1919 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 93

79 we tot de conclusie, dat in ons zieleleven de hoogste psychische functies of acten, waar de meeste activiteit voor noodig is, het eerst en het meest worden aangetast. Dat bij krankzinnigen dus de hoogere wilsacten, de spontaneïteit het eerst lijdt, kan ons niet verwonderen. Die verminderde psychische activiteit kan echter primair of secundair zijn; kan samenhangen met physiologische oorzaken, kan ontstaan zijn door stemmingsanomalieën, kan aangeboren zijn. Ziedaar verschillende vraagstukken, die een groot veld van studie openen; immers het spreekt vanzelf, dat constateeren van verminderde psychische activiteit of van totale passiviteit ons niet ontslaat van verder onderzoek, alsof we daarmee het wezen der krankzinnigheid hebben doorgrond. Mogen we nu psychische passiviteit beschouwen als het wezen der krankzinnigheid, zooals HEINROTH doet ? Dat hangt er van af wat men onder het wezen van een psychose verstaat. Definieeren we het wezen van iets als datgene, wat onafscheidelijk tot het bestaan van eenige zaak of eenigen toestand behoort, ') en niet als den geheimzinnigen achtergrond van iets, dien we toch niet benaderen kunnen, dan bestaat er volstrekt geen bezwaar HEINROTH'S denkbeeld te aanvaarden. Immers het verminderen of te gronde gaan der hoogere psychische activiteit is een onafscheidelijk symptoom van alle vormen van krankzinnigheid. Niet bij alle psychosen is die insufficientie van ons hooger wilsvermogen een grondsymptoom, waaruit alle andere verschijnselen kunnen worden afgeleid; misschien wel bij de groep der dementia praecox, zooals BERZE wil, maar dan uitgebreid tot ons geheele wilsvermogen. In elk geval moeten we er rekening mee houden, dat de psychische activiteit zich openbaart in verschillende acten, en dat het in een bepaald geval mogelijk zal zijn, dat de eene soort acten meer gestoord zijn dan de andere. Een psychologische analyse der geestesstoornissen zal daarom in de eerste plaats zich moeten bezig houden met de vraag, welke acten bij een bepaalde geestesafwijking gestoord of liever insufficient zijn. -) O R. K. KUIPERS. Groot Woordenboek der Ned. Taal. 2) BouMAN wijst op die taak der psycliopatiiologie in verband met de nieuwere psyciiologie. Psychiatr. Bladen. 1915. p. 141.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen