Aan het denkbeeld,

Aan het denkbeeld, a's i de „Doleerenden" bezig waren nieuw j kerken op te richten, mag natuurlijk geen oogenblik voet gegeven.

Men behoeft er dan ook niet aan te denken, dat de Doleerenden naast de reeds bestaande genootschappen een nieuw genootschap gaan oprichten; en de gewoonte, die eenige dagbladen zich reeds aanwenden, om een aparte rubriek voor „de Ned. Gereformeerde Kerk" te openen is eenvoudig belachelijk.

Er is maar één Kerke Gods, en die Kerk kan wel zuiverder of min zuivere openbaringen hebben, maar dit kan daarom nog nooit maken, dat er een Kerk naast een Kerk kome te staan.

In elke plaats van ons land is er eens een tijd geweest, dat de Heere er nog geen , , geroepenen ten eeuwigen leven" vergaderde. Toen is er een oogenblik geweest dat Hij begonnen is in zulk een stad of dorp zich kinderen weder te baren ten eeuwigen leven. En sinds dien tijd is er aldoor in zulk een dorp of stad een voortzetting van dit werk des Heeren geweest, en heeft er alzoo een Kerk bestaan, 'tzij in zuiverder, 'tzij in min zuiveren vorm.

Dit laatste nu is oorzaak geworden, dat niet zelden de geloovtgen tegen het Bestuur dat over hun Kerk gesteld was, in verzet zijn moeten komen en soms zijn moeten eindigen, met dit Bestuur voor vervallen te verklaren, en een nieuw Bestuur over hun Kerk te laten optreden.

Zoo deden onze vaderen in de i6de eeuw.

Zoo deden ze nogmaals, tijdens de Remonstrantsche troebelen, in meer dan één stad in de 17de eeuw.

Zoo deden in 1834 meerdere Kerken, ondanks vervolging en smaad.

Zoo deed Kohlbrügge het in Elberfeld.

En zoo ook doen het nu de Doleerenden, die het hierin allerwegen met elkander eens zijn, dat zij het hoogere Bestuur, sommigen ook het lagere Bestuur, vervallen hebben verklaard.

Zoo bleef het dus hetzelfde schip, maar de onbruikbare masten wierden gekapt, en een noodtuig opgezet.

Het bleef dezelfde stam, maar het te wild opgeschoten hout wierd weggesnoeid, opdat n-euw en beter wassen kon.

Een en dezelfde fontein, maar nu beter dan eertijds wellende, omdat men het verkeerde en gebroken en verroeste ijzeren toestel had weggenomen, en er een beter had opgezet.

Feitelijk is derhalve thans de toestand, dat b. V. over de ééne kerk van Amsterdam, Rotterdam, Utrecht, Middelburg enz. gelijktijdig twee Besturen regeeen. Eenerzijds de Gereformeerde Kerke-raad, en anderzijds het Synodale Afdeelingsbestuur.

Of men nu het ééne of het andere van deze twee erkent is een geloofsquaestie.

Wie oordeelt, dat het Synodale Afdeelingsbestuur voor Gods Woord buigt en Koning Jezus eert, nu die zal dit Afdeelingsbestuur als zijn Kerkeraad eeren, en den »Gereformeerden Kerkeraad" als schismatiek verwerpen.

Daarentegen, wie ziet en tast dat niet dit Synodale Afdeelingsbestuur, maar wel de Gereformeerde Kerkeraad voor de eere van zijn Hoofd en Koning strijdt, die zal dezen alleen als Kerkeraad huldigen en het Synodale Afdee'ingsbestuur stil geworden laten als een ingedrongen factie.

Traden nu de „Doleerenden" naast deze Synodale factie op, dan zouden ze hiermee toegeven, dat ze alleen Kerkeraad waren over de altoos kleine groep die hen aanvankelijk volgt, en niet over de vergadering van al 's Heeren volk. En natumlijkditkan niet.

Doch bovendien is er nog een andere reden, waarom ze dien weg niet kunnen en mogen inslaan, om zich op eigen voet te organiseeren.

Wie toch heeft recht over de Kerkenordening en over de BeUjdenis der Gereformeerde kerken.'

Hebben dat de vijftig a zestig Kerkeraden, die voorshands tot aanvankelijke reformatie kwamen& gt?

In het minste niet.

Recht van beschikking over onze Belijdenis en Kerkcnordening hebben alleen de Gereformeerde kerken in Synodale samenkomst.

Eerst dan derhalve, als alle Gereformeerden van belijdenis die nog in deze landen overig zijn, behoorlijk kerkrechtelijk in hun woonplaats georganiseerd, Classicaal en Synodaal in verband zullen zijn getreden, zal er een ergadering dagen, die recht zal hebben, m onze Belijdenis en Kerkenordening naar et gemeen gevoelen der kerken in behaneling te nemen.

Eer niet.

Wel kan men naar den nood der tijden voorloopig eenige afspraken maken en eenige maatregelen nemen, om kwaad te voorkomen; maar dit is heel iets anders dan b.v. de Kerkenordening te wijzigen.

Al wat men voorshands doen Itan moet een voorloopig karakter dragen.

Man kan wel Classicaal, en Provinciaal, en Synodaal saamkomen, maar daarmee heeft men nog niet de Syr-ode, d. i. de saamvergadering van alle Gereformeerde kerken in deze landen verworven.

Om daartoe te geraken, moeten alle belijders van Gereformeerden belijdenis eerst met ons zijn: Doleerenden, Gescheidenen, Ledeboerianen, oude Kohlbruggianen enwie niet al meer.

Niet allen op den tel at natuurlijk, alsof een enkele zonderling door volstandig meewerking te weigeren, de zaak zou kunnen afsnijden, maar nergens mag een groep van Gereformeerde Belijdenis van verre staan.

Ook wat de Gescheidene broeders dusver ten opzichte van de Kerkenordening en de Belijdenis deden, droeg nog nooit anders dan een tijdelijk voorloopig karakter, en het was verkeerd gezien, dat sommigen hunner zich inbeeldden: wij zijn nu deSynode en doen deze dingen derhalve af.

Veeleer hebben de betergezinden ook onder hen altoos zeer wel gevoeld, dat zij slechts een deel van de Gereformeerde belijders waren, en uit dien hoofde de zedelijke autoriteit misten, die de Synode b. v. van i6i8'i9 bezat.

Kerken kunnen uit-en wegvallen; en reeds nu zijn bij tientallen de plaatsen te noemen, waar geen enkele belijder meer is overgebleven, en alzoo de gedaante der kerk niet meer bestaat, ook al staat er de ruïne der gewezen kerk nog.

Want dit houde men wel in het oog: Een iegelijk onder ons, die nog een Kerk van Christus ziet in een stad of dorp, waar de laatste belijder en getuige wegstierf, die verzaakt de Gereformeerde Belijdenis.

Buiten de Belijdenis van levende belijders is er geen Gereformeerde Kerk in wat plaatse ter wereld ook.

Daar mag de Kerk geweest zijn, maar daar is ze niet meer, en zoo ze er weer komt, komt ze er door weeroprichting uit het puin, maar puin is geen huis meer.

Al blijkt het dus van achteren, dat er hoogstens nog in 800 plaatsen van ons land een Gereformeerde kerk bestaat, dan zal het in het minste de zedelijke autoriteit eener Synode niet breken, zoo slechts uit deze 800 steden en dorpen mannen broeders saamkomen; maar wel is zedelijk machteloos elke Synode, die waant haar voorloopig karakter te kunnen afleggen, en toch slechts een stuk of deel van het erfdeel des Heeren vertegenwoordigt.

Iets waarmee vanzelf saamhangt, dat de Doleerenden volstrekt niet ontkennen, dat er op dit oogenblik ook buiten hun kring nog Gereformeerde belijders en onder die belijders ook nog Bedienaren des Woords zijn; alleen maar ze zien er naar uit, dat ze hiervan weer mochten doen blijken.

Van een gaan van ons tot hen, of van hen tot ons, of van ons tot de Gescheidenen, of van de Gescheidenen tot ons is dus geen sprake.

Dit is altemaal uiting van vleeschelijke taal, waarvoor Gods kinderen beter deden zich te wachten.

Maar wel moeten alle Gereformeerden saS, m komen bij de Banier onzes Heeren, JEHOVAH ZIDKESOE, en mag er bij die Banier niet gekeurd naar geestelijke bevinding, of niet afgegaan op onderstelde verborgen werkingen van Hem, maar moet eenigLik gevraagd naar zuiverheid in Belijdenis en godzaligen wandel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen