Het „concrete voorstel tot hereeniging” van Ds B. A. Bos II

Als broeder Bos gesproken 'heeft over de zonde van kerkscheuring en haar kwade gevolgen, dan komt hij in de lijn van zijn redeneering vanzelf tot de conclusie: een scheuringen! En hij illustreert deze uitspraak met het Apostolisch vermaan uit 1 Cor. 1 : 10: dat ónder u geen scheuringen zijn" Voorts wijst hij op een twistend ouderpaar in een gezin: ader en moeder belijden geen schuld voor elkaar, maar ze vinden elkander weer in de gemeenschappelijke liefde, en belijden gezamenüjk schuld voor den Heere. Zoo moeten we altijd samen de' minste willen zijn.

M a a r i h e t k l o p t n i e t m e t het Woord des Heeren, als broeder Bos voor de situatie van en de positie's in de jongste kerkscfheuring verwijst naar de Corinthische verdeeldheden ten tijde van den Apostel Paulus.

Immers, hoe stond het er in Corinthe voor? , , Hetgeen te Korinthe gebeurde, is hetzelfde als nu nog in grootere gemeenten vaker gebeurt. Paulus had te Korinthe gepredikt. Na hem kwam ApoUos. Toen waren er menschen, die liever ApoUos hoorden, anderen gaven aan Paulus de voorkeur Men Schaarde zich op subjectieve gronden achter iemand, terwijl daar in dit geval objectief geen reden toe was men mag zich niet om onbeteekenende redenen tegenover elkander stellen Paulus bestrijdt geen dwaalleer en spreekt niet van verschillen tusschen de „partijen". De zonde is het feit van het ruziemaken. Zulk ruziemaken was in de Grieksche democratisch bestuurde steden aan de orde van den dag. Men bracht het over in de kerk" (Grosheide, Kommentaar, bl. 58).

Is dat nu ongeveer hetzelfde als wanneer men in de kerkvan Jezus Christus de leer verandert, en haar vervaischt (vierloochening gelijk geschied is van hetgeen er staat in art. 31 K. O. is principieel verloochening van art. 31 Ned. Geloofsbelijdenis) en ieder, die om des Woords en der conscientie wil de dwaling verwerpt, ambtelijk om 't leven brengt — terwijl dit geschiedt d o o r e e.n Synode, het laatste kerkelijk hof-van-appèl, de laatste gemeensch appel ij ke wijkplaats onder menschen voor het recht in Chrisitus' kerk, een Synode, die haar besluiten en vonnissen afkondigde in den Naam des Heeren en Gods zegen daarover deed afbidden?

Is dit droeve en vreeselijke gebeuren nu ongeveer hetzelfde als wanneer vaderen moeder ergens over twisten in een gezin?

En heet dat nu concreet zijn? Mijn groote bezwaar tegen het vertoog van broeder Bos is, dat het zoo heelemaal niet concreet is. Het mist de juiste distinctiën (onderscheidingen), vervaagt de verhoudingen, maakt algemeen wat zeer speciaal is.

Heel het schrikkelijk drama, dat de geïncrimineerde Synoden hebben opgevoerd ondanks voortdurende waarschuwingen, afmaningen, bezwaren, protesten, smeekbeden, en v/aarvan men - tot vandaag aan den dag in allerlei toonaard en op allerlei plaats, tot voor den burgerlijken rechter toe, beweert dat het goed en recht is, en dat de spel-regels gesteld zijn naar het Woord — wordt nu gevat in het raam van onderlinge twist en'verdeeldheid.

Dit strijdt apert met de feiten.

Het gaat hier niet om het verkeer der geloovigen onderling en over de stremmingen, die dit verkeer kan ondergaan door verschil van zienswijze, belang en zooveel meer. Het gaat hier over vergaderingen, geroepen om het recht te bedienen in de kerk van Christus. Er is tucht geoefend, in den Naam des Heeren. En dan gaat het niet aan, om te zeggen: an beide zijden schuld, en nu zoo gauw mogelijk weer bij elkaar (ongeacht den weg). Calvijn zegt: Ik ontken, dat in Christus' naam vergaderen diegenen, die met verwerping van Gods gebod, waarbij Hij verbiedt iets toe te voegen tot zijn Woord of iets daarvan af te doen (Deut. 4:2; Openb. 22:18), naar hun eigen goeddunken het een of ander vaststellen; die niet tevreden met de Goddelijke uitspraken der Schrift, dat is met den eenigen regel der volmaakte wijsheid, uit hun hoofd iets nieuws verzinnen. Ongetwijfeld, daar Christus niet beloofd heeft in alle mogelijke conciliën aanwezig te zijn, maar een bijzonder kenmerk bijgevoegd heeft, om daardoor de ware en wettige van de andere te onderscheiden, past het ons allerminst deze onderscheiding te veronachtzamen. Dit is het verbond, dat God oudtijds met de Levietische priesters gesloten heeft, namelijk, dat ze zouden onderwijzen uit zijn mond (Mal. 2:7). Dit heeft Hij altijd van de profeten geëisoht; we zien, dat ook den apostelen deze wet opgelegd is. Wie dit verbond schenden, die keurt God nóch de eer van het priesterschap, nóch eenig gezag waardig" (Calvijn, Institutie IV, 9, 2, spatiëering van mij, P. D.).

De Synoden waren geroepen, om als de mond des Heeren, Zijn rechten te handhaven. In het voorgaand oordeel, dat ze hadden uit te brengen, traden ze op als rechters. Bij hen is recht gezocht. Het recht zoeken heet in de Schrift een „vragen van God", „een verschijnen voor God"; het gericht wordt „Godes" geheeten en de rechters „goden" genoemd. De rechter moest de zaak des rechts aanzeggen, en aan het volk wordt ingeprent van het bevel der wet en van het uitgebrachte oordeel niet af te wijken. En dan volgt in Deut. 17: '„De man nu, die trotschelijk handelen zal, dat hij niet hoore naar den priester, dewelke staat om aldaar den Heere, uwen Gk)d te dienen, of naar den rechter, dezelve man zal sterven; en gij zult het booze uit Israël wegdoen" (vs 9—12).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen