Het lang verwachte en toch nog

Amsterdam, 5 April 1918."

Het lang verwachte en toch nog als een verrassing gekomen offensief aan het Westerfront heeft wel getoond over welk een geduchte kracht Duitschland nog altoos te beschikken heeft. Niet alleen dat het, aan Hindenburg gelukte in één stormaanval door het Engelsche front heen te breken en enormen buit te maken, maar heel het terrein, ; dat het Engelsche leger in twee jaar tijds met moeite veroverd had, werd in luttel dagen hernomen. Zelfs scheen het een oogenblik, ? ilsof nu de beslissende overwinning zou worden behaald, die aan dezen oorlog een einde zou maken«.

Of de stilstand, die sinds intrad, een teekeli is, dat de aanvalskracht is uitgeput en een evehwichtstoestand is ingetreden, dan wel of het slechts een tijdelijk uitrusten is, waarin de legers wederzijds hun krachten verzamelen voor een nog bloediger slag, zal de toekomst moeten leeren. Maar reeds nu bloedt het hart, wanneer het bedenkt, welk een offers aan menschenlevens ook deze slag weer gekost heeft. Al mogen de cijfers, die men over en weer opgeeft, overdreven zijn, er kan geen twijfel over bestaan, dat bij een slag, waaraan millioenen deelnemen, de verliezen aan menschenlevens zoo zwaar zijn als nooit te voren. En in plaats dat deze gruwelijke menschenslachting de volkeren tot bezinning brengt, ziet men, hoe juist omgekeerd de oorlogshartstocht er nog grooter door wordt. I^'rankrijk roept reeds zijn jongste lichtingen, nog knapen, onder de wapenen. Engeland breidt de leeftijdsgrens van den militiedienst tot het uiterste uit. Smeekbeden worden gezonden naar Amerika en de Dominions om toch ten spoedigste meer hulptroepen te zenden. Zoo zal de worsteling tot het bittere einde worden voortgezet. Een worsteling, die op de vernietiging van de volkeren van Europa moet uitloopen.

Zoolang deze oorlogsfurie de volkeren be? angen houdt is elke roepstem tot vrede te vergeefsch. Waar een strijd op leven en dood gestreden wordt, luistert men niet naar woorden van verzoening. Zelfs de nobeler geesten onder de oorlogvoerende volkeren, die het schrikkelijke-van dezen oorlog inzien en dorsten naar een eervoUen vrede, bewaren nu het stilzwijgen of gespen zelf het zwaard aan, waar het gaat om het bestaan van hun land. En wat zal het dan baten, of wij, neutralen, die toch reeds met een onvv'elwillend oog door deze oorlogvoerende volkeren worden aangezien, hen tot vrede trachten te bewegen? Te midden van het kanongebulder en het wapengekletter wordt zulk een roepstem niet eens gehoord.

Te dieper smart het daarom, dat, toen een betere stemming onder de volkeren scheen gekomen te zijn, tot tweemaal toe het vredesaanbod, dat aan dezen oorlog een einde had kunnen maken, ruwweg is afgeslagen en zelfs elke onderhandeling over den vrede geweigerd werd, zoolang de tegenpartij niet buigen wilde voor eischen; die alleen een overwinnaar aan den overwonnene stellen kan. De wrange vrucht 4aarvan wordt nu aanschouwd. En het is de vraag, of de staatslieden, die van geen verzoening wilden weten, niet te Iaat berouw zullen hebben. Hun hoop werd gevestigd op de uitputting van den tegenstander, op zijn economische ineenzinking, op het wegslinken van zijn leger. De uitkomst heeft getoond, hoe onjuist die berekening was. Wanneer de vrede niet door onderhandeling, maar door het o'orlogszwaard moet verkregen worden, dan kon de uitkomst wel een bittere teleurstelling wezen voor hen, die van geen vrede dan door overwinning wilden weten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen