Natuur en geest in de geneeskunde - pagina 31

Ze blaast haar partij, maar klinkt die in het grote orkest der moderne geneeskunde ook hoorbaar dóórindezaalderpractijk?Of is ze meer een liefhebberij van slechts enkele wijsgerig of religieus aangelegde figuren? Heeft een anthropologische benadering niet haar gevaren waarvoor de patiënt wellicht in zijn lichaam moet betalen? Mag men werkelijk zo ver gaan als tot het min of meer denigrerend spreken van het gemakkelijk wegspuiten van een longontsteking met penicilline, waardoor de patiënt de kans ontnomen zou kunnen worden de zin van zijn ziekte te beleveni? Het anthropologisch denken betekent een uitdaging aan de natuurwetenschappelijke geneeskunde, welke haar op een heilzame wijze aan haar tekorten ten opzichte van de zieke mens herinnert. Maar wanneer men voor alle patiënten een diepere, anthropologische benadering zou verlangen, dan is dat niet alleen een utopie en onbereikbaar ideaal, doch in wezen en feite een volstrekt overspannen eis. De arts heeft zich allereerst en vooral te bekommeren om de nood van de lijder, waarvoor hij leniging zoekt. Hij werkt bij het lumen naturale, dat hij zo helder mogelijk moet laten schijnen. Dat eist reeds de volledige inzet van al zijn werkkracht en toewijding. De anthropologische geneeskunde behoeft daar, in de meeste gevallen, niet opzettelijk als iets extra's bij te komen; zij is niet appositioneel doch infiltratief. Want zij weet, dat de zorg voor het zieke lichaam gegeven kan worden als zorg voor de zieke mens, ja dat ook is'^. De betekenis van de lichamelijkheid, de lijflijkheid van de mens wordt door de moderne anthropologic immers ten volle erkend. Het mag naar naturalisme rieken wanneer Hans Much uitroept: 'wir sind ja unser Körper, der Geist ist nur Adjunkt' - daarvan behoeft men niet te verdenken Hildegrad von Bingen, de vrome Middeleeuwse klooster-abdis, die in de geschiedenis der geneeskunde zulk een eervolle plaats inneemt, en op verrassend moderne vwjze de menskundige waarheid uitsprak: et sic homo corpus ubique est - en zo is de mens overal lichaam, en ook daarom blijft het natuurwetenschappelijk program onverkort en ten volle van kracht. En nu is het zeker waar, dat duizend maal achter een triviale klacht van hoofd- of buikpijn, vermoeidheid of slapeloosheid een levens^ Cf. H. J. Weitbrecht, Kritik der Psychosomatik (Thieme, Stuttgart 1955), blz. 109/110.

^ 'De wetenschappelijke benadering van de patiënt vormt wellicht de kern, maar in elk geval niet het geheel van de relatie tussen arts en patiënt'. A. L. Janse de Jonge, in: Kan de huisarts een integrale of anthropologische geneeskunde beoefenen? Huisarts en Wetenschap, 7, 1944, blz. 326-334. 27

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen