Elegant en Charmant Christendom

De hoogleeraar G. Brillenburg Wurth heeft in het Gereformeerd Weekblad van 6 October 1950 een lans gebroken voor een elegant en charmant christendom. Elegant en charmant , , !n den goeden zin des woords". Ik heb nooit geweten, dat je ook elegant en charmant wezen kon In den kwaden zin des woords. Ik zou een vrouw, die elegant was in den kwaden zin des woords nu juist niet elegant noemen en een meisje, dat charmeerde in den kwaden zin des woords niet een charmant meisje noemen, maar een „nuver wicht". Hetgeen hier op zijn Friesch bedoeld is, dus in ongunstigen zin. Want in Groningerland is „nuver wicht" voor een meisje een compliment. Maar wij moeten elegante en charmante menschen wezen. Volgens Dr Brillenburg Wurth dan. Als de charmante Van der Hoogen uit de Camera het hoorde, zou hij bepaald „charmant, charmant!" zeggen.

Charmant!

Toen ik het las, pakte het me!

Elegant en charmant!

Ik was er wèg van.

Ik keek eens naar het confectiepakje van mij, kleine man die ik ben en ik trad eens voor den spiegel zoo charmant als ik dat doen kan en vond dat er aan elegantie en charme nog wel iets ontbrak.

Het bedrukte mij meer dan ik zeggen kon.

Gelukkig werd er gegongd.

Mijn vrouw was klaar met de koffie en ik ging naar beneden.

We dronken een kopje.

„Wat ben je stil", zei m'n vrouw; „heb je wat? "

„Ach kind", antwoordde ik, „laat me maar",

„Tob je ergens over? " zei ze.

„Vrouw", zei ik, „zeg eens eerlijk, vind je mij een elegant en charmant man"?

Ze keek me aan, of het in mijn bol geslagen was.

„Ja", zei ik toen, „je moet me goed begrijpen. Ik bedoel, of je mij een elegant en charmant man vindt in den goeden zin des woords? "

Toen schoot mijn vrouw, die overigens altoos een elegante en charmante vrouw is, uit haar slof op een manier, die zeker niet onchristelijk, maar allesbehalve elegant en charmant was.

„Ach", zei ik, „jij begrijpt nou 's nóóit wat".

Maar de kwestie liet me niet los.

Ze achtervolgde mij tot 's Zondags in de kerk.

We zongen het TE DEUM: U looft d' Apostelschaar in heerlijkheid, o Heer, Profeten, martelaars vermelden daar Uw eer". En ik kan er heusch niets aan doen, maar opeens kwelde mij de vraag of die profeten en martelaars nu ook wel elegante en charmante menschen geweest zijn. Volgens Dr Wurth moet dat: „christenen moeten, in den goeden zin van het woord, elegante en charmante menschen zijn, menschen, die zich gemakkelijk en aangenaam weten te bewegen".

Elegante profeten.

Charmante martelaren.

Mijn dominee preekte dien morgen over zulk een elegant profeet, over Elia in zijn ruigen mantel. Over Elia op den Karmel. Over zijn spot met de priesters van Baal.

Ik moet zeggen, dat ik wel wat aan de preek had.

Er begon licht te vallen over de elegantie en de charme waarover het Gereformeerd Weekblad schreef.

Was Elia charmant en elegant? En Amos met zijn „koeien van Basan", dat hij sprak over de elegante en charmante dames van Samaria, die hij met de raskoeien - van Basan vergeleek ? En Ezechiël, die een koek moest bakken op menschen-inplaats van, zooals de gewoonte was, op koeiendrek? En Johannes den Dooper, die nu niet bepaald elegant en charmant, de elegante en charmante mijnheeren uit Jeruzalem adderengebroedsels noemde? En Paulus, die Elymas een kind des duivels schold? En zoo maar schreef, dat die dominees in de Galatische gemeenten als ze nu toch het mes wilden hanteeren zich niet maar besnijden, maar zich meteen maar laten ontmannen moesten ? En Luther, die zoo fabelachtig en magistraal schelden kon, dat vandaag alle elegante en charmante juffrouwen in de kerk van d'r zelve zouden vallen als ze het moesten hooren? Die van de joden, die op sabbath in de synagoge den Heere Jezus vervloekten, zei: „de mond (das Maul) van zoo een is gemeener dan wat een zwijn onder zijn staart heeft" ? En Calvijn, die in zijn institutie een woordenboek bij elkaar heeft gescholden? En Hendrik de Cock, die er óók wat mee kon? En Dr A. Kuyper, die bijna lyrisch over het schelden kon schrijven?

O profeten en martelaars, apologeten en kerkvaders, hoe zijt ge te beklagen. Hadt ge slechts in onze charmante en elegante eeuw geleefd. In Kampen zou men het U kunnen leeren! Hoe ge elegant en charmant zoudt kunnen zijn! Daar heeft men het middel gevonden. Dr Wurth heeft het ontdekt. Die heeft het gezien. Hij weet „allerlei, dat ons daartoe kan ontwikkelen".

Tot elegant en charmant christendom. „Allerlei dat wij met dankbaarheid moeten aangrijpen".

Wat dat is?

Volksdansen!

Dr Wurth heeft ze gezien!

En hij kan het „alleen maar betreuren, dat zoo iets onder ons nog niet veel meer ontwikkeld is".

Als we eens wat beter die volksdansen kenden, dan „zouden velen niet meer zoozeer, als nu het geval is, schimpend en met afkeer aan ons voorbijgaan".

Paulus

En Jan de Bakker

We zouden het jaartal 1525: „Jan de Bakker om het geloof verbrand" niet hebben hoeven te leeren. Het geschiedenisonderwijs zou aanmerkelijk verlicht zijn. Charmant, charmant!!

K. S.! Men zou hem vast niet geschorst hebben.

Zoo elegant en charmant is men wel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen