Thijs Booy bij de 1944-studenten

Volgens verslag in Kamper afd. Zwolsche Ct. sprak de heer Thijs Booy, over wieu ons blad enkele malen schreef, tot de studenten Kampen-Oudestraat, die worden opgeleid voor de levenslange verkondiging, dat de kerk pas kinderen baren kan door het Woord, volgens hetwelk men onderstellen moet, dat ze wedergeboren geboren zijn, de uitzonderingen daarbij verwaarloozende. Of zijn hart bij de aanschouwing van deze „rauwe" werkelijkheid (in strijd

met alle boeken van den heer Booy) ook bloedde, meldt het verslag niet. Hier volgt het (onderwerp was: Kerk en Jeugd):

Men sprak, aldus Thijs Booy, van een classiek humanistisch Europa. Maar dit is nu geen werkelijkheid. Deze grootheden beheersen Europa niet meer. Het Christelijk Europa is een fictie. Al mag er een klein deel kerkelijk genoemd worden, de algemene Europese jeugdsituatie getuigt van een algemene onkerkelijkheid. Het is huiveringwekkend de werkelijkheid van een „generatie zonder God" te zien. In haar totaliteit kimnen we spreken van een ontkerstende jeugd, waarbij-de phoboeratie, de macht van de vrees, regeert. Is hier sprake van de schuld der ouderen? De kerk bood vaak tegenstand bij de strijd van de jeugd. Zeker, er zijn nog de J.V.'s, maar hiermee kunnen we niet de aanval op de jeugd ondernemen. De J.V. is belangrijk, zonder twijfel, maar ze is niet de partner voor de Europese jeugd. Achter de kerk ziet nu de heer Booy de tweede, niet geïnstitueerde, gemeente verrijzen, de gemeente, die moeder is voor haar jeugd.

Dit is de gemeente, die bezield is door de gedachte van mannen als Kraemer, Visser 't Hooft e.a.

Na deze situatie-tekening besprak Thijs Booy enkele wensen van de jeugd ten aanziea van de vernieuwing van de kerk.

Allereerst sprak de heer Booy nog zijn ongerustheid uit over de mensen, die geen critiek hebben. Dit kan een groot gevaar worden. Maar er zijn bepaalde jongerenkringen, die crltiseh tegenover de kerk staan. In de kerk wordt Zondag op Zondag schuld beleden, maar weet leder wel zijn eigen zeer grote schuld? Voorts mag men de buitenkerkelijken niet zien als een grauwe massa, een abstractie, maar moet men bewogen zijn met elke persoon, zeer concreet. En de „lastposten" mogen daarbij niet verwaarloosd worden.

Ook moet de kerk het waarlijk luisteren leren, en preken brengen, die het Woord van God zijn. De kerk mag geen behagelijke club zijn. Ook mag er niet van de mensen geëist worden een „politieke" of een „atmospherische" assimilatie, waarbij men geen goed Christen gescholden wordt als men zich niet laat assimileren.

Wat de atmospherische assimilatie betreft, betoogde de heer Boo.y, dat er mentaliteits-verschil moet kunnen bestaan, zonder dat er direct van Christen-gradaties sprake is. Wat de politieke assimilatie betreft, hier mogen niet de kerk en de politieke partij onder één dak huizen. Dit neemt niet weg, dat er bezinning moet zijn ten aanzien van de politiek. Maar de identificatie heeft velen Voor de kerk verloren doen gaan.

Wat de beginselen betrof, klonk de waarschuwing, dat niet menselijke opinies tot eeuwige beginselen gemaakt moeten worden. Christus is ons beginsel.

Ook de belijdenis kan een gevaar zijn. We moeten de belijdenis beleven. Ons geloof moet beleden worden, niet onze belijdenis geloofd.

Na op deze wijze zijn zeer ernstige waarschuwing over al de gevaren, die overal dreigen, als een appèl te hebben laten horen, sloot de heer Booy zijn lezing met het voorlezen van het slot van zijn binnenkort uitkomende boek , , Gereformeerden waarheen? "

Een uitvoerige discussie volgde".

Tot zoover het verslag. Ook al trekken we er de bekende procenten voor misverstand, weglating, etc. af, die in verslagen altijd haast optreden, toch is wat hier geboden wordt, ontstellend. Maar toch óók alweer „gewoon". Het is de kerk-als-organisatie-en-als-lnstituut-mlsère in nieuwe gedaante. Let maar eens op die „gemeente" achter de „kerk". Die „gemeente" moet dan de moederfunctie maar aan zich trekken. Daar zou Paulus raar van hebben staan te kijken. De critische controle is natuurlijk weg, zoodra de , , gemeente" (in onderscheiding van de geïnstitueerde kerk) gaat „moederen"; zij kan kind noemen wat bastaard, en voedsel wat gif is. Alleen die geïnstitueerde „kerk" controleert nog, en dat is nu juist wat de heer Booy zoo steriel schijnt te vinden, de man, die vond, dat men van Barth een urinoir maakte.

Over de rest zwijgen we maar. Dat , , beleven" van de „belijdenis". Ja, ja.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen