Over Sumatra

Verschillende voorbereidende werkzaamheden, die aan een groote reis voorafgaan, zijn achter den rug. De reispassen zijn, voor zoover noodig, in orde gemaakt. De tickets bij de K.L.M, zijn met de bekende service afgegeven. De koffer is gepakt, en het uur van vertrek heeft geslagen. De auto van de K.L.M.; die me naar het vliegveld Kemajoran rijden zal, staat voor. Een tocht van ongeveer tien weken gaat beginnen.

Voor den lezer lijkt het allemaal eenvoudig zoover te komen. Maar eenvoudig is het toch niet. Neem b.v. het verkrijgen van reispassen. Het kan je gebeuren, dat je daarvoor tijden lang in de rij moet staan, want de liefhebberij is zeer groot voor die dingen. En in de rij staan valt in het tropenklimaat heelemaal niet mee. Als je dan eindelijk aan de beurt bent krijg je soms te hooren: meneer, naar die en die plaats mogen wo geen pas afgeven zonder uitdrukkelijke toestemming van het bestuur ter plaatse. Als er dan geen tijd meer is om die aan te vragen, omdat de vertrekdatum al op handen is, is er nog één kans: dat het hoofd van het reispassenbureau om het speciale doel waarvoor ik reis, de hand over het hart strijkt en het gevraagde toch verschaft. Zoo dikwijls dat noodig was heb ik van dezen functionaris steeds alle medewerking gehad. Daarom kwam het ook altijd voor elkaar. Maar het kostte veel tijd, vooral aan iemand die, zooals ik, niet over een auto beschikte om snel van het eene doel naar het andere te kunnen rijden. Het ging steeds op de fiets, en wat dat beteekent heb ik al eens verteld.

De auto staat voor. De koffer wordt ingeladen. Het ding is zwaar, ondanks alle zorg eraan besteed om toch vooral het strikt noodzakelijke alleen mee te nemen. Maar voor een reis van een week of tien moet je toch goed ruim in de kleeren zitten. Vaak moet twee maal per dag van ondergoed gewisseld en zeker toch één maal per dag van bovenkleeding. Een paar boeken moeten ook mee, om in een verloren uur nog iets van de vakliteratuur te zien. Een aantal nog niet gelezen nummers van ons blad zijn heel geschikte lectuur in het vliegtuig. Als het rustig is in de lucht is er geen vervoermiddel zoo geschikt voor het lezen van degelijke kost dan juist het vliegtuig. Daarom komen die in de actetasch, die ik steeds bij de hand houdt. Alleen met dat ding en een regencape gewapend stap ik — na afscheid van vrouw en kroost te hebben genomen — in den wagen. En daar gaat het heen. Eerst toch weer een verademing na al den rompslomp van de voorbereiding, als je achterover geleund in de taxi door de stad gereden wordt, rustig en zeker. De inheemsche bevolking levert goede chauffeurs op. Zij vinden gemakkelijk hun weg door het drukke stadsverkeer.

Op het vliegveld wordt de koffer door een koelie aangepakt «n op de weegschaal gedragen. Ik meld me aan de balie, laat mijn ticket afteekenen, krijg een bagageregu, en kan dan naar het restaurant, want het duurt nog wel een drie kwartier voor de reizigers worden opgeroepen zich naar het terras en daarna in het vliegtuig te begeven. Om te bereiken, dat de vliegtuigen prompt op tijd vertrekken, moeten de passagiers zich een uur voor het vertrek van het vliegtuig op het vliegveld melden en de noodige formaliteiten vervullen. Tegenover het nadeel van tijdverlies staat het voordeel van een rustige voorbereiding voor het vertrek. Niet het gejaag en gedring op perrons van spoorwegstations. Niet gauw gauw nog het vervoermiddel binnenspringen en buiten adem neerzakken. Neen, je krijgt allen tijd om rustig je plaats in te nemen en je te installeeren. Dat doen we dan ook. Wie vaker met een vliegtuig gereisd heeft maakt zelf zijn riem vast. Anderen worden door de stewardes daarbij geholpen. De stationsbeambte, die het vliegtuig „behandelen" moet, wenscht de passagiers een goede reis. De deur wordt dichtgeklapt. De motoren slaan aan, draaien even warm. Dan begeeft het toestel zich naar de startplaats. Even proefdraaien. Even controleeren of hoogteroer en richtingsroer benevens de aillerons vrij zijn en goed functioneeren. Dan neemt de vogel zijn sprong van de startbaan de ijle tropenlucht in. Het weer is voortreffelijk. Al spoedig zitten we boven zee, en zweven boven de interessante duizendeilanden. We koersen scherp Noordwest, in de richting van Palembang, het eerste reisdoel. De tocht duurt een uur en vijftig minuten. De bootreis naar Palembang, die niet veel goedkooper is, gaat over Muntok op Banka, en duurt vier dagen. Tijd is ook geld. Als de reis per vliegtuig zonder ongelukken of vertraging verloopt ben ik vanmiddag al aan mijn werk in Palembang. Het laatste stuk vliegen we landinwaarts. Palembang ligt 50 mijl stroomopwaarts aan de Moesi. Een machtige tropenrivier is dat. Als we haar in 't zicht krijgen is ook het einde van den vliegtocht daar. Maar ditmaal krijgen we niet veel van de rivier te zien, want er is boven Sumatra dikke bewolking, die vrij laag hangt bovendien. Als er weer goed grondzicht is zitten we al boven het vliegveld, en voelen weldra dat het landingsgestel den grond raakt. Het toestel taxiet naar het stationsgebouw, en we kunnen uitstappen. Er worden meteen oude bekenden gegroet, want ik ben hier vaker geweest. Hier zetelt stationschef Nasse met zijn staf: altijd behulpzaam. Het is nu nog een kwestie van een half uur om van het vliegveld Talang Betutu in de stad te komen. Een weg van 18 km door heuvelachtig terrein. Weldra sta ik voor het gebouw van den tandheelkundigen dienst en meld me present bij den ouderling van den kring Palembang: Martien Grasdijk. Het werk kan beginnen.

J. P. V. d. STOEL Jr.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen