DE DOORBRAAK ]EN DE NIEUWE VER- EENIGING OP HET TERREIN VAN HET CHRISTELIJK ONDERWIJS, DE V.C.S.

1.

Uit verschillende deelen van het land schryft men mij in den laatsten tijd hoe het toch zit met de nieuwe vereeniging, die zou worden opgericht. In een artikel in een der nummers van het vorig jaar zinspeelde ik er op, dat er gewerkt werd aan de oprichting van een nieuwe vereeniging, maar naderhand hoorde men er niet meer van.

Menigeen werd ongeduldig ep. klom in de pen en zoo kreeg ik contact met verschillende lezers, wien ik eenige inlichtingen gaf en beloofde binnenkort over de nieuwe vereeniging een en ander te zullen schrijven. Nu acht ik den tijd gekomen, die beloften in te willigen en meteen wil ik ongeduldige lezers er aan herinneren, dat aan de oprichting van een nieuwe vereeniging wel zoo 'teen en ander vast zit.

Vooraf hadden verschillende besprekingen plaats en van onderscheiden zijden werden 'opmerkingen gemaakt, die in 't kort hierop neerkwamen, dat er ernstig getwijfeld werd aan de noodzaak van oprichting eener nieuwe vereeniging. Immers: er waren al zooveel organisaties op het terrein van het onderwijs.

Waarom dat getal nu nog met één te vermeerderen! Zou het niet veel beter zijn het aantal vereenigingen in te krimpen? Dan zou men met meer succes opkomende en dreigende gevaren kunnen bestrijden.

Vermeerdering van het aantal vereenigingen zou krachtsverspilling beteekenen. Concentratie van krachten, zoo redeneerde men, m.oest worden nagestreefd.

Nu zit er in dien gedachtengang veel sympathieks. Natuurlijk moet men geen nieuwe organisatie stichten, als de' bestaande vereenigingen voldoende blijken om een goeden gang van zaken te waarborgen.

En hiermee zijn we genaderd tot het teere punt. De initiatiefnemers waren n.l. van oordeel (en zijn dat nog), dat de zaken heelemaal niet goed gaan bij het christelijk onderwijs. Uiterlijke - bloei kan niet worden ontkend. De Statistiek wijst uit, dat in 1945 42, 77 % van alle schoolgaande kinderen R.K. onderwijs genoot, 26.66 % ontvingen Prot.' Chr. Onderwijs en 29, 01 % van alle schoolgaande kinderen bezocht de Openbare school.

Maar — hoe staat het met het gehalte, met de kwaliteit van ons Prot. Chr. onderwijs?

Kan ook daarover worden geroemd?

Getallen zeggen zoo bitter weinig.

Ik denk in dit verband aan de geschiedenis van Jonathan. „Kom", zegt hij tot zijn .wapendrager, „laat ons tot de bezetting dezer onbesnedenen overgaan: misschien zal de Heere voor ons werken, want bij den Heere is geen verhindering om te verlossen door velen of door weinigen." En de uitkomst heeft hem niet beschaamd.

Ik denk ook aan het woord, dat de profeet Hanani sprak tot Asa, den Koning van Juda, toen deze een verbond had aangegaan met den koning van Syrië om sterk te staan tegen Baësa.

2 Kron. 17:9: ant den Heere aangaande. Zijn oogen doorloopen de gansche aarde, om Zich sterk te bewijzen aan degenen, welker hart volkomen is tot Hem.

Daar hebt u het! Is het hart dergenen, die bekend Staan als voorstanders van en werkers bij het Christelijk onderwijs volkomen tot Hem?

„Mag u oordeelen over het hart? " hoor ik me toeroepen. Ik antwoord: „In den Bijbel staat, dat uit het hart de uitgangen des levens zijn". Die uitgangen nu, d.w.z. de daden, die levensuitingen mogen en moeten we beoordeelen. Welnu — ik beperk me uiteraard tot het terrein van het onderwijs — dan valt het aanstonds op, dat de liefde voor de Chr. school bij de voorstanders daarvan tot een bedenkelijk peil gezakt is.

Hoe staat het b.v. met den ijver en de toewijding van onze schoolbesturen?

Leven ze voldoende mee met het wel en wee van de school? Geven ze nauwlettend acht of het onderwijs op school werkelijk overeenkomt met datgene, wat in de Statuten v/ordt uitgedrukt? Letten ze bij het benoemen van een leerkracht in de eerste plaats opbekwaamheid of op „leer en leven" ?

Hebben ze voldoende contact met de onderwijzers en onderwijzeressen? Of kennen zij ze nauwelijks?

Zijn het min of meer vreemden voor hen?

„U' hebt gemakkelijk praten", zegt misschien een bestuurslid, dat dit artikel leest, , , zoo iets gaat wel in eeii dorp, maar niet in een stad, waar het gezamenlijk personeel misschien wel de honderd nadert".

Ik zou willen vragen: „Hebt u dan niet voor elke school een oudercommissie of ouderenraad? Die kan toch namens het schoolbestuur voor dit contact zorg dragen en zich via de commissie op de hoogte stellen.

Bestuurslid te zijn van een Chr. school is maar geen sinecure, maar een hoogst gewichtige functie, vooral in onzen tijd nu allerlei wind van leer opkomt.

Niet de eerste de .beste kan bestuurslid zijn van een Chr. school. Wordt daar voldoende rekening mee gehouden bij de candidaatstelling ? Komen in de practijk alleen die mannen in aanmerking, die „leer en leven" van de onderwijzers serieus naar de juiste normen, door Gods Woord aangegeven, kunnen beoordeelen en van wie op goede gronden verwacht mag worden, dat zij dit ook zullen doen? Hebben deze dingen voldoende de aandacht van onze schoolbesturen?

O zeker, ik heb schoolbestuursleden ontmoet in n4jn leven, wier harten brandende waren van liefde tot de Chr. school, die met haar meeleefden en voor haar baden, menschen, waarvoor ik diep respect heb, omdat ze hun functie zeer serieus opvatten.

En toch — ik meen, dat het noodig is, nu meer dan ooit, om deze dingen eens te zeggen. We mogen en moeten niet verachteren. We zullen elkaar moeten opscherpen in de liefde. We moeten mekaar prikkelen tot de liefde voor onze Christehjke scholen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen