PERSSCHOUW

Houwerzijl.

Dr J. Ridderbos schrijft over de vernietiging door den Hoogen Raad van het door het Leeuwarder Hof inzake Houwerzijl gegeven synodocratisch redeneerende vonnis:

Zien we wel, dan blijft er dus nog plaats voor de mogelijkheid, dat het Leeuwarder Hof opnieuw tot dezelfde conclusie komt, maar daarvoor gronden weet aan te geven, die niet worden gedrukt door de bezwaren, die de Hooge Raad tegen de eerst aangevoerde gronden heeft aangevoerd.

Tot zoover het citaat.

Ik dacht, dat „conclusies" uit de „gronden" volgden.

En dat, waar de „gronden" wegvielen, ook de

„conclusie" viel. Ik dacht ook, dat een Hof recht sprak over een

zeer concrete klacht, in naam der Koningin. Ik dacht vooral, dat het in strijd met het recht Gods was, een „conclusie" voorop te stellen als doel, dat men uiteindelijk bereiken wil, om daarna te zoeken naar „gronden"; en dat zulk doen wereldgelijkvormig was. Quod primum est in intentione, ultimum est in praetentione (hetgeen het eerst is in den raad, is het laatste in de redeneerende praat), dat is een door en door verderfelijke Stelregel.

regel. Ik vrees, dat van het beweerde terrein der „particuliere gratie" uit hier een advies gegeven wordt, met bestemming voor een functionaris op het beweerde terrein der „gemeene gratie", dat den dienst der genade tegenstaat; en ook, dat zulk redeneeren typeerend is voor synodes, die heden argumenten zoeken om te „concludeeren" dat iemand „er uit moet", en morgen die argumenten cadeau doen, mits maar de „conclusie" onaangetast blijft. 1944^1946!

Overigens wete men het goed: Dr Ridderbos wil b 1 ij v e n procedeeren. Om te onthouden voor de

b 1 ij v e n procedeeren. Om te o „samenspreking". —

Indië. In „De Wekker" schrijft Frof. J. J. v. d. Schuit:

Wat er in Indië te doen is, kan U het volgende vreeselijke tafereel leeren. Hier schreeuwt inderdaad een eisch van Recht. Het is ontleend aan „Belijden en Beleven" van W Juni j.l. Daar vond ik een relaas van een officier, die thans in Indië is. Deze schrijft:

„De verhalen van de behandeling door Jappen en Indonesiërs 2ijn bijna niet te gclooven, maar het is waar, ik heb zelf vele dingen gezien.

Wij hebben onder de Duitschers in een paradijs geleefd. Ik zal U twee voorbeelden geven van onze ervaringen.

Ie. Er waren plus minus 300 vrouwen en meisjes gekidnapt en afgevoerd naar een kampong. Daar waren zij in handen van drie broers. Gedurende enkele dagen werden ze geheel naakt tentoongesteld en prijsgegeven aan de bevolking. Hierna werden ze in groepjes van drie tot vier in een hut gesleept bij de drie broers, die er zich zooveel mogelijk mee amuseerden en ze daarna stuk v'ior stuk onder de oogen van de anderen hebben doodgemarteld en letterlijk afgeslacht. De restanten moesten door twee of drie anderen in de mestput geworpen worden om daarna successievelijk zelf afgemaakt te worden. Hiermede hebben zich deze broers ongeveer 14 dagen aan één stuk geamuseerd.

2e. Een meisje van ongeveer 25 jaar werd ontvoerd, prijsgegeven aan den liefhebber, daarna geheel naakt overeind gezet, met de enkels saamgebonden.... een ruk aan de enkels, waardoor zij voorover op het puin sloeg, zoo gedurende eenigen tijd rondgesleept over puin en mest en daarna — nog nie' ge' .eel dood — min of meer bij kennis, met het hoofd naar beneden in een mestput geduwd, die daarna met puin werd dichtgestopt. Hierbij stond de geheele kampongbevolking toe te kijken. To^n het meisje over den grond gesleurd werd heeft ze alsmaar geroepen: „Pappie, o Pappie!

De inlander staat hier rustig langs den kant te werken of in de sawah, buigt nederig en zoo gauw je voorbij bent pakt hij zijn verstopte geweer en schiet je in den rug. Neen, de Javaan is door den Jap grondig veranderd en alleen de oude lavi (boer) wil er niets mee te maken hebben. Onze taal moet zijn: uitroeien en geen onderhandelingen met deze roovers. In Soerabaja is een overval geweest op een groot transport van 1500 vrouwen en kinderen, slechts 17 vrouwen bleyen in leven, allen werden afgemaakt. De heeren hebben ongeveer een uur lang gevoetbald met kinderhoofdjes. Dit was in begin Januari. Van de week heb

ik een extremist gevangen genomen. Bij het verhoor bleek tenslotte naar-t andere dingen, dat hij nog - 'n zijn kampongliut twee Nederlandsche meisjes van 19 tot 20 jaar had. Beide meisjfi zijn overgebracht naar het ziekenhuis, zwaar ziek, psyohisch kapot. Moet je nog met één extremist medelijden hebben? Het eenige zwakke punt is, dat ze op geheel Java 75—80.000 Europeesche vrouwen en kinderen in hun macht hebben.

Ik hoop U nog veel te kunnen schrijven en als ik terugkom nog meer te vertellen, o.m. over de grenzelooze corruptie en onverant'.ïoordelijkheid van de Nederlandsche leiding, civiel en militair. Ik heb diverse dossiers en op hel geschikte moment ga ik er mee werken...." Tot zoover deze brief.

Prof. V. d. Schuit besluit:

Mijnheer Sjahrir onderhandelt rustig met Soekarno, en onze Regeering onderhandelt rustig met mijnheer Sjahrir, den vertegenwoordiger van de „Indonesische Republiek". En dat alles is geen revolutie, maar een moeilijke impasse. O, die Zendingsmannen!

„Een eisch van recht"! Zeg liever: „het recht

van eisch".

K. S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen