Voor Kinderen.

VAN ETEN EN DRINKEN. DRANKEN.

Een bizonderheid, althans voor ons, was dat men in het Oosten water en wijn dikwerf bewaarde in lederen zakken, in plaats van in vaten of kruiken.

Zulk een zak bestond uit de huid van een dier, b.v. een geit. De afgesneden hals vormde de opening. Het vel der pooten was toegenaaid, en de zak werd na het vullen stevig dichtgebonden. Zulke zakken waren goedkoop verkrijgbaar ea in het Oosten veel makkelijker te vervoerea dan aarden kruiken of kaneen. Deze laatsten gebruikte men meer in de huizen. Zij waren dikwijls poreus om daardoor de vloeistof koel te houden.

Nog in het N.-Testament wordt van zulke zakken gesproken. Het water echter dat er in was werd op den duur onfrisch. Na gebruik hing men de zakken boven in de tent om te drogen. Daar verschrompelden zij ook door den rook die boven een uitweg zocht. Zoo begrijpt men dat de Psalmdichier, toen hij zich ellendig gevoelde, uitriep: »Ik ben geworden als een lederen zak in den rook".

Daar de Israëlieten een volk waren dat veel vee hield, is het natuurlijk dat ze veel melk dronken, waartoe kemelen, geiten, koeien en schapen dienst deden. Zoo overvloedig was de melk dat Kanaan genoemd werd een land vloeiende van melk (en honig). Als wij in den Bijbel van boter lezen wordt dikwijls zure melk bedoeld. Op vele plaatsen in de Schrift wordt van melk gesproken ook zintebeeldig. Zoo zegt de Profeet: Komt, koopt zonder prijs ea zonder geld wijn en melk, wat zeggen wil, dat.God Zijn gtnade mild en om niet uitstort. Overigens komt melk in verscheiden verhalen der Schrift voor. Denk b.v. slechts aan Jaël tn Sisera.

Nevens water en melk dronk men in het Oosten ook wijn. De wijn verheugt het hart des menschen, zegt de Schiifc. Over de druiven waaruit men den wijn verkreeg spraken weal vroeger. Zij waren groot en veel sappiger dan bij ons. Ia het najaar rijpte de vrucht en de wijnoogst viel samen met het vroolijk Loofhutte feest. De druiven werden afgesneden en in een steecen persbak gelegd, die veel geleek op een gootsteen bij ons. Alleen was de bodem doorboord of van iraliewerk. Onder dien bak stond een andere. In deze wijnpers werden de druiven gelegd. Dan gingen de maaiers in den bovensten bak, en traden met de bloote voe.en op de druiven, die aldus gekneusd en geplet werden, zoodat het sap met stralen door de tralies in den ondersten bak liep.

Dan werd het verder vooral door gisten tot wijü bereid. Misschien vindt gij dat plattrappen met bloote .voeten minder smakelijk. Doch een goede halve eeuw geleden werd bi) ons het deeg voor roggebrood op dezelfde wijs bereid, en toch gebruikte het iedereen.

Men kon echter het druivensap ook zoo ontoebereid drinken. Dat. heette dan most. Wat wij wijn noemen, dronk men in het Oosten zelden of nooit onvermengd. Er werd meestal water in gedaan. Als van Gods toorn gezegd wordt, dat hij onvermengd is ingeschonken, is dit beeld aan het wijndrinken onileend. Koningen en vorsten hadden schenkers die zorgen moesten, dat er altijd wijn in voorraad was. Zij moesten ook aliijd uit den vollen beker proeven, eer zij dien den koning toereikten.

Ook van sterken drank wordt in den Bijbel gesproken. Daarmee wordt echter n'et gedoeld' op wat wij daaronder verstaan. Toch verstond men ook oudtijds de kunst reeds, om verhittende, bedwelmende dra, nken te bereiken. Wij weten trouwens hoe ook onze voorvaders, de Batavieren, zich bedronken aan hun'zelf vervaardigd bier.

UIT EEN OUD SCHOOLBOEK.

In een strengen winter besloten de meer gegoede bewoners van een dorp, waar veel armen waren, dezen wat te steunen en te helpen. Men hield hiervoor een saamspreking en er werd goedgevonden, dat de predikant op etn Zondag van den preekstoel de zaak zou aanbevelen; daarna zou men een inzameling houden.

Zoo gezegd, zoo gedaan. De leeraar drong aan in den nood rijkelijk te geven. Daartoe zou straks gelegenheid zija, daar de diakenen met schalen aan de deuren zouden staan. Ieder kon jijn gave, groot of klein, op zoo'n schaal werpen. Bedenke men, voegde hij daarbij, wat de apostel zegt: „Een ieder doe, gelijk hij in zija hart voorneemt, niet uit droefheid of nooddwang, want God heeft den blijraoedigen gever lief.

Reeds waren velen vertrokken toen de diaken boer Harmen zag aankomen, sdie als lijk en gul bekend stond. Dat zal helpen, dacht de jn^amelaar. Maar hoe werd hij teleurgesteld. Want gelijk hij duidelijk zag, lei boer Harmen slechts een blintcend, nieuw halfstuiversstuk neer, en stapte groetend heen.

Toch nu de diakens, elk met zijn schaal saam kwamin om te tellen kon een niet nalaten uit te spreken wat Harmen had gedaan. En dat zulk een vermogend man !

»Weet ge wel zeker dat Harmen maar een halven stuiver gaf, vroeg een andere diaken".

»0 ja zeker", was het antwoord. »'t Was het eenige nieuwe halve stuiversstuk op de schaal. Kijk daar ligt het nog".

De aangesprokene nam het geldstuk op.

»Zie eens, " zei hij plotseling »wat is dat? "

Nieuwsgierig keken allen. En wat zagen zij ? Tegea den tenen kant van het koperstuk was met lak of lijm een goudstuk geplakt. Lag de andere zij boven, dan kon men het goud liiet zien.

Allen begrepen wat de boer bedoeld had. Een der diakens merkte op : > Dat is wel, laat uw linkerhand niet weten wat uw rechterhand doet."

En zoo was het merkt .het oude schoolboek op. Wie boer Harmea zou willen navolgen, lette er evenwel bijzonder pp het goudstuk onder te leggen. ^^^^^

BRIEFWISSELING.

Mag ik nog eens vragen dat men toch niet vergete bij het inzenden van vragen te vermelden, voor welk blad zij bestemd zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen