In een uitgegevene

In een uitgegevene leerrede van den heer Ds. H, A. J. Lütge over de woorden uit Psalm 20 : 10, en waarin we menig stuk met instemming lazen, komt tweeërlei zinsnede voor die haar o. i. ontsiert, en waarop de aandacht dient gevestigd.

De eerste luidt aldus:

»En wat zien wij nu als vrucht? Het gereformeerde volk is ontwend aan het Woord. Ledige kerken, waar het Woord Gods wordt gepredikt, volle kerken daarentegen, waar de afgoden gediend worden, of waar des menschen woord en zijne wijsheid heerscht."

Is dit niet een verkleinen van Gods weldaden.'

Of is het niet een genude, j^vaarv^or we in Holland, in vergelijking bij wat men in Frankrijk en Duitschland waarnam, te danken hebben, dat juist in ons land de saaravergaderingen der gemeente, waar Gods Woord metterdaad „gereformeerd" gepredikt wordt, nog meest overloopen, zoodat er eer gebrek is aan plaats dan aan hoorders.

En hier te Amsterdam eveneens. is dit immers

Haast geen volk bij de Modernen, weinig volk bij de Irenischen, maar bij de Gereformeerde predikers de kerken meest stampvol.

Want dat thans de Classicale diensten zooveel slechter bezocht zijn, doet er natuurlijk niets toe. Het zit niet in de kerkgebouwen, maar het hangt alleen aan het Woord.

Doch ernstiger opmerking nog ontlokt ons de tweede zinsnede, waarop we doelen en die van dezen inhoud is I).

Doelende op het Conflict, zegt Ds. Lütge:

»Voor hetgeen de Heere God Zijner Gemeente nog onder dien ellendigen toestand schonk in de zuivere verkondiging Zijns Woords, en voor hetgeen Hij door dat Woord wrocht onder vriend en vijand, al ging dat niet met groot geweld en groot geraas, daarvoor werden de oogen gesloten, om zoo mogelijk ook deze liefelijke woningen weder te verwoesten, ter liefde van eigen naam en eigene eer. Men wilde zijn, wat een der Reformatoren heeft gewild of begeerd voor zichzelven, men wilde nu eenmaal Kerkreformeerder zijn; het ging dan hoe het ook ging. o. Als wij nagaan de onware wegen, die bewandeld zijn, en die nog bewandeld worden, dan kan het niet twijfelachtig wezen, dat hie; bakken uitgehouwen worden, die blijken zullen geen water te houden.”

Doen deze woorden u bij het lezen geen leed .'' Ot komt het aan eenigen mensch toe, „wiens adem in zijn neusgaten is", om aldus te oordeelen over de verborgene bedoelingen van iemands hart}

Wat weet Ds. Lütge er van af, wat er omging in het hart van broeders, tegen wie hij zich overstelde en bij wier kerkelijke afmaking hij stilzwijgend toezag.' Kent hij dan de geheime drijfveeren van iemands hart.?

Is hij in staat om de innerlijke roerselen van het hart te bespieden.?

En indien niet, omdat de Heere God, de Kenner der harten, dit aan Zich Zelven heeft voorbehouden, mag Ds. Lütge dan de hand slaan aan hetgeen Gode alleen toekomt.?

En voorts, wat dunkt u, • is de kansel een plaats die er voor geëigend is, om op zulk een wijze belijders van den Heere Jezus te beoordeelen en te belasteren.?

We vragen maar!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen