Voor Kinderen.

MARTHA'S BEPROEVING.

DK DAPPERE MARTHA.

De dame staat op: hoe sjovel zij gekleed is, d Martha ziet, dat zij 't heel deftig doet. Met s vlammende blikken zegt ze : »Je doet. wat ik t je beveel. Wie vraagt naar jou meening r Kinderen hebben te zwijgen en te gehoorzamen. Ga.«.

i »Martha, »groet je overgrootmama en breng haar boodschap over* ziet zegt mevrouw Howard ; en laat haar daarop de kamer uit, terwijl ze M fluistert: »Zeg dat Mama er vooral in moet i toestemmen en dat ik vanavond even bij haar kom*.

Martha weet niet of ze waakt of droomt. m Thuisgekomen vindt zij haar ouders nog op dezelfde plaats terug, waar zij ze verliet. Hoe D jong ook, Martha was een echt goed verzorgster j van haar moeder; daarom valt ze niet met de deur in huis; maar vraagt: .»Papa ik heb een groot geheim mede te deelen, kan ik u even alleen spreken? *

Gemaakt grappig staat de heer Cumming op, buigt zeer hoffelijk voor zijn kleine meid en zegt: sVeel eer, mejuffrouw Cumming, mag ik u naar mijn kamer geleiden? *

Daar gekomen barst Martha in tranen uit. «Neen, Papa! geen gekheid, 't Is een heel ernstige, nare geschiedenis. Die oude dame is mama's grootmama en wil mij ëen^maand meenemen. En o zij is zoo, zoo!* Weer vloeien haar tranen; baar vader begrijpt dat de kleine meid overstui r is van wat ze beleefde en hoorde in de laatste paar uur. Hij zet haar op zijn Knie en helpt Martha geregeld verslag te doen van haar ontmoeting in de pastorie.

iZal Mama niet schrikken, U weet de dokter was daar bang voor, dan kan ze weer een flauwte krijgen*.

»Ga wat bloemen tn vruchten plukken liev'ling, j ik zal Mama voorbei fiden en je roepen, als ik klaar daarmee ben*.

Martha zit naast Peter Petersen den volgenden morgen in de koets ^ tegenover beider overgrootmoeder. Haar gezichtje iè ernstig, zelfs droevig. Een heele maand, vier-en-twintig uur ver van Papa en Mama, met die vreemde, wonderlijke oude dame. Ze is 't niet eens, volstrekt niet eens met Peters meening, dat ze een jolige maand zullen hebben; zooals hij haar verzekerde, toen ze naar het hotel in de stad reden, waar Grootmama logeerde. Op haar smeekend vragen om toch geen grappen uit te halen en de oude dame niet te ve^oornen had hij met fluiten geantwoord.

En nu is de reis begonnen, Martha heefteen gevoel, als zou ze onder haar leed bezwjken. Maar hoe was de tekst ook weer, die Mama haar van morgen drietnaal had laten lezen, in plaats van de gewone bijbelles ? O, Ja, nu weet ze die weer: »Werp al uw bekommering op H^m, want Hij zorgt voor u«. 1 Petr. V vs. 7. En terwijl ze haar hoolfd afkeert van Peters spottende blikken, gaat er een stil gebed uit haar hart op, om , kracht voor de beproeving, waarover zij bekommerd is.

Haar laatste gesprek met Papa komt Martha nu ook in de gedachten. sHij had gezegd: God wil je beproeven, hef kind; je Hetde tot Hem en voor ons moét je in staat stellen, die éene maand geheel onder vreemden te wezen, , en je als een kind, dat God lief heeft en Hem vreest te gedragen*.

De tocht naar Grootmama's kasteel verschilde veel van Martha's heerlijke reis naar sSchoonoord». De oude dame ondervroeg Martha over allerlei. Wie haar onderwijs gaf, of zij Fransch, geschiedenis, rekenen en aardrijkskunde leerde, of ze van lezen hield, en wat zij las. En zei tusschenbeide: »Zoo, op mijn woord, 't is fraai! Maar een kous stoppen en een hemsboord stikken, daar zal je wel niets van wetens.

Grootmama, ik stik al de boorden van Papa's nieuwe hemden en mijn kousen houd ik al lang zelve heel en Mama zegt, dat ze knap gestopt zijn«.

»Maar ik heb je gezegd, dat ik niets houd van praten onder het rijden en jij doet niet anders*,

lk gaf u alleen antwoord op uw vragen Grootraama*, zei Martha, verbaasd over den scherpen toon, dien de oude eensklaps aansloeg.

Aan de open tafel in het hotel, waar zij aten bedankte Martha, die nooit zooveel spijzen had zien voordienen, na haar tweede gerecht. »Kind heb je genoeg gegeten? Peter eet veel meer«. »Ja, Grootmama, thuis hebben we altijd maar éen gerecht, behalve toen 'Mama zoo heel zwak was, die l^reeg iets extra's*.

Het rijtuig weder ingestapt begon de oude dame: »Was je papa daarmee tevreden, met éen gerecht, Marüia? Bij John Cumming éen gerecht op tafel, 't is al te dwaas*!

Mijn papa is niet dwaas, die is heel verstandig en goed, u kent Papa zeker niet.*

»Ja, jij houdt veel van hem, dat deed je moeder ook.*

Mama heeft Papa nog innig lief, en ze zijn mijn beste ouders*.

Gelukkig zat Peter ouder dit gesprek een poos op den bok.

De~ deftigheid van bedienden, kamers en spijzen, de veelheid van bloemen en vruchten, de heerüjke wandelingen in het park, gaven Martha de eerste drie dagen van haar verblijf op 't kasteel een gevoel, alsof zij' haar zelve niet Avas. Maar daarbij voelde zij zich zeer eenzaam. Geen enkele kus gaf Grootmama haar en gedurig maakte zij bitse aanmerkingen op hetgeen Martha van haar leven in Chinton en op sSchoonoord" verhaalde in iïntwoord op de vragen der oude.

Den vierden dag nam Grootujaaia de beido kinderen mede naar de galerij, waar ric portretten der voorouders. hingen. »Dat is uw overgrootvader, de generaal en dat ben ik, « zeide zij.

«Onmogehjk, zoo kan u er nooit hebben uitgezien*, riep Peter.

Waarom niet jongeheer*, en dit zeggende zag zij hem met booze oogen aan.

sWel zulke dikke wangen en zoo'n kleur en zulk mooi rood haar en . . . .«

U heeft nog dezelfde donkere, bijna zwarte oogen als op dit portret, GrootTiiama; .ook uw neus is evenzoo gevormd*, zei Martha, maar u is nu tenger, zeker door uw leeftijd*.

»Zoö! jij kunt ten minste een portret verge-Ujken, dan mag jij leeren paardrijden.*

»lk, Grootmama? als het u belieft niet, * voegde Martha, daar in een adem bij.

Waarom niet? *

Waarom niet? * »Ik zou bang wezen er af te Valleir!*

»Ha, ha!« schaterde Peter, ik dan maar in jou plaats.*

lk beveel hier, niet jij; Martha gaat morgen leeren rijden. "Denkt er om allebei dat jullie nooit hier alleen, dat is zonder mij moogt komen, verstaan? *

»Ja, Grootmama, maar zegt U mij even, dat standbeeld van dien krijgsman is dat ook van Overgrootpapa f Ik dacht het lijkt op dat jeugdige portret.*

dige portret.* sja, ik liet het maken, toen hij uit den oorlog tegen Napoleon wederkeerde.*

De huishoudster maakte voor .Martha een rijkleed, terwijl zij haar dit paste zei ze heelzachtjes »Wees maar niet bang jonggejuffrouw, de koetsier leert u en is heel voorzichtig. U lijkt ' sprekend op de jonge mevrouw toen die veertien jaar was*.

»Keilt u mama? O! dan weet. u hoe lief zij is«, zeide Martha in vervoering.

»Ja, ja, allerliefst, maar zeg het niet tegen Mevrouw, zij moet niet weten dat ik over uw Mama sprak, zij zou mij op slag wegjagen. Er is geen liever dame in heel Engeland. Ik verzorgde haar reeds in de wieg, want haar mama stierf reeds heel gauw na haar geboorte. Wees maar net zoo lief en vriendeUjk als .... '

Een bel klonk en de huishoudster luisterde: Dat is mijn bel; niets vertellen, lieve jongejuffrouw «Martha* — en zij gaf haar een hartelijken kus.

Die eerste kus sedert Martha „Schoonoord" \^arwel zei, deed het kind goed. Ze bleef op de plaats voor den grooten spiegel, \waar zij gepast was, staan en dacht hoe heerlijk het was iemand te ontmoeten die Jilama klein gekend had en haar lief had. Somskwam de huishoudster met opzet in Martha's kamer om eventjes met haar te praten, doch bij de deur lei zij immer een vinger op haar mond.

Bleek en bevende gaat Martha om haar eerste rijles te nemen. De deftige, grijze koetsier zegt: , , Wees maar niet bang, juffrouw Cumming, nwes heve mama, de jonge mevrouw, leerde op dit zelfde paardje rijden, het is een Hef, mak dier".

Martha zag hem dankbaar aan. „Hoe heerlijk dat u Mama ook kent".

„Niet tegen Mevrouw : -: eggen, zij zou boos wezen, heet u naar uw mama? "

„Jawel, Steffenson'''.

„U Ujkt op haar als twee droppelen water, jongejuffrouw Martha.

De rijlessen werden genotvolle uren voor de kleine meid, die slechts over haar moeder vroeg, en altijd hoorde hoe goed en lief zij was.

Op een ochtend na het ontbijt, — dat gebruikten de kinderen alleen in de kleine eetkamer, — zei de knecht dat Mevrouw hen in haar kamer wachtte om tien - uur, jWat zullen we doen

Martha in dien tusschentijd? c vroeg Peter. »Ga krom staan, dan kan ik haasje over springen.»; e „Wel foei, hoe durf je dat aan een meisje te vragen. Peter* — In plaats van zich te schamen over zijn lompheid, praatte Peter Martha na en beklaagde zich er over dat hij geen jongens had om mede te spelen. Niet anders dan een stijve nuf, die paard rijdt, zoo saai mogelijk*, besloot Peter. *

„Wat heb je sedert half negen gedaan, Petere"

„Me danig verveeld".

„En jij Martha? "

„Een brief geschreven naar huis Groótmama".

„Maar waarom zat je eerst met je hoofd in je handen nadat Peter' uit de eetkamer ging? "

Eerst weifelde Martha om te antwoorden, doch op het aandrijven van haar grootmoeder zeide ze fluisterend: „Ik bad Grootmama".

„Pas bidden na je ontbijt. Dat hoor je te doen zoo gauw als je je gekleed hebt.-Wel foei!"

„Dat doe ik ook altijd. Maar als ik mij verdrietig voel, zooals tijdens mama's ziekte, of als ik niet weet wat ik doen of laten moet, zegt mama mag ik altijd om hulp bidden."

»Krijg je dan hulp, weet je daarna wat je doen moet? "

„O ja. Grootmama, altijd!"

„De oude mevrouw zag haar kleinkind lang opmerkzaam aan en zweeg een poos. „Om twee uren rijden we naar de stad. Jullie krijgt ieder twee gulden, daar mag je meê doen wat je goedvindt; later - moet je mij laten zien wat je kocht. Nu aan je lessen voor je meester, Peter, en Martha komt op 't terras mij voorlezen".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen