1919 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 43

33

vermag. Ook zal soms een enkel woord van een goed vriend toorn kunnen stillen, terwijl alle pogingen van andere personen zullen falen of den toorn nog zullen doen toenemen. Ik geloof niet, dat we zoo machteloos met onze psychotherapie tegenover de primaire zielsziekten staan als velen meenen. Wij zijn niet klaar met een lijder aan melancholie materieel onder de gunstigste omstandigheden te brengen en hem voor suicide (e behoeden. We verrichten dan zeer zeker een noodzakelijk werk, maar ook de zieke ziel vraagt om behandeling en 'dit wordt helaas of uit het oog verloren of nagelaten op grond» dat succes niet mogelijk zou zijn. Al vermogen we door onze eigen zielsinvloed niet een genezing tot stand te brengen, we kunnen dan toch zeer zeker het lijden van den patient verlichten en hem dusdoende ook voor zijn zieke ziel in gunstigere omstandigheden brengen en zoo een genezing bevorderen en bespoedigen. Daarenboven moet men niet vergeten, dat het aantal patiënten, die een sterk psychasthenisch of hysterisch gekleurd toestandsbeeld vertoonen, vooral in de derde klasse-afdeeling der gestichten grooter is dan veelal wordt aangenomen. De hoogere klassepatiënten, die dit type van psychose te zien geven, blijven meestal in sanatoria of klinieken. Ten onrechte worden deze lijders dikwijls als schizophrenen beschouwd, aan welke diagnose dan meestal een ongunstige prognose wordt verbonden en een achterwege laten van alle therapie. Tegenover dergelijke gevallen staan we met onze psychotherapie niet geheel machteloos en om die reden moet dan ook steeds een poging aangewend worden. Ik zal echter over de therapie der primaire zielsziekten niet verder uitweiden, daar dit buiten het bedoelen van dit artikel ligt, Slechts wil ik er nog op wijzen, dat dus de primaire zielsziekten ook wat de therapie betreft een geheel afzonderlijke plaats innemen. Deze therapie immers is geheel verschillend van de medicamenteuze geneeswijze, die toepassing vindt bij alle lichamelijke ziekten en ook wijkt zij af van de therapie der nog te bespreken groep van verkregen of secundaire psychosen, voor zoover daar tenminste van therapie sprake is. Niemand zal er toch aan denken om een lijder aan dem. paralytica of dem. senilis, psychotherapeutisch te behandelen. Van ons standpunt wordt dit alles weer begrijpelijk en verklaarbaar. Het kan ons immers niet Orgaan

1919

2

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen