PERSSCHOUW

TIDA MAOE.

Ds C. v. d. Waal („Ons Kerkblad", Leerdam) haalt een passage aan uit het boek „Sinaï en Ardjoeno" (over het „Indonesisch" volksleven, samensteller ds T. H. Dolleman). De passage handelt over de wet Gods en de „adat":

„Tlda maoe"!

Ik wil niet!

Deze woorden roepen bij leder, die in Indië geweest' Is, een heel bepaald tafereeltje in de herinnering. Dan zien we weer in de kampong een moeder, die haar kind iets opdraagt. Maar de knaap voelt er niet voor. , , Tida maoe!" en dan vooral met zo'n dreinende draai daarbij iu zijn stem, waarmee de kleine tyran toch zijn w.'l om-niet-te-wlUeu doorzet. In dat , , tlda maoe" zit een stukje Indische opvoeding, of beter gezegd: gebrek aan opvoeding. Gebrek aan handhaving van het ouderlijk gezag, niet minder ook gebrek aan kinderlijk ontzag.

Ds V. d. Waal merkt op:

Dat Is dus de ongehoorzaamheid aan het vijfde gebod in het oosten.

En nu het , , christelijke" westen. Een Zwitsers blad gaf onlangs een persiflage van , , de moderne opvoeding".

Hier volgt dan die passage uit het zwitsersch blad:

„Peter was een moeilijk kind, maar de psychiater adviseerde zijn ouders hem zo lang mogelijk alles toe te g'even.

„Je kunt alles te eten krijgen, wat je hebben wilt", zei zijn vader hem. Het kind dacht een ogenblik na. „Ik wil een worm hebbeu".

De vader vond sr een in de tuin en gaf hem aan Peter.

„Hij moet gekookt zijn", protesteerde Peter. De vader nam de worm mee naar de keuken en kookte hem. Het kind keek er crltlsch naar. „Jij moet er de helft van opeten", zei hij tegen zijn vader, , , dan zal ik de andere helft nemen".

De zeer beproefde vader slaagde er in de halve worm naar biimen te krijgen.

Toen begon Peter wild te hullen. „Je hebt mijn helft opgegeten!" gilde hij".

Ds V. d. Waal geeft daarna eigen illustraties:

Hoe vaak hoort men niet, dat gezegd wordt: de hedendaagse jeugd is anders, we moeten ons er maar wat bij aanpassen. Hoe vaak is het Piet, die naar die gekke radio wU luisteren en Sientje, die allerlei nonsens-melsjesboeken wil kopen. Och, zeggen vader eu moeder dan, die radio-jazz vinden we dwaas, ^ maar laat hem maar aan de knoppen draaien, als hij dat leuk vindt; eu laten we Sientje dan maar zo'n onbenullig boek geven, als ze dat nu eemnaal wil. In zulk een gegeval zeggen eerst de ouders: wij willen niet meer onze kinderen tuchtigen om hun zielen van het dodenrijk te verlossen.

En zie, in zulk een geval is het hek van de dam. Ouders, die allerlei snertleetuur op de tafel en in de boekenkasten tolereren. Ouders, die cursussen het allerbelangrijkste vinden eu niet beseffen, dat de satan vandaag hetzelfde middel toepast als destijds in Hitler-Duitsl^nd: Aantreden van de jeugd op kerk-en catechisatie-tijd!

Het eind van de historie is, dat Pietje, voordat vader zijn halven worm opeten kan, vader heelemaal als worm behandelt, en geen „wormen" meer verklaart te lusten: hij is intusschen „man" geworden.

PERSCONFEKENTIEES.

De Groene Amsterdammer vertelt ons iets van de vergulde geestelijke armoe der persconferenties („p. c"). De „p.c." is dezen keer „mannelijk", een aardige tegenhanger tegen het steeds verder doordringende gebruik om comité's, besturen en zoo meer vrouweUjk te maken; sprekende over de „p.c." van mevrouw Roosevelt, zegt het blad:

Dat was echter zulk een buitensporige (wat overtuigend geïllustreerd kan worden door het feit, dat èr niets te eten en niets te drinken viel) dat wij hem liever niet als illustratiemateriaal gebruiken en hem zo maar geven voor wat hij "waard is.

En nu dan het verhaaltje zelf:

Maandagmiddag om vier uur kwam Eleonor Roosevelt, 71 jaar oud eu weduwe van misschien de belangrijkste man van deze eeuw, de onderteken-kamer van 't Amstelhotel binnen. Ben official van de uitgeverij stond er reeds klaar met een bezorgd gezicht, een batterij vulpennen zodat er niets tussen kon komen, de inlegvellen die zij tekenen moest en de boeken waar die Inlegvellen ingeplakt moesten worden. Honderdvijftig „Ik herinner mij"-s is een heleboel, en alle tafels lagen er mee vol. Eleonor keek wat vermoeid, de pers zwijgend. Iemand vroeg hoe het boek in het Engels heette en noteerde als antwoord I Remember Me. „En Ko" riep een ander daar Amsterdams achteraan. Verder was het rustig.

Om vijf uur begon het serieuzere schrijfwerk. Eerst mocht de radio, die zijn vragen in beste omroeptradltie lichtelijk onnozel gelaten had en reeds gereed, met doorslag; het was fascinerend te zien hoe één vraag alvast uitgetypt begon met de woorden „Ik ben blij dat te horen. Eu wat deukt u van ? " Met zoveel duizenden luistervinken kan men zich terecht niet met onzekerheden bezig houden. Daarna de film, eu toen was voor de wachtenden van de echte draaiende pers de voorraad welwillende beleefdheidsvragen wel precies uitgeput. Want inderdaad bleek dit in zover een doodgewone p.c, dat men de indruk had dat er gevraagd werd, niet om iets te weten te komen, maar om beleefde conversatie te maken; zo'n beetje een veredeld „mooi weer vandaag, mevrouwtje". Die vragen gtagen dan Intussen over de vrede (Wij moeten ons best doen), de vrouwen (idem), de jeugd (idem), en hoe Amerikanen over het Marshall-plan denken (verschillend); en Eleonor, die op onbewaakte ogenbUkken doodmoe was, wist met oneindige routine telkens als het nodig was toch warm te glimlachen.

Er is verder niet veel gebeurd. Er was een prettig ogenblik toen Josh White, negerzanger, die Eleonor op de boot ontmoet had, in een pauze een paar wilde liedjes zong, wat beslist een primeur is voor p.c.'s; on er was een bijzonder pijnlijk toen een al^ te bereisde juffrouw zich van haar zUvervos uit oprichtte eu met de woorden , , Twelve years ago I had zee werri great honour indeed to be received in the White House " e.en beroep begon op mevrouw Roosevelt die immers vóór „coloured people" was, om lets aan Ambon te doen. Daarna werd het heel stil en toen zijn we' allemaal naar huis gegaan, en Eleonor naar Soestdijk. En toen iedereen weg was filmde Polygoon nog het portret van Prinses Wllhelmlna, waar zij onder gezeten had. Dat was wel een mooi idee.

De „p.c", typisch zoet-houdertje van het in de maak zijnde onnoozele boodschappenmeisje der aarde: de gelijkgeschakelde pers, die met behulp van een wereld-telex en zoo de gekken moet opvoeden tot het leeren prijzen wat nu al de heeren en straks de Heer (de Antichrist) zullen of zal blijken te hébben willen wijzen. De wereld-pers, die omkomt in de nieuwtjes, maar ambtshalve óók al heel weinig weet van het nieuws: lees het begin van Mattheus 16. K. S.

VAN SLAPPE LENDENEN EN EEN BIDBKIEF.

Er is een tijd geweest, waarin kerken weigerden een synodalen brief van den kansel voor te lezen.

Die tijd schijnt er bij degenen, die ons uitwierpen, weer te zijn.

Ds H. Veldkamp, die — als ik me wel herinner —

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen