1909-1910 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 86

78 kwaad. En toch, we zagen het straks, heeft de niensch hot besef, hoe gering ook, van goed en kwaad behouden en blijft hij verantwooi'delijk voor zijn daden en kan hij niet op ontoerekenbaarheid pleiten. Zijn er echter nu gevallen, waarin ook wij, christenen, van menschelijk standpunt, durven verklaren, dat de plegers van een misdaad voor dit feit ontoerekenbaar geacht moeten worden ? Ongetwijfeld en ge behoeft geen psychiater of zooals Dr. Cox wil, die bovendien den jurist en dus den rechter het oordeel in deze ontzegt, psycholoog te zijn, om direkt te verklaren, dat een jong kind van b.v. 2 jaar, dat driftig een mes heeft weten te bemachtigen en daarmede zijn broertje doodehjk woncH, niet toerekenbaar is, evenmin als de typhuslijder, die in ijlende koortsen en door visioenen gefolterd, zijn bewaker aanvalt en neervelt. Niet waar, dat is gemakkelijk genoeg. Zoo zullen ook vrijwel alle rechters den krankzinnige voor ontoerekenbaar verklaren en in nagenoeg alle gevallen zullen ze daarin juist geoordeeld hebben. Wanneer een lijder aan vervolgingswaanzin zijn gewaanden vervolger, om aan zijn angst te ontkomen, aanvalt en doodt, zal niemand hem voor dit feit durven toerekenbaar verklaren, evenmin den hallucinant, die het bevel onvangt in zijn hallucinatien om iemand te verwonden en in zijn begoocheling der zinnen dit bevel ten uitvoer brengt, noch minder den deerniswaardigen idioot, die door de straatjeugd gesard en gekweld, eindelijk in dolle woede zich op een der belhamels werpt, of den seniel dementen man, die in zijn ziekelijk erotische neiging zich zelfs aan een kind vergrijpt. In deze gevallen zal niemand twijfelen. Doch er zijn ook personen, die uit wetenschappelijk oogpunt krankzinnig zijn, bij wie de leeken in geval van misdaad, het niet zoo gemakkelijk kunnen billijken als ze ontoerekenbaar verklaard worden. Het zijn de hoogstaande imbecillen, bij wie slechts geringe intellectueele en groote moreele defecten zich voordoen. Hierin is het zelfs voor den psychiater niet gemakkelijk zijn oordeel vast te stellen, en ook het oordeel der psychiaters loopt hierin meermalen uiteen. Het is dan dikwijls zeer moeilijk om zondige en ziekelijke neiging van elkaar te onderscheiden en uit verschillende bijkomstige omstandigheden moet men ten slotte zijn definitieve meening concludeeren.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen