Ingezonden Stukken.

(Buiten verantwoordelijkheids van de Redaiie) Hooggeachte. Redactie,

Vergun mij, nu de brief van sMarnix" uit de Groninger Kerkbode van 27 April jl. in De Heraut werd overgenomen, aangaande dien brief een enkel woord te zeggen.

In de eerste plaats is het zeer noodzakelijk, enkele feitelijke uitspraken, door Marhix daarin gedaan, te verbeteren. Met name zijn beweren omtrent een eventueele samensmelting van de N. C. S. V. en den V. C. S. B. eenerzijds en van de N. C. S. V. en den Gereformeerden Studentenbond anderzijds.

Daartegenover kan worden opgemerkt, dat er in de leidende kringen van de N. C. S. V. en van den V. C. S. B. aan een samensmelting niet wordt gedacht, zooals ook het door Dr. Rutgers opgestelde jaarverslag van dè N. C. S. V. daarvan in het geheel niet spreekt. (Zie Eltheto October 1917, pag. 54—58). Wat Marnix als de beschouwing van Dr. Rutgers over de verhouding van, en het onderscheid tusschen de N. .C. S. V. en den V. C. S. B. aanhaalde, wordt, door het feit, dat hij een uitspraak die een bepaalde groep betrof, op het geheel betrekt, onwaar, en is als zoodanig op onjuiste wijze geciteerd.

Met de grootste verbazing las ik verder, dat er gedacht wordt aan samensmelting van den Gereformeerden Studentenbond en de N. C. S. V. Het is me werkelijk een raadsel hoe Marnix tot deze bewering kan komen. Want daargelaten het feit dat een dergelijke Gereformeerde Studentenbond niet bestaat (het is duidelijk welke kringen Jhier worden bedoeld), is ook slechts de gedachte aan de mogelijkheid van samensmelting • met de N. C. S. V. aan geen van beide kanten, in iemands hoofd opgekomen.

Maar mijn hoofdbezwaar tegen den brief van Marnix is niet dat hij de feiten verkeerd weergeeft. Mijnhoofdbezwaar richt zich tegen heel den geest die uit dit schrijven spreekt, omdat ik dien voor de toekomst van onze kerken, voor onze verhouding van velen, niet alleen jongeren, en ook niet alleen studenten, tot haar, zoo diep droevig vind. Omdat het mijn innige overtuiging is, dat het juist zulk schrijven is, dat velen onder ons eer van de kerk vervreemdt, dan dat het ons nader tot haar brengt en aan haar bindt.

En geloof mij, dat zijn niet zij, die geen liefde hebben voor onze Gereformeerde kerken en belijdenis, maar wier hartelijke en oprechte begeerte het is, om mee in die kerken hun plaats in te nemen en haar welzijn te bevorderen, die in die belijdenis den bodem weten, waarin hun geestelijk leven kan aarden en groeien, die niet zouden weten waarheen, indien zij hun plaats daar niet vonden, maar die telkens en telkens weer, door veel wat in de kerkelijke pers wordt geschreven en wat daarin tot uiting komt, als met benauwing worden aangegrepen, omdat zij in die sfeer niet leven kunnen.

Niet alsof er niet zou mogen worden gewaarschuwd, niet worden gewezen op gebreken en gevaren. Integendeel, dat mogen en moeten we van elkander verwachten.

Maar omdat in dit schrijven zoo pijnlijk wordt gemist de ontroering over en de liefde voor de groote wereld die God noodig heeft, en die Christus noodig heeft en niet bezit, in welker midden wij als Christenen staan, en waartegenover wij een taak hebben ; omdat hier wel wordt gecritiseerd, in besef van eigen bezit, maar niet wordt geëerbiedigd, en gedankt voor, het vele goede dat ook de N; C. S. V. hier heeft gewerkt; omdat hier wel van die N. C. S. V. wordt teruggeroepen, maar niet wordt aangewezen in welken weg wij onze roeping tegenover de wereld om ons heen zullen vervullen; omdat hier niets wordt gevoeld van de blijdschap over nieuw geestelijk leven, hoeveel gebrek daaraan dan ook is, dat in onze dagen gaat wakker worden, en dat natuurlijk maar niet zonder meer Gereformeerd is.

Het gevaarlijke van al zulk schrijven acht ik speciaal voor onze kerken gelegen in het telkens weer constateeren van een kloof tusschen de gemeente en de studeerenden, zonder eemg trachten de oorzaken daarvan te zien en ook het verband dat wel degelijk bestaat, vast te houden en te bevestigen.

Geloof mij, wij zien ook onder de jongeren veel wat niet goed is, wij verlangen ook verbetering, wij zoeken ook het heil van onze Gereformeerde kerken, wij weten ons ook met de gemeente één. Waarom is het dan telkeng weer niet mogelijk, in vertrouwen samen te gaan, nochtans elkander in liefde kennend en waardeerend in het onderscheid, dat bij onze eenheid toch heusch mag en moet bestaan?

Met dank voor de verleende plaatsruimte

Hoogachtend

Uw dw. dn.

Leiden.

[Hoewel dit woord van verweer niet in ons blad thuis hoort, dat alleen den brief van Marnix overnam, maar in de Groninger Kerkbode., meenden we toch de opname niet te moeten weigeren, opdat onze lezers het audi et alteram partem zouden kunnen toepassen. Wat de zaak zelf betreft meenen we, dat er wel degelijk reden was om te waarschuwen, ook al mag Marnix zich in enkele bijzonderheden vergist hebben en misschien wat forsch van leer zijn getrokken.]

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen