1931 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 63

59 vraag is nu, of deze wetten blijven gelden, wanneer men zich de wereld oneindig groot denkt. Men heeft wel betoogd, dat de met materie gevulde wereld niet oneindig groot kan zijn om de volgende redenen. 1. Wanneer de in de wereld aanwezige totale materie oneindig groot was, dan zou de gravitatiewet van Newton ten gevolge hebben, dat de aantrekkingskracht in ieder punt oneindig groot werd en dat oneindig groote sterrensnelheden zouden voorkomen. 2. Wanneer het aantal hemellichamen oneindig groot was, zou de geheele hemel een oneindig groote helderheid vertoonen. Deze argumenten zijn echter niet beslissend. Beide bewijzen rekenen niet met de mogelijkheid van een absorptie der zwaartekracht of van het licht in de ruimte. Ook kan men zich een wereld denken, opgebouwd uit oneindig veel hemelbollen, die niet strijdt met de ons bekende waarnemingsverschijnselen, doordat deze hemellichten op een bepaalde wijze gerangschikt zijn. De klassieke sterrenkunde kon daarom op de vraag, of de wereld eindig is, geen definitief antwoord geven. De relativiteitstheorie heeft ook hier een oplossing gebracht, al wordt deze wellicht nog niet door iedereen aanvaard als een juist beeld van de werkelijkheid rondom ons. Deze theorie beschouwt de wereld als vierdimensionaal. Naast de 3 coördinaten, die in de euclidische meetkunde een punt in de ruimte bepalen, komt de tijd nog als vierde coördinaat. Deze tijd-ruimte wordt in sterrenkundige publicaties van den laatsten tijd speciaal met den naam „wereld" of ook wel heelal, aangeduid. In de klassieke mechanica waren tijd en ruimte het tooneel, waarop de physische realiteit geprojecteerd werd, of, om een ander beeld te gebruiken, het steigerwerk waardoor zij werd gedragen. De relativiteitstheorie heeft ons het inzicht gegeven, dat ruimte en tijd niet of niet slechts het tooneel zijn, waarop het stuk wordt opgevoerd, maar medespelers, die een belangrijke rol vervullen. Daardoor kwam de vraag naar de eindigheid en den vorm der ruimte in een nieuw licht. De betrekkingen tusschen ruimte, tijd, materie en energie worden bepaald door de vergelijkingen van de theorie. Wij kunnen alleen die soorten van ruimte als mogelijk erkennen, die met deze vergelijkingen in overeenstemming zijn. Voor den relativist is de ruimte onbegrensd doch eindig. Men kan zich zulke ruimten niet of moeilijk voorstellen. Het is daarom beter een tweedimensionaal analogon te

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen