De noodzakelijkheid eener christelijke logica - pagina 110

100 primitives d'Athènes el d'Éleusis, in de Revue historique, 56 (tome CLXVi), I, Janvier-Février 1931, pg. 1—76. ^)

O. KERN, a.w., pag. 22—25.

^)

C H . PICARD, a.

9)

O. KERN, a.w., pg. 41—56.

art..

^ö) U. WiLCKEN, Griechiscbe Geschichte im Rahmen der Altertumsgeschichte^, München u n d Berlin, R. Oldenbourg, 1931, pg. 79—83. " ) H. DiELS, Die Fragmente der Vorsokratiker'^, Berlin, Weidmannsche Buchhandlung, 45 B 15 (273, 30): >cal avrol Xoyixot êo/isv. 12) H. DiELS, a.w., 32 B 19 (246, 1 7 ) : aal f) z&v IIv&ayoQslcov q)iXooo(pia nuQanexaafxaai tovxoig ^gcoyUÉvjy rr/r juvaxaycoyiav xaxaHQvnxEi xmv '&eia>v doy/ndxcov. ^^) O. WiLLMANN, Geschichte des Idealismus^, I, Braunschweig, F. Vieweg u n d Sohn, 1907, pg. 266—334. 1^*) ARISTOTELES, Metaphysica A 6, 987 b 10 v.v. oi fikv ydq IIvd'ayÓQEtoi /ui/uijasi xd ovxa cpaalv sïvai x&v &Qi-&/i.&v(= DIELS a.w., 45 B 12 (272, 38). 15) O. BECKER, Die diairetische Erzeugung der platonischen Idealzahlen, in Quellen u n d Studiën zur Geschichte der Mathematik, Astronomie u n d Physik, B (Studiën), I, pg. 464—501, speciaal pg. 466 V.V.. 1") Men verwarre deze quaestie van de afleidbaarheid niet met die over de subjectieve afleiding tusschen H. WEYLL, die voor de additie en L. E. J. BROUWER, die voor de dihairesis kiest. Vergelijk AD. FRAENKEL, Das Problem des Unendlichen in der neueren Mathematik, in Blatter für deutsche Philosophie, 4, 1930/31, pg. 279—297. " ) UEBERWEG-PRAECHTER, Die Philosophie des Altertums ^^, Berlin, E. S. Mittler & Sohn, pg. 72—73. 1*) P. TANNERY, Pour l'histoire de la science. De Thalès d Empédocle 2, Paris Gouthier-Villars et Cie, pg. 249 v.v.. — C. BAEUMKER, Das Problem der Materie in der griechischen Philosophie, Eine historisch-kritische Untersuchung, Munster, Aschendorff, 1890, pg. 60 V.V.. — J. BURNETT, Early Greek Philosophy ^, A. C. Black Ltd., London, 1930, pg. 314 v.v.. 19) FRAENKEL onderscheidt in z'n boven aangehaalde en in andere punten zoo overzichtelijk artikel niet helder het onbegrensde (of irrationeele) en het oneindige. Uit wat in deze studie nog volgt zal wel blijken hoe noodig het is beide uiteen te houden. En dat niet alleen voor de systematische oplossing van de antinomieën van het oneindige, die FRAENKEL dan ook niet gelukt, maar eveneens voor het inzicht in de geschiedenis der wijsbegeerte.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen