De gedenkdag der Reformatie.

Te midden van het krijgsrumoer, dat van de slagvelden van Europa ook over onze grenzen heendarert, zal het vierde eeuwfeest der Reformatie gevierd worden. Met heel de Protestantsche Christenheid maken ook de Protestantsche Kerken in Nederland zich op, om op dit eeuwfeest het machtige werk Gods in de Kerkhervorming te herdenken. En al zal de toon ernstiger wezen en van alle feestgejubel worden afgezien, toch zal God gedankt worden voor de weldaad, die Hij in de reformatie aan Zijn Kerk schonk.

De gestalte van Luther staat daarbij in het middelpunt, en terecht, want hij was het door God bereide instrument, waardoor de eeuwenlange ban gebroken werd, die over de Kerk lag, en het Evangelie der vrije genade Gods weer aan het lïcht is gebracht. In tal van geschriften en monographieën, populair en wetenschappelijk, is het beeld van Luther dan ook geteekend, zijn leven ea worsteling verhaald, zijn karakter en geloofsmoed geschetst en de heerlijke beteekenis van zijn arbeid in het licht gesteld. En al heeft het Lutheranisme in engcren zin in Nederland nooit ingang gevonden, al draagt de Reformatie in ons land het stempelmerk van Calvijn, toch kunnen ook ook wij Gereformeerden van harte deelen in die hulde aan Luther gebracht. Want niet Calvijn, maar Luther is de geestelijke vader der Kerkhervorming geweest. Zonder zijn geloofsdaad, zou de r-formatie der Kerk er niet zijn gekomen. Ook voor ons land gaf hij^ den eersten stoot; zijn geschriften droegen het eerst het Evangelie hier binnen; zijn leerlingen waren de eerste predikers van het nieuwe Hcht, dat was opgegaan; onze eerste martelaren zijn als »Lutheranen« verbrand en in een roerend lied door Luther bezongen.

Maar hoezeer ook in ons land Luther gehuldigd is bij dit vierde eeuwfeest der Reformatie, toch is terecht gevoeld, dat de Reformatie in den persoon van Luther niet opgaat, maar een veel breeder beteekenis heeft gehad. Niet om Luther te verheerlijken, maar om te gedenken wat de Reformatie voor heel de Kerk is geweest, wordtdit vierde eeuwfeest gevierd. De groote e beteekenis, die de Refo'rmatie heeft gehad voor het religieuse leven, voor de Kerk, veor de cultuur, voor de politiek, voor het sociale leven, voor de wetenschap is dan ook uiteengezet. Zoo eerst werd gevoeld, hoe rijk en veelomvattend de zegen geweest is, dien God in de Reformatie ons schonk.

Dat dit ' herdenkingsfeest weer sterker heeft doen voelen den band van eenheid, die, trots alle kerkelijke gedeeldheid, de geloovige protestanten verbint, is zeker als winst te begroeten. Indien iemand, dan heeft juist Calvijn geijverd voor de eenheid van de Potestantsche Kerk; aan Luther en Melanchton reikte hij evengoed als aan BuUinger de broederband; en dat het Protestantisme Eich toch in de Luthersche en Gereformeerde Kerken splitste, was zeker niet de schuld van Calvijn, die deze breuke wel het diepst heeft betreurd.

Natuurlijk wil dit niet zeggen, dat we daarom op dit herdenkingsfeest der Reformatie een verbroedering zouden willen van al wat zich „Protestant" noemt, ook al staat het lijnrecht tegenover de groote beginselen, waarvoor de Reformatoren hebben gestreden. Het zou niet alleen een krenking wezen van hun nagedachtenis, een verlooqhening van hun levensarbeid, maar erger nog, een daad van ontrouw tegenover God den Heere, die door de Reformatie het licht Zijns Woords weer schijnen deed, wanneermen hen alsbroedersen medestrijders van de waarheid begroette, die de bitterste vijanden van Gods Woord zijn, van de vrije genade Gods niets willen weten en zelfs de belijdenis van Christus als Gods eengeboren Zoon hebben prijs gegeven. Veeleer zal dit herdenkingsfeest der Reformatie eerst dan waarachtigen zegen afwerpen voor de Protestantsche Kerken, wanneer ze weer teruggeleid worden haar de heerlijke heilswaarheden, die door de Reformatoren zijn gepredikt, die voor hen het hart der Kefk waren en waaraan ze hun geloofsmoed en bezielend heroïsme te danken hadden.Niet van een negatief Protestantisme, dat alleen den naam overhield, maar met elk beginsel der Reformatie brak, maar alleen van een positief Protestantisme, dat uit innerlijke overtuiging zich aansluit aan de beginselen der Reformatoren, kan kracht uitgaan.

Wat bij het derde eeuwfeest der Reformatie in ons land gezien werd, dat Hervormden, Lutherschen, Remonstranten en Mennonieten elkanders kansels ruilden, gezamenlijke predikbeurten hielden, terwijl men in wee'ig-zoete epistels reeds droomde van één groote Protestantsche Kerk, die alle verschillen zou te niet doen, was dan ook wel het beste bewijs, hoe diep toen het peil van het waarachtig geestelijke leven gezonken was. Het Protestantisme verloochent zich zelf, wanneer het de valsche eenheid der Roomsche Kerk wil nabootsen door een wegdoezeling van alle principieele verschillen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen