nagmaals „algebra” en „logica”

Van Dr E. Masselink, te Rotterdam-Z., ontvingen we volgend ingezonden stuk:

Rotterdam, 1 Febr. 1952.

Zeer geaclite Prof. Scliilder,

Om geen week te. verspelen in het wegnemen vsn een voor V — en toch ook voor mij — zo pijniijk misverstand, verzoek ik U dringend dit solirijven m het eerstvolgend nr op te virillen nemen.

U leest blijkens de betreffende driestar van 2 Febr. -het opschrift boven mijn twee laatste artt. jn De Roeper — De Schorsing van Prof. S., II, III Verdiend en verantwoord en toch De eerste drie overwegingen —, U leest dat zó, dat het , .verdiend enz." zou terugslaan op de hoofdtitel. Het hoort echter bij het volgende, De eerste drie overwegingen.

Als men de opschriften continu-gesteld leest, ligt Uw opvatting voor de hand, in kolom-vorm onder elkaar gesteld, met verschillend lettertype Is het misverstand niet zo voor de hand liggend. Hoewel ik moet toegeven, ook dan niet uitgesloten.

In elk geval spijt mij deze gang van zaken geducht, ' en als Uw lezing materieel de juiste was, als ik dus de schorsings- en afzettingsbesluiten bedoelde te typeren als „verdiend, verantwoord en toch", dan zou ik U gelijk geven, dat mijn schrijven pruttelen was en geen profeteren en dan zou ik mij verdere, soortgelijke uitingen in Uw stukje moeten aantrekken. Nu deze aanduiding echter hoort bij het volgende — 'k zal in De Roeper dit ook even vermelden, hoewel de geregelde lezers weten, dat ik het schorsmgs- en afzettingsbesluit rechtens niet kan aanvaarden — be­

hoef Ik, gelukkig, op Uw reacties en raadgevingen niet In te gaan.

Met cord, groet, Uw

E. MASSELINK.

P.S. Buiten het eigenlijke punt om, nog graag dit. a. U raadt (in de imperatief-vorm) mij aan, ophouden over een persoon te schrijven, schrijf over de vragen, de eisen, die gesteld zijn. De eis die aan U, evenals aan Prof. Greijdanus lu Oct. '42 gesteld werd — schriftelijk en categorisch te verklaren U ts conformeren aan de besluiten der verlengde synode — wees Ik af In het tweede art, 12 Jan. Aldus:

„Vóórdat Prof. S. zijn schrijven richtte aan zijn kerkeraad, had de synode op 6 October 1942 reeds scherp positie gekozen tegen het niet-als-wettig-erkennen der synode door de hoogleraren Schilder en Greijdanus. Aldus: „zij eist van beide hoogleraren de categorische verklaring — en dit schriftelijk voor 15 November a.s. — dat zij zich de facto conformeren aan de besluiten der synode en aan de uitvoering daarvan op loyale wijze hun medewerking zullen verlenen" (Acta, art. 785).

Dit is door 6erstgenoem.de — om bij hem te blijven — zeer hoog opgenomen. De synode eiste. Dus niet een vragen of Informeren. Ook niet „acht het noodzakelijk", zoals nog voorgesteld was. Categorisch, dus onvoorwaardelijk en zonder enig voorbehoud. De besluiten, alle dus, de reeds genomen besluiten en die nog geno- 'm: en zouden worden. Hierin zag Prof. - S. zoveel als een , , blinde gehoorzaamheid", die wij nooit mogen beloven. Daarmee zouden we zowel ons geweten ten zeerste bezwaren, als het kerkelijk leven in het grootste gevaar brengen.'

Inderdaad achten wij deze „eis", zo geformuleerd, ook onaanvaardbaar. Het fiere , , tenzij" van art. 31 staat niet vergeefs als een monument der vrijheid tn onze K.O. en als het sjibboleth tussen Rome en de Reformatie.

Het is te betreuren, dat de deputaten en de synode deze , , eis" niet zo gauw mogelijk anders geformuleerd hebben, omdat Prof. S. hiervan de conditio sine qua non maakte In de verdere procedure. Waarom is dit niet in 1942 gebeurd? De synode zal toch niet bedoeld hebben onvoorwaardelijk conformeren de facto? Wel met het recht om een gravamen m te dienen bij de volgende synode, maar met uitschakeling van het „tenzij" uit art. 31? "

Hoe Ik over Uw schrijven denk aan Kampen's kerkeraad in Oct. '42, blijkt uit ditzelfde, tweede art. In de volgende artt. komen de verdere eisen en vragen. b. Over een persoon. Uw persoon, tracht ik alleen te schrijven om zaken In het rechte licht te plaatsen. Het doen van een persoon, de omstandigheden waaronder hij handelde, de intentie waarmee enz. kunnen zakelijk zeer belangrijk zijn. En hóe een kerkelijke vergadering daarop reageert eveneens. Wie lean „zaken" van „personen" scheiden. Wie doet het ? Wie durft het ? In dit zakelijke stukje hebt U het toch ook over mijn

persoon?

E. M.

Tot zover artikel plus bijschrift van dr Masselink. We hebben hem natuurlijk het woord gaarne gegeven, om misverstand af te snijden. Maar we begrijpen er nog niets van. Primo: de woorden „verdiend en verantwoord en toch? " waren duidelijk gedrukt in de vorm van een ondertitel onder de hoofdtitel: , , De schorsing van Prof. S.". Hoe kon men het anders lezen dan zoals ik aangaf? Maar voorts: hoe moet ik lezen wat dr M. hier ter verklaring aangeeft? Zijn de , , eerste drie overwegingen" verdiend (door mij) en verantwoord (door de synode) ? We zullen over de taalkundige figuur .van (door een ander) „verdiende" overwegingen maar niet gaan bakkeleien. Maar mocht de bedoeling zijn, dat het z.g. feitenrelaas in , , overweging 1—3" , .verdiend" is, dan zal wel de door dr M. aangeprezen opvatting zijn: dat relaas is juist. Maar wat betekent dan nog de qualifIcatie: het relaas is , , verdiend" ? Dat lijkt nogal op een verdiend zóndenregister. En ik herhaal dus: als het relaas sub 1—3 een zóndenregister wezen wil, laat dr M. dan hartelijk blij zijn, dat K. S. geschorst is. Want hij meent tot op deze dag, dat — afgezien van overweging 3, die 'n lelijk jokkentje is geworden door verzwijging van essentiële feiten — het relaas 'n paar feiten constateert, die K. S. nog altijd beschouwt als goede, gehoorzame handelingen. Het komt ons dus voor, dat dr M. zo geschreven heeft, dat althans ondergetekende met' weet, hoe hij aan moet met dat „verdiend en verantwoord".

Wat ons natuurlijk niet verhindert, dr M.'s nadere exegese te aanvaarden als door hem bedoeld, en vast te leggen.

Overigens —• indien dr M. ook maar een deel der z.g. schorsingsgronden accepteren zou als juist („verdiend"), dan kan hij tóch nog ophouden met schrijven, contra die schorsing. Ik wijs alle gronden af. Het totaal als een geheel, en ook elke grond apart. Argumenten gaf De. Weliswaar fo me destijds door iemand, die blijkbaar met enkele figuren uit de synode in contact stond, officieus verteld, dat de synode (hoe wist men dat? ? ) wel de hand over het hart zou strijken, als Ik althans op een deel der 5 vragen ibevredigend antwoordde, maar: lo, daar wist natuurlijk de synode zelf geen steek van; 2o, een handeltje zette ik niet op; 3o, zo'n synodalistische cumulatie en calculatie houdt een slag om de arm; 4o, als je op 'n publieke vraag na zóveel dagen bedenJrtijd wat heen en weer scharrelt met je ja of neen (categorisch!), dan geef je toch ook 'n kerkrechtelijke opinie — voor je leven? Kortom: Indien dr M. ook maar een deel der „gronden" aanvaardt, blijven mijn „reacties en raadgevingen" toch nog gemeend.

Wat voorts die „els" betreft, er zit natuurlijk nog meer aan vast, dan dr M. zegt. Dat de heren onbeschaamd waren, blijve rusten. Maar dat ze niet eerst geïnformeerd hadden hoe het stond met coll. Gr. en mij in betrekking tot één hiumer ons bekende besluiten — benoeming dr H. N. Ridderbos en medewerking in het College van Hoogleraren, maakte hun onbeschaamdheid tot een burenruzie. En dat ze eisten, dat men zich zou onderwerpen aan niet eens ons bekende (!!) besluiten, was papaier dan de paap Wie ter wereld kon weten, wat daar allemaal m 't duister was besloten?

Eindelijk: men behoeft zaken niet van personen te schelden. Maar een behajidellugswijze als die van dr M. scheldt ze juist. Want als ik beweer: praat liever over de gestelde eisen en opgelegde regelen, dan zeg ik daarmee: die eisen raken alle personen. Ook dr Masselink. Al zijn ouderlingen, diakenen, gemeenteleden. Dat ik (één persoon) voor hen allen de kastanjes uit het vuur gehaald heb, behoeft dr M. niet te vermelden; noch op conto van mijn deugden-, noch op dat van mijn zóndenregister. Maar dat een antwoord op eisen en ordinanties voor Allen (alle personen) de kastanjes uit het vuur haalt, c.q. ze laat verbranden, dat moet met worden verdoezeld. Mijn bezwaar is, ' dat zulk een behandelingswijze het feit aan de algemene belangstelltog onttrekt, dat dr Masselink en alle nlet-vrijgemaakten elke dag aan die eisen en ordlnanties zich onderwerpen — ik geloof: tegen Gods wil. Alsmede het andere feit, dat hun sjmode publiek verteld heeft: toen DE SYNODE die eisen en ordtaanties stelde, toen hebben ADLE KERKEN, ook die van dr Masselink, die eisen en ordinanties gesteld.

Spreek dus niet over mij, maar spreek over u en over uw „kinderen", dr Masselink. En maak u vrij van de op u gelegde blaam, dat U die eisen nog over het graf heen stelt aan enkele doden-in-de-Here. Want die eisen

waren slecht.

K. S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen