LITERATUUR EN KUNST

Een i)oek voor onze «meisjes.

„Een zomer van Let Verhage", door Nel van der Vlis. — Uitgave van J. H. Kok, Kampen.

De tijd ligL nog niet ^OO' heel ver achter ons dat dergelijke boeken, bestemd voor onze jonge meisjes van 15—18 jaar, bijna lütsliiitend geschreven werden door oudere dames-auteurs.

Wat daarvan de gevolgen waren laat zich gemakkelijk raden. Aan hoeveel auteurs gelukt bet w e r k e 1 ij k, zich te „steken in de huid van een ander"'? Én dat schijnt vooral het geval te zijn waar het bovengenoemde jongemeisjes-lectuur betreft.

De meeste van deze boeken muntten dan ook uit door een zekere goedbedoelde welwillendheid, een gebaar-van-boven-af, vertoond door iemand die het, o zeker, goed met de jeugd meendo. Maar dat de paedagogische strekking er meestal vrij dik bovenop lag, is te verstaan.

Gelukldg is dit de laatste jaren anderis geworiden. Onzen Christelijken uitgevers komt de eer toe, dat ze voor dit bepaald genre boeken de krachten hebben gevonden, die er geschikt voor zijn. En dan denken we vooral aan Nel van der Vlis, die ons de laatste jaren een stelletje mooie^ t'rissche meisjesboeken gegeven heeft.

In het werk van Nel van der Vlis zit groei. De wal al te bakvisch-achtige toon van haar eerste boek, „Fré's meisjesjaren", is uitgegroeid tot een vlotte, pakkende manier van schrijven. En het overtuigende van haar werk is dat deze schrijfster zich niet forceert om „jong" te zijn.

De figuur van Let Verhage scliijnt de schrijfster lief te zijn. Haar vorige boek, „iHierrie-Let", geeft Let's schoolleven weer. In het boek dat voor ons ligt is Let's zorgelooze schoolperiode voorbij. Om haar ouders te steunen heeft ze alle studieplannen moeten opgeven, en ze werkt als „liruUenjongen van de meneeren" op teen kantoor, voor f20, — in de maand.

Ongetwijfeld heeft voor jonge meisjes de besch^ij^'ing van hel schoolleven veel aantrekkelijks. a\iaar het is een gevaarlijk genre. Hoe gauw raken we niet verzeild in een aaneenschakeling van schO'Ol-voorvalleljes, die een boek zoo gemakkelijk vlak en zouteloos kunnen maken.

Let Verhage, op baar eenvoudige plaatsje, vecht mee in hel leven. Ze doel dal zoO' frisch en (natuurlijk, dal we bij hel zien van haar zonnig gezicht op hel omslag zeggen: „ja, zóó is ze".

Haar f20, — is een zeer welkome bijdrage in de beurs van haar vader. Hoe licht had de schrijfster hier aanleiding kunnen vinden [voor sentimenteel e lirades over offers. Let „offert" niet. Haar daad is een doodgewone handeling. Als ze aan hel eind van de maand hel zorgelijke gezicht van haar vader ziet opklaren, voelt ze steeds „Dat is meer waard dan de studie".

Het gezin Verhage is een Christelijk gezin. Slerli is de band die de kinderen aan de ouders eni aan elkaar bindt. Sterk is ook de gezinssfeer, die Let's vriendinnen en vrienden naar hel Verhagehuis trekt.

Dal het de schi-ijfster gelukt om, zonder een bepaalde compositie, onze aandacht zóó vast te houden, is een bewijs voor de vlotheid van haar •werk. Lel zit op kantoor. Let gaat eens naan haar vriendin in Amsterdam, en in den zomer maakt ze haar tocht met „de Kraai". Dat is alles. Ze is leen trouwe kameraad, óók voor heb vluchtige kanloorldnd Tilly, dat zoo heelemaal haar type niet is.

Lel beleeft in dit boek ook haar roman. Daari is hel een jongemeisjes-boek voor. Hoe frisch is de beschrijving van de groeiende liefde tusschen Let en Koos! Twee spontane jonge menschen, die onbewust naar elkaar toe groeien in die zonnige zomerdagen. De proporties zijn hier niet uil hel oog verloren. Let b I ij f t Herrie-Let, ook legen „Kobusie".

Allicht zal men hier en daar in recensies opmerkingen maken over den dialoog. Lel en haar vrienden bedienen zich niet van een salontaaltje.

Ik herinner mij in dit verband iets, wat ik eenigen tijd geleden in een Christelijk Vrouwentijdschrift las. Mevrouw van Hoogs Iraten-Scboch, de redactrice van dal tijdschrift, slaakte naar aanleiding van Rie van Rossum's „Cinderella" de verzuchting: „Wat voor taaltje spreken dezQ jonge menschen toch legen elkaar! Onbeschaafd, ruw, en in ieder geval geen zuiver Nederlandsch".

Maar kan men dan van jonge menschen tusschen 15 en 20 jaar verwachten, dat ze zullen converseeren als midden-vijftigers? Zoo min men van êen boeren-daggeider een woordenkeus verwacht als van een bank-direcleur, mag men van de jeugd verlangen dal ze een omgangstoon heeft boven haar leeftijd. Het is juist de verdienste van veel onzer Christelijke jeugdschrijvers, dat ze de jeugd in dit opzicht recht laten wedervaren, en ze in natuurlijke woorden laat spreken. Waar vond men dal twintig jaar geleden? Ik herinner mij daar een voorbeeld van uil een ouderwelsch boekje dat ik als kind las, en dat ook bestemd was voor denzelfden leeftijd als „Een zomer van Let Verhage".

In dat boekje, j, de Boerendeern" heette het, laat het jonge meisje dal hoofdpersoon is aan haar „vrijertje-in-spé" de stallen zien. En als ze dan bij de schapen zijn aangeland, laat de schrijver zijn heldin in allen gemoede vragen: „Willem, zijt gij ook een schaapje van den Goeden Herder? "

Zie, dat was de dialoog die we twintig jaar geleden in onze jeugdboeken slikken moesten! We zijn Nel van der Vlis dankbaar voor dit boek. Omdat het goed is, omdat het Christelijk is, en dus omdat het „echt" is. '

Gr GILHUIS-SMITSKAMP.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen