De kerkelijke huwelijksbevestiging.

Oudtijds was de gewoonte, dat de kerkelijke huwelijksbevestiging plaats vond op Zondag in het midden der gemeente. Ons huwelijksformulier gaat dan ook van de gejachte uit, dat de gemeente inJiaar geheel h\ deze "plech^heid tegenwoordig is. Daarom staat in den aanvang: opdat gij, die uwe echtelijke verbintenis in Gods Naam openlijk alhier in de Kerk wilt laten bevestigen: wordt daarna, in de eerste, toespraak tot de getrouwden, gevraagd: zijt gij des zins en willens in dezen heiligen staat alzoo te leven, gelijk gij hier betuigt voor de Christelijke gemeente; en in de vragen aan man en vrouw afzonderlijk luidt het wederom: bekent gij hier voor Göd en deze zijne heilige gemeente, dat gij genomen hebt en neerat enz. Al deze uitdrukkingen zijn in eigenlijken zin genomen alleen te verstaan, wanneer de huwelijksbevestiging plaats vindt in een wettige samenkomst der gemeente, zooals des Zondags plaats vitjdt. Want dan alleen kan gezegd worden, dat de gemeente daar vergaderd is.

Sinds de burgerlijke trouw verplichtend is gesteld en aan de kerkelijke huwelijksbevestiging moet vooraf gaan, is met deze gewoonte, om het huwelijk op den Zondag in de gewone vergadering der gemeente kerkelijk te bevestigen, schier algemeen gebroken. De burgerlijke trouw kan op den Zondag niet plaats vinden, maar moet op een dag in d^ week geschieden. En waar het nu zeker nier wenschelijk is, dat tusschen de burgerlijke trouw en de kerkelijke huwelijksbevestiging meerdere dagen verloopen, omdat de gehuwden eerst na de kerkelijke bevestiging als man en vrouw saam behooren te gaan leven, heeft, deze verplichte burgerlijke trouwplechtigheid van zelf tot gevolg gehad, dat de kerkelijke huwelijksbevestiging van den Zondag op een gewonen dag in de week is verschoven. Van een huwelijksbevestiging in een „samenkomst der gemeente" kan dan moeilijk gesproken worden. Behalve den predikant^ met een enkelen dienstdoenden ouderling en diaken, ziet men alleen het echtpaar, de wederzijdsche fSmilie en enkele belangstellende vrienden verschijnen. Het is een aparte dienst, die uitsluitend aan de be­ estiging van dit huwelijk gewijd is. En de emeente kan niet verplicht worden geacht oor elke htiwelijksbevestiging tegenwoordig e zijn. Er zijn huwelijksbevestigingen, waarij nauwelijks iemand anders dan de familie anwezig is.

In hoeverre bij een herziening van onze iturgie hiermede rekening zal moeten gehouen worden, is een vraag, die we thans rusten aten. Maar wel doet zich de vraag voor, of ulk een afzonderlijke dienst, die alleen ter ille van het bruidspaar gehouden wordt, ekostigd moet worden door den Kerkeraad, an wel door degenen, die het huwelijk kerelijk willen bevestigd zien. Hoezeer het toch egel behoort te wezen, dat alle diensten, in e Kerk verricht, liefst zonder geldelijke beooning moeten gedaan worden, toch brengt ulk een afzonderlijke dienst altoos eenige osten mede. En het is zeker niet billijk, dat eze kosten door de gemeente worden geragen. Degenen, die hun huwelijk kerkelijk illen laten bevestigen, behooren deze kosten elf te dragen, althans wanneer zij hiervoor iet te arm zijn.

Nu zou het zeker de meest gewemschte eg wezen, dat door een vrijwillige gave deze osten gedekt werden. Op een dag, waarop oo rijke zegen door God geschonken wordt, ehoort ook een offer van dankbaarheid voor e Kerk gebracht te worden. En dit offer ehoorde zoo mild te zijn, dat daarmede meer an de kosten vergoed werden.

Intusschen wordt deze plicht helaas niet oor allen aldus verstaan. De droeve ervaing leert, dat men wel in de Kerk komt om en zegen te vragen, maar zelf met schriele and het geringste wat men geven kan, als ankoffer brengt. Er worét geld te over geeven aan uitwendige praal; aan bruidskleed n rijtuigen; aan bloemen en feestmaaltijd. aar voor de Kerk heeft men zoo weinig ver, dat de ga^ve soms niet eens de kosten ekt.

Daarom is men noodgedrongen in verschillende Kerken wel tot den rnaatregel poeten overgaan, dat van degenen, die hun uwelijk willen bevestigen laten, een zekere eldelijke vergoeding van de kosten wordt evraagd. Te hoog mag dit bedrag natuurlijk niet wezen, want het mag alleen dienen om de noodige onkosten te vergoeden. En voor degenen, die deze som niet betalen kunijen, moet de kerkelijke huwelijksbevestiging gratis verkrijgbaar worden gesteld, zonder dat zij in een enkel opzicht bij de meergego"? den daaroni ten achter worden gesteld. Ma^i its deze beide voorwaarden in acht worden genomen, is er tegen het vragen ^/an deze vergoeding geen principieel beswaar. Wie voor de bevestiging van zijnJSuwelijk een aparten dienst aanvraagt, b-.ynoort ook de kosten daarvan.te betalen.

Alleen zie de Kerk daarbij wel toe, dat de rijken in geen enkel opzicht word^'n voorgetrokken bij de armen, want dit zou zeer stellig in strijd zijn met hetgeen de Schrift ons leert. Een huwelijksbevestiging in verschillende klassen, waarbij, naarmate men meer betaalt, de voorrechten ook grooter zijn, h.; t orgel bespeeld wordt, betere stoelen worden gegeven enz. voert in de Kerk een verschil in rang en stand in, wat in de gemeente niet bestaan mag. Evenzeer is het; daarom te laken, dat de rijken wel een afzonderlijke huwelijksbeurt kunnen krijgen, maar de nietetalenden verwezen worden naar een zooenaamde „algemeene trouw", waarbij tien of meer paren tegelijk in het huwelijk bevestigd worden. En eindelijk is het ook af te keuren, wanneer men degenen, die betalen, wel in de week wil trouwen, maar degenen, die niet in staat zijn dit te doen, verwijst naar den Zondag, wanneer de gemeente samenkomt, omdat zulk een dienst geen extra kosten mederengt. Al deze onderscheidingen tusschen „rijken" en „armen'! behooren in de Kerk van Christus niet thuis. En vooral de laatste regeling is dubbel ergerlijk, omdat men de armeren dan blootstelt aan de verleiding om feitelijk "reeds al§ man en vrouw te gaan leven, voordat het huwelijk in de.n Naam de& Heeren bevestigd is. Een rijke kan op den dag zeW, waarop zijn huwelijk door de Overheid gesloten wordt, zijn huwelijk ook kerkelijk laten bevestigen. Een arme moet wachten totdat de Zondag is'aangebroken.

Regel behoort te wezen, dat de rijkeren betalen ook voor, de minder gegoeden. Daarom heeft de Kerkeraad bij" de berekening van de kosten dit zoo té^-doen, dat degenen, die vermogend zijn, ook betalen voor degenen, die niets kunnen geven. Maar in geen geval mogen de armen bij de rijkeren worden achtergesteld. En dat zou feitelijk het geval zijn, wanneer de Kerkeraad degenen, dieniet bij .machte"te zijn de vastgestelde som te betalen, dwong hun huwelijk eerst op Zondag te laten bevestigen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen