GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

OP TOURNEE

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

OP TOURNEE

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

Intusschen had de dokter gedaan weten te krijgen, dat er van een dorp verderop een sampan ^^) geleend zou worden om de zieke naar Ngabang te vervoeren.

Ik hoopte er op, dat we mee zouden kunnen varen, maar daartoe was het bootje te klein. Leek me anders wel leuk, over zoo'n smal riviertje te varen onder die hooge, stille boomen door. Komt misschien nog wel eens.

Na een ontbijt van droge rijst met warm suikerwater gingen wij weer op stap.

Nog had ik gezien hoe een draagbaar gereed gemaakt werd, waarin de vrouw zou worden vervoerd naar de boot en ik moet toegeven, dat hun technische vaardigheid al mijn verwachtingen ver overtrof.

Twee dragers gingen weer mee. De echtgenoot van de zieke zou haar vergezellen en toonde op die manier ook weer, hoe zorgzaam ze voor elkaar zijn.

De terugreis ging nu wel over het dorp, dat we den vorigen dag rechts hadden laten liggen. We werden daar ook heel vriendelijk onthaald op verrukkelijk frissche klappermelk. Het gesprek met de kepala en zijn mannen wees uit, dat dit dorp grooter was (tien pintu), dat deze streek iets welvarender was en dat men ook hier o zoo blij zou zijn, wanneer er gelegenheid kwam om onderwijs te ontvangen. Eén der mannen, al een oude baas, vader van tien zoons (over zijn dochters werd niet gepraat) keek me met zoo'n verheerlijkt gezicht aan, toen ik vertelde gekomen te zijn om hier guru-guru ^^) op te leiden, die dan later op hun beurt lagere schooltjes moesten oprichten in hun eigen kampongs, dat ik het alleen maar vreeselijk jammer vond niet tien of twintig jaar eerder gekomen te zijn. Het was, alsof die.man even in de toekomst keek en streelend gingen z'n oude handen over het hoofd van een der jongsten toen hij als het ware ZAG dat ook ZIJN kinderen eenmaal zouden kunnen lezen en schrijven. Hij droomde van de glorie en de opkomst van zijn dorp en volk. Ik hoop, dat we het samen beleven mogen, oude baas!

In beide dorpen beloofde men mij hulp. Natuurlijk is hun hulp te gering om werkelijk iets te bouwen, dat aan de eenvoudigste eischen voldoet. Maar ik weet in mijn eigen vaderland vele menschen, die krachtiger steun kunnen geven. Zij moeten alleen maar weten, dat hun daartoe weggeschonken geld werkelijk nuttig besteed zal worden. Zoo zijn wij Nederlanders nu eenmaal. Welnu, ik heb ook op dit korte reisje ondervonden, dat hier voor ons nóg iets „groots kan en mag (en dus moet) worden verricht". Gemiddeld tien gulden per gezin en per jaar is dat zoo veel ? Vier doosjes sigaren? Twee doozen bonbons? Eén boek? Drie concerten. Hierop iets bezuinigen, is dat al OFFEREN? ? Ach, noteert U even het gironummer van „Mechobor":49457, AE-kade 31a, Veendam. Wanneer dat gedaan werd, dan stond er dit jaar nog een school( ? ) en over twee jaar een ziekenhuis (? ? ). Want dat laatste is ook zoo noodig. Wat het Gouvernement hier heeft neergezet is eerder een bespotting van het begrip ziekenhuis. Ik sta verstomd en Nederlandsche vakgenooten zouden met mij verstomd staan, als zij zagen hoe de dokter hier werken moet. En dat er dan nog zooveel bereikt wordt, is een dagelijks weerkeerend wonder.

Hunkerend naar een bad kwamen we thuis. Met het bezoek aan het andere dorp meegerekend had deze reis ons 5 uur gekost. Toen gauw eten, want al heel spoedig kwam er bericht, dat de prauw ook gearriveerd was. En de dokter ging z'n laatste poging doen. Nu had hij ook hulp van ervaren zusters en zij het met veel moeite (ik bespaar U de technische bijzonderheden) het werk is gelukt. Weinig artsen en geen enkele leek zal kunnen beseffen wat hier soms gepresteerd moet worden. De kennis is er, de sterke wil om te helpen, de bereidwilligheid en offervaardigheid, het gebed niet te vergeten, maar een zindelijke ruimte, wat meer instrumenten, vooral veel medicijnen en een krachtige voorlichting omtrent hygiëne, dat allemaal ontbreekt.

En deze menschen zijn ons zoo dankbaar! De Dajaks houden echt van de Nederlanders. Vóór we 's morgens weggingen werd ons gevraagd 's avonds terug te komen om - . met den gelukkigen vader en moeder en den geheelen kampong het geboortefeest te vieren. Het gemeste varken lag al klaar

Denkt U dat in: de wandeling v.v. telt niet; dat de moeder nu beter wordt, staat onomstootelijk vast; dat ze dan ook weer loopen en feestvieren kan is vanzelfsprekend. En je vraagt je wederom af: Wat zijn dat toch voor menschen?

Maar zoo gauw is het toch niet gegaan. Om 9 uur 's avonds kreeg de vrouw en dus ook de dokter rust. Haar man bleef trouw bij haar. Op sterk aanraden van den dokter zijn ze nog een paar dagen gebleven, maar toen moesten en zouden ze terug: de prauw was immers GELEEND en moest weer naar den eigenaar!

Ze gingen. Met woorden hebben ze niet bedankt. Maar ergens in een kleinen kampong in de rimbu van Borneo is de roem van Nederland gevestigd. Dank zij een heel gewonen arts. '

In zijn huis werd God gedankt, want die roem hoort voor Zijn troon.

J. P. MpERKOERT.


21) Sampan = bootje.

22) Onderwijzers.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van zaterdag 14 april 1951

De Reformatie | 8 Pagina's

OP TOURNEE

Bekijk de hele uitgave van zaterdag 14 april 1951

De Reformatie | 8 Pagina's