Existentieele Exegese? - pagina 15

mij, de kerk, de wereld. Wie dat uit het oog verliest, doet te kort aan het zelfgetuigenis der Schrift, dat telkens aangeeft, hoe zij is Gods Woord aan den mensch32). Elke exegese, die de Schrift de facto neemt als een object, iets, dat op zichzelf staat, dat haar niet aangaat, is uit den booze, ze is steeds Gods openbaring aan den mensch en moet daarom met eerbied en ontzag worden behandeld. De Schrift is nooit dood, zij is steeds in actie, zij is niet iets uit het verleden alleen, zij spreekt in het heden, hic et nunc, spreekt altijd, of we het hooren willen of niet hooren, zij spreekt vrij of zij veroordeelt, zij roept het recht Gods uit over het leven. En een exegese, die dat niet ziet, die geen ^oiprvpix is, is de juiste exegese niet 33). in dien zin kunnen we dan ook van de existentieele exegese leeren, dat de Schrift ons steeds roept tot het doen van een keuze, het nemen van een beslissing. Maar op de wijze, waarop de existentieele exegese in den trant van Bultmann ons dat wil laten doen, gaat het niet. Want al is er iets in haar voordeel op te merken, de debetzijde moet meer posten vermelden. En dat is geen wonder, nu zij zelf rust op een wijsgeerig fundament, dat het onze niet kan zijn. Over dezen grondslag spreek ik weer niet, slechts over het gebouw, dat er op werd opgetrokken. Tegen de existentieele exegese dan, gelijk in onze dagen voor haar gepleit wordt, geldt in de eerste plaats, dat zij, al wil ze juist objectief zijn en al keert zij zich tegen alle psychologisme en ervaringstheologie, toch in hooge mate subjectief, anthropologisch is. Ik kan het dadelijk aldus zeggen: Het Woord Gods ontstaat in de menschelijke beslissing. Buiten die beslissing bestaat het niet, het spreekt niet objectief in de wereld. De exegeet, die beslist, maakt uit, wat Gods Woord is 34). Dit subjectieve karakter wordt voor wie wat nader toeziet, zoo duidelijk, dat het meer dan eens tegen Bultmann is aangevoerd 35). De hoofdzaak is echter, dat hier aan Gods Woord, al wordt juist het omgekeerde bedoeld, want Bultmann zoekt objectiviteit in het gezag van den tekst 36)^ toch inderdaad alle gezag ontnomen wordt. Bultmanns exegese brengt ons in onverzoenlijken strijd met het zelfgetuigenis der Schrift, dat steeds weer luidt: in deze boeken spreekt de Heere met gezag, ze zijn en ze blijven canon voor geloof en leven. Wie de Schrift of een Schriftwoord in het oogenblik, dat het den mensch aanspreekt, tot openbaring maakt, komt met het karakter der openbaring in onverzoenlijken strijd. Dit groote bezwaar van de subjectiviteit kan ik U nog beter doen zien, wanneer ik met U let op een aantal gevolgen, die er dadelijk uit voortvloeien. Natuurlijk kent Bultmann geen statische exegese, alles is bij hem dynamisch, exegese van en voor het oogenblik 37). De exegeet verandert zelf elk moment en daarmede zijn exegese, die immers het telkens gegeven antwoord is op het Woord, dat hem aanspreekt 38). Nu zult ge misschien opmerken, dat toch ook onzerzijds moet worden toegegeven, dat de exegese nooit gereed komt. Zij gaat steeds verder. Juist omdat de Schrift het steeds levende Woord Gods is, spreekt zij in eiken tijd en zal elk geslacht nieuwe schatten 13

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen