Natuur en geest in de geneeskunde - pagina 34

fertiliteit, zelfs met meervoudige zwangerschappen als gevolg; het transplanteren van organen, het resusciteren van een gestorvene - dat alles ziet hij dikwijls alleen maar als een biologische aangelegenheid, zonder anthropologische achtergrond. Toch heeft de heelkundige praktijk van sommigen, om door grote, maar mutilerende operaties aan een ten einde lopend leven nog enige maanden toe te voegen, voor enige jaren in Duitsland tot bewogen discussies aanleiding gegeven^. En de vraag in hoeverre en hoelang een leven, dat ten ondergang is gedoemd, of een leven, dat naar menselijke maatstaf volkomen 'waardeloos' schijnt, of tot een infrahumaan niveau is neergestort, kunstmatig moet of mag worden gerekt - die vraag wordt zelfs buiten de kring der vakgenoten levendig besproken. Inderdaad betrekken zich de zwaarste problemen op de kunstmatige verlenging en verkorting van het leven. Ze hebben een geladen sociale contekst, en tegelijk een diepe theologisch-religieuze achtergrond. Zij worden vanuit de samenleving steeds nadrukkelijker naar voren geschoven, en dringen zich anderzijds door de nieuwere ontwikkeling der geneeskunde naar de voorgrond. Het door de professie eeuwenlang ingenomen standpunt, dat de waarde van het aan zijn zorgen toevertrouwde leven voor de arts irrelevant is en moet zijn, wordt in brede kringen eenvoudig niet meer aanvaard. De publieke reacties op de immense tragedie van de door thalidomide (Softenon) misvormde zuigelingen spreken in deze een duidelijke taal. De euthanasie, niet gezien als de Middeleeuwse ars moriendi, de kunst om goed te sterven, doch als het standpunt van de rechtmatigheid een waardeloos of ondraaglijk geoordeeld leven door de arts te doen beëindigen, heeft sinds lang haar verdedigers en verenigingen, die op legalisatie aandringen. Bij de veroudering der bevolking vermeerdert het aantal gevallen waarin de strijd voor een wegebbend leven als weinig zinrijk wordt gevoeld. Het is overigens merkwaardig, dat niet-medici veelal gemakkelijker klaar staan met het oordeel over de waardeloosheid of onleefbaarheid van een mensenleven. Geestelijken, die in de ziekenhuizen de artsen in hun bemoeiingen - en hun tekortkomingen! - dagelijks van nabij gadeslaan, hebben waarschuwend de vinger opgeheven: men moet een patiënt op Gods tijd kunnen laten sterven. Maar wie zal die tijd bepalen ^ Deze ethische problematiek vindt men besproken in: Rud. Kautzky, Die Verletzung der körperlichen Integritat in der Sicht der arzthchen Ethik. Arzt und Christ 1965, No. i, blz. 32-52. 30

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen