Ds K. Fernhout als getuige à charge contra de synodocratie.

Toen onlangs de bekende Ds K. Femhout — den lezers VEin. De Reformatie nog wel bekend uit de dagen, waarin hij in ons blad de rubriek Geestelijke Adviezen verzorgde — zijn negentigsten verjaardag vierde, had Dr B. Wielenga met hem een persgesprek voor het Gereformeerd Weekblad.

De interviewer heeft daarbij enkele malen getracht het gesprek op de kerkelijke gebeurtenissen van de laatste jaren te brengen en deze hebben hem ook, toen hij het besprokene verwerkte tot copie voor zijn blad, voor den geest gestaan.

Achter de schrijftafel heeft Dr B. Wielenga aan ons gedacht. Lees maar: „De geestesgesteldheid van Fernhout brengt natuurlijk practische bezwaren mee. Wilt ge een doel bereiken in deze wereld, dan moet ge eenzijdig durven zijn. Ge ziet het in de politiek, ook in de kerkeUjke twisten, — de man, die alles op de spits drijft, zonder vrees iemand te beïeedigen, die wordt bewonderd, gevolgd als een „heros".

Ik geloof heel zeker te weten, wiens beeld voor de schrijftafel van Dr B. Wielenga opdoemde, toen hij deze aesthetische, weigebouwde, in goeden toon gehouden volzinnen neerschreef.

Was Dr B. Wielenga niet bang dien man te beïeedigen?

Dien man, van wien de diagnose luidt: hij durft eenzijdig zijn, drijft alles op de spits, heeft geen vrees iemand te beïeedigen?

Ik ben bang, dat Dr B. Wielenga hier wat eenzijdig was, een bepaald persoon op de spits van zijn pen nam en misschien met eenige aesthetische vrees hem aldus beleedigde.

Maar ook gedurende het vraaggesprek met Ds K. Femhout waren Dr B. Wielenga's gedachten bij de „Kerkelijke twisten". Tegen het eind stelde hij aan Ds K. Femhout de vraag: „Hebt ge dan geen kruis in uw leven? " En dan volgt: „Ik dacht, dat hij zou zinspelen op de crisis in de Kerk. Daarover had hij reeds gesproken met bittere, droeve woorden.' „Sedert de scheuring valt het mij zoo moeiüjk met vreugde ter kerk te gaan. Het valt mij zwaar den ouden eerbied te hebben voor het Gereformeerde volk. Om beuzelingen elkaar los te laten en in zulke taal te strijden! Ik geloof dat de broeders, die ons met de hsirdste taal te lijf gaan, het meenen. Maar het iscniet uit den Geest. Het is uit het vleesch".

Wij zullen niet trachten dit oordeel van Ds K. Femhout te analyseeren. We nemen er nota van, dat hij bij het vriendehjke oordeel over onze subjectieve oprechtheid, vaststelt, dat onze strijd niet uit den Geest, maar uit het vleesch is. En dat Dr B. Wielenga dit oordeel doorgeeft zonder eenig bewijs uit de Schriften. We vermoeden, dat Ds K. Femhout ook de Strijdende Kerk niet leest. En hebben over Dr B. Wielenga gaarne ditzelfde „oordeel der hef de". Maar wij leggen den vinger bij het oordeel van Ds K. Femhout, dat deze twisting geschied is om beuzelingen. Dat is het oordeel van den nestor van de predikanten der synodocratische gemeenschap. De leerbesluiten der Generale Synode van 1942 waren beuzelingen. 'De binding daaraan een binding aan beuzelingen. Men heeft ons losgelaten — dat is een verzachte uitdrukking voor. geschorst en afgezet - g-om beuzelingen. Men heeft cand. Schilder den toegang tot den kansel in Noordeloos en tot het predikambt in de Kerken geweigerd om beuzelingen. Men heeft sedert den tijd, voorafgaande aan de Synode van Amsterdam 1936 Dreigende Deformatie geroepen, van afwijking van de belijdenis geroepen om beuzelingen.

Zoo treedt Ds K. Femhout op als getuige a charge contra de synodocratie, misschien nolens volen^, misschien tegen wil en dank. En de legen de Vrijgemaakten gerichte spits van Dr B. Wielenga's verslag keert zich tegen de sjmoden, die voor God en Zijn heilige gemeente tuchthandelingen verrichtte en bidbrieven het uitgaan om beuzelingen.

Op één punt mogen we misschien het oordeel van Ds K. Femhout verbeteren. Om die, volgens zijn zeggen, beuzelingen hebben degenen, die hij als het Gereformeerde volk betitelde, niet elkaar losgelaten, maar hebben de Synoden ons gelegd onder het oordeel van scheumiakerij en ketterij.

En op een ander punt hebben we. zeer bescheiden als tegenover een zeer oud man als Ds K. Femhout past, een vraag. Sedert „de scheuring" gaat hij niet met vreugde ter kerk. Ds K. Fernhout heeft meer „scheuringen" meegemaakt. Ook die van 1926. Toen heeft hij de Synode, die Dr Geelkerken schorste en afzette, voorgezeten. Dat schorsen en afzetten zal hem leed hebben gedaan. Maar toen heeft hij gevoetd: het moest. En nadien heeft hij nog met vreugde en opgewektheid de kerken gediend. Waarom is die vreugde er thans niet? Ontbreekt thans het getuigenis der consciëntie, dat het om de Schrift, de Belijdenis en de eere des HEEREN alzoo moest ? We vreezen, dat dat gebrek aan vreugde sedert 1944 óók een getuigenis is contra de synodocratie.

Overigens vinden we het niet zoo erg, dat Ds K. Femhout niet meer „den ouden eerbied hebben kan voor het Gereformeerde volk". Want we gelooven, dat dat Gereformeerde volk, waartoe toch ook Ds Fernhout en wijzelf behoorden, vaak een D a g o n was, over wiens val we ons maar verblijden moeten. We hebben wel eens teveel respect voor dat volk en daarmee voor onszelf gehad. En wel eens te weinig voor God den HEERE van Wiens gadelooze ontferming ook dat Gereformeerde volk alleen leven kan. Het i's toch zoo heel anders of we spreken over des HEEREN volk en dat volk dan héél concreet zien, ontdaan van alle mythe, dan wel of we zoo eens komen te spreken over „onze menschen". Hetwelk onder bepaalde menschen te doen gebruikelijk was.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen