1926 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 36

28 omringt. Het heeft dus voor den realist geene beteekenis een parallelisme te vooronderstellen. Toch zijn beiden, én de idealist én de realist voldoende praktisch realist om ziel en lichaam te onderscheiden, om beide te erkennen, in de psychische processen aequivalent te denken aan de beweging der moleculen in het cerebrum. Hoe heeft de parallelist zich nu dit verband te denken? Het lichaam vangt de prikkels op, de trilling loopt door naar de organen van de waarneming. Na in deze centra gekomen te zijn, gaat de trilling verder, en komt in de hersenschors, waarin veranderingen in de cellen, het geheele verleden opgeborgen ligt, en waar de prikkel, de tegenwoordige beweging aankomt. Cellen met overeenkomstige veranderingen, veranderingen dus, die in wezen gelijken op die in de waarnemingscentracellen. vangen de beweging op. Of men nu in deze cellen de herinnering als zoodanig geborgen denkt, of deze cellen de eigenschap toedenkt, de herinnering a's het ware te kunnen produceeren, deze cellen doen toch datgene waar het op aan komt in dit verband, en als de keerzijde van deze actie, openbaart zich het geestelijke als een soort fosforescentie van de atom.enbeweging in het cerebrum. De meening, dat alle causaliteit mechanisch is, dat alle processen in het universum in mathematische verhouding tot elkander staan, eischt deze aequivalentie. Im„mers wij weten hoe J e beweging uit de gewaarwordingscentra verder vloeit, de voorstelling homogeen vertransporteerend. Zoo zie ik een man loopen, de trillingen, de beweging door het object uitgezonden, treffen de oppervlakte van mijn lichaam. en ook mijn gezichtszintuig; die prikkeling komt nu in de centra van den nervus opticus en geeft het subject, mij in dit geval, de voorstelling, dat die m.an daar loopt, doch de prikkel loopt door, verlaat dus de gewaarwordingscentra, de voorstelling verplaatsend naar andere schorsdeelen, en treft daar een herinneringsbeeld, waarop de hekenning van die voorstelling volgt; ik zie in eens, dat hij een vriend van mij is. Ue voorstelling moet dus in een anatomisch substaat in de ••chorscellen aanwezig zijn, deze dooft uit, maar de prikkel loopt verder en veroorzaakt een blijvend anamomisch substaat in ó.>-: schorscellen, waarin die herinneringsbeelden dan zouden zijn

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen