La Barrière.

Mme Marion Gilbert.

Tweede fragment.

IV.

David, met toga en bef, trad nader tot de landelijke tafel, die op glanzend linnen den zilveren beker en den schotel droeg.

In een halven cirkel zaten de belijdende lidmaten: de jonge mannen rechts, "de meisjes links.

Alsof men op den eersten schoenen Zondag na Pinksteren had gewacht, was het weer als van den meest volmaakten 'dag van de Normandische Juni-maand. En de boomgaard van mijnheer Bouileux liet zien wat de hof Eden heeft knanen zijn op den zevenden scheppingsdag.

Begrensd door de groene liellingen, waarin nog enkele late primula's en witte viooltjes als eterren prijkten, droeg de hof op de zwarte stammen der appelboomen de neerhangende baldakijn van den bloesemenden overvloed, als door een wonder verlaat door den strengen winter.

De gemeenteleden traden er onder door als 'in ©en kerk en gingen zitten op de banken, die uit het schooltje van juffrouw Esther Estienne Icwamen, en op rieten of houten stoelen, geleend door alle huizen uit de buurt. De ijdele nieuwsgierigheid onder de aanwezigen was grooter dan het heilig beven: de geest des tijds en het gevoel van veiligheid 'hadden de hugenoten-ziel wèl veranderd en haar ontwend aan de sluikdiensten in de open lucht tijdens de vervolgingen.

Vèr voor de opening was de boomgaard geheel bezet en bij de voorlezing van het Symbool der Apostelen kon men 'tusschen de aanwezigen het hopeloos vertreden gras niet meer gewaarworden. Achter de zittende toehoorders vormden de laatkomers een borstwering van jassen, schedels, mutsen, met, hier en daar, de vlammende punt van een kleurige sjaal.

David had voor zijn preek een tekst gekozen die in overeenstemming was met de plechtigheid: „Aanziet de leliën des velds, zij wassen niet en spinnen niet en nochtans is Salomo in al zijn heerhjfcheid niet bekleed geweest als een dezer". En zijn welsprekendheid, eenvoudig en verheven, eiken keer zekerder van zich zelve^ In verrukking 'brengend die wonderlijke menschjes uit Haymesnil en omstreken, welke even verzot zijn op mooie taal sfls schaarsch aan sprekers, zijn welsprekendheid had nooit zoo vlot en natuurlijk gestroomd. Zij geleek op een groeten, statigen stroom, die zijn oorsprong kent en zijn doel.

Nu naderden, nadat ze op de vijf vragen der liturgie geantwoord hadden, de jonge lidmaten den disch des Verbonds. Dien had men geplaatst onder den grootsten appelaar, die met zijn roze-sneeuwenden koepel den hoek van den tuin overwelfde. Achter David de zwart-knoestige stam; en de verste takken roerden aan de borstwering, bepluimd met de aigretten van varen en trilgras; aan gene zyde, aan 't einde van het plateau, de zee, zonder horizon, inéénvloeiend met de lucht. De meisjes en de jongemannen vormden om de tafel een witte en zwarte omheining. Verscheidene meisjes waren op hun zestiende jaar volwassen en schoon. Een der jonge mannen had de statuur van 'Hercules. David zegende de zegelen des Verbonds, brak het brood, vergoot ook den wijn. Een briesje uit de zee deed kroonblaadjes sneeuwen over de vergadering, en ze neefkomen tot in den beker. Nooit was een tempel zóó vol geweest van de heerlijklijk des Heeren.

En David sprak een gebed uit dat, ondanks hem zelf, deel had aan al die verspreide schoonheid. Hij daalde neer van uit de kille "hoogten van het leerstellige, waarin hij zoo gaarne mocht zweven^ en, in zijn vervoering kwam hij zijn gemeenteleden meer als hunner één, voor. Was het de warme zonneschijn en de praal der natuur, of het geurende briesje, of het koor der vqgelen? _Zij voelden zich dichter bij dien afgemeten jongeman, die tot nu toe hun een stille vrees inboezemde. En toen ze den lofzang van Simeon aanhieven^ welken hij inzette, was het als de stormloop uit één hart.

De eeuwenoude woorden rezen öp met den TDIJzonderen weerklank van het lied in de open lucht:

Laisse-moi désormais, Seigneur, aller en pa'ïx Car, selon ta promesse, Tu fais luire a mes yeux Le salut glorieux Que j'attendais sans oesse.

Temidden harer leerlingen, leidde Esther hun zang. En David, zonder naar "haar te kijken, voelde dat zij vol aandacht en wakende zorg voor hem was. Diep in zijn ziel kwam eenige wrevel.

Hij dwong zichzelven dan ook, bij h^t uiteengaan der gemeente, om naar haar toa te gaan. Op dat oogenblik stond ze met den rug naar hem loe. Maar, als gewaarschuwd door een gelieimzinnige macht, keerde zij zich tot hem, en het was de volle blijdschap der liefde, die Hchtte over liaar onaanzienlijk gezichtje. David wendde zijn oogen af. Wat konden ze haar teruggeven? Zwijgend drukte h^ haar de hand en wendde zich naar enTsele gemeenteleden die voorbijgingen.

De menschenstroom vloeide weg, kleurig hier en daar door de sjaals en de bebloemde mutsen. De crinoliens wiegden over het gras. De gouden kettingen blikkerden in de zonnestralen. Bijna alle mannen, in .gekleede jas, spitsten toe in hoog© hoeden van ongelooflijke modellen én geborsteld met of tegen den draad.

David, dien men verzocht binnen te komen en van kleeding te veranderen bij de Boulleux, bleef nog even kijken naar dat vreemde schouwspel, hetwelk hij ongetwijfeld niet zoo spoedig weer zou zien. Het scheen hem toe, dat dit bewegende tafereel hem verhinderde te gevoelen een ze"kere verdooving in de buurt van zijn hart, waaraan hij liever geen einde maakte.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen