PERSSCHOUW

Ds J. L. Schouten

Prof. Dr K. Dijk schrijft in „De Bazuin" naar aaneiding van het plots verscheiden van Ds J. L. Schouen het volgende:

Het is zoo heel moeilijk ons deze werkelijkheid in te denken. Niet alleen om deze droeve omstandigheid, dat wegens de verbreking van alle communicatiemiddelen de begrafenis reeds geschied was eer wij hier in het Oosten en Noorden van het land iets van zijn sterven vernomen hadden, maar vooral om deze reden, dat we op 25 April in Sneek van elkaar afscheid hadden genomen zonder iets te merken van een zwakheid of ziekte, die tot den dood leiden zou.

Bij de begrafenis van Dr Kaajan heeft hij nog een treffend woord gesproken en het was zijn afscheidswoord voor altijd. Spoedig daarna is hij ziek geworden, en toen Pinksteren kwam, een Pinksterfeest in oorlogsleed, ging deze trouwe dienstknecht in in de vreugde zijns Heeren.

Uw weg, o God, is in het heiligdom.

Ds Schouten nam in ons kerkelijk leven een bijzondere, een eigen plaats in. Hij behoorde tot die generatie van leerlingen onzer Hoogeschool, die dogmatisch gevormd door Bavinck en kerkrechtelijk door Wielenga, in onze kerken met alle kracht en toewijding geijverd hebben voor de bewaring en ontwikkeling der oude gereformeerde belijdenis en voor de regeering der kerk naar de goede, vaste lijnen der gereformeerde beginselen. In die generatie trad Ds Schouten met anderen als Breukelaar, en Douma en Meyerink (ik bepaal mij hier tot de emeriti) eigenlijk als vanzelf naar voren, want ook in den tijd, toen hij nog niet ter Generale Synode gedeputeerd werd (in 1926 werd hij pas voor de eerste maal afgevaardigd), behoorde hij ongetwijfeld tot degenen, die God riep om leiding te geven. In de laatste 14 jaren van zijn leven werd deze taak bijzonder op Ds Schouten gelegd.

In den strijd van 1926, die ook op de Synode van 1927 voor een zeer groot deel beslag legde, vervulde hij zijn roeping in de voorste gelederen. De Synode van 1930 koos, toen Ds Femhout het praesidium niet kon aanvaarden, hem als voorzitter; die van 1933 wees hem als assessor aan, terwijl de Synodes van 1936 en 1939—1940 onder zijn presidiale leiding stonden. De Vader der lichten, van Wien alle goede gaven zijn afdalende, had Ds Schouten inzonderheid gesierd met de gave der levenswijsheid, die gesteund werd eenerzijds door een scherp inzicht in de vragen van kerk en wereld en anderzijds door een kloeke overtuiging, die van geen wankelen wist. Deze charismata maakten onzen overleden broeder tot wat we gewoon zijn te noemen een „geboren" kerkehjk regent, die zijn talenten heeft besteed in den dienst van zijn hemelschen Zender.

Nu is dit alles bij Ds Schouten niet het eerste geweest. Hij was en bleef vóór alles „dominé", dienaar des Evangelies, prediker van de verzoening door Christus' bloed, en hij heeft dat Evangelie verkondigd op de hem eigen warme, pakkende, populaire, practische wijze, die zoo nu en dan aan Spurgeons preektrant herinnerde, maar van oogenbUk tot oogenbük doorgloeid was van het vuur der gereformeerde belijdenis.

In Hazerswoude, in Watergraafsmeer, in Arnhem is ons gereformeerde volk Ds Schouten nog in geen enkel opzicht vergeten en in Amsterdam heerscht diepe rouw over het zware verUes dat God over deze kerk bracht.

Een oudere broeder uit Hazerswoude zei eens tegen mij: Ds Schouten heeft ons geleerd wat Gods Verbond is en wat het beteekent naar en uit dat verbond te leven, en ik ben overtuigd, dat dit getuigenis in veler harten weerklank vindt.

Ook daarom verliezen onze kerken zooveel in dezen rijk begaafden dienaar des Woords.

Ook daarom is onze smart groot, en dat vooral in dezen moeilijken tijd.

Maar weg. de Heere is toch recht ook in dezen

Wat het ergste is.

De heer R. Zuidema, redacteur van het dagblad „De Zeeuw", herinnert in verband met het verlies van onze onafhankeUjkheid aan een woord dat Groen van Prinsterer in 1867 had neergeschreven naar aanleiding van de herdenking van onze herstelde onafhankelijkheid in 1813. De heer Z. schrijft:

Bij het verdriet over het verlies van onze onafhankelijkheid voegt zich echter de smart, dat er hier zooveel reden is tot zelfbeschuldiging.

We mogen toch niet vergeten, dat de snelle ineenstorting van onze militaire weermacht, mede een gevolg was van het feit, dat de geestelijke ontwapening bij ons volk zoo ver had doorgevreten.

Dat er was gebrek aan nationale kracht. Reeds in 1867 waarschuwde Groen van Prinsterer:

„Het grootste gevaar ligt in onszelf. Wanneer door overmaat van eigen schuld het Nederlandsche stamhuis den Bondgenoot verliest, met wien de grondlegger onzer onafhankelijkheid onvervaard bleef, ook toen hij alleen stond, en die zijn laatste bede met de schatrijkheid van een Almachtigen Weldoener in onze volkshistorie vervuld heeft".

En verder zegt Groen: „Annexatie is de diepste ramp niet. Zelfs in de diepste vernedering, zelfs in het ingelijfd zijn, kan een zegen liggen en de voorbereiding eener betere toekonist. Neen dit is het ergste (en moge door Gods ontferming Nederland er voor behoed worden!) wanneer een natie, die in de wereldgeschiedenis een toonbeeld der zegeningen Gods op de belijdenis van het Evangelie geweest is, door eigen ontzenuwing verbastert; wanneer ze, in de ondankbaarheid van haar afval, een nationalen zielemoord pleegt, en, eer ze het doodvonnis ondergaat, het levensrecht verbeurt".

Onderzoeken we ons zelf, of deze woorden alleen maar een gericht beteekenen voor den „Pranschen t ij d" dien we over ons hebben laten komen.

V. S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen