Voor Kinderen.

Doof en blind.

( Vervolg.)

In Laura's leven zou nu een gewichtig tijderk beginnen. Totnogtoe was het bijna onmogelijk geweest aar van God en goddelijke zaken te spreken. och was dit noodig, want ook dit ongelukkige eisje had een ziel te verliezen, en moest weten at God haar had geschapen en zijn Zoon in e wereld had gezonden, 4opdat ook zij, in Hem eloovende, het eeuwig leven zou hebben.

Nu Laura wat ontwikkelde, kwam er als van zelf gelegenheid om haar over de hoogere en hemelsche dingen te spreken. Zij wilde namelijk — wat zeer begrijpelijk was — telkens weten wie dit of dat had gemaakt. Vroeg zij dat nu van een vrucht of een dier, dan zeide de onderwijzer haar den naam des Heeren, terwijl zij het hoofd daarbij moest buigen, als bewijs van eerbied. Zoo leerde zij verstaan dat er een Eeuwig, onbegrijpelijk Wezen is, buiten en boven alle menschen. Veel moeite kostte het, haar duidelijk te maken dat de Heere God niet als de menschen is, maar zoo hoog boven hen als de hemel boven de aard^. Ook moest zij leeren, hoe zich de Heere God in zijn Woord en in zijn werken heeft geopenbaard, namelijk als wijs en almachtig en zoo voort Tevens werd beproefd om Laura te doen begrijpen, hoe er na dit leven een ander volgt, dat niet eindigt. Doch natuurlijk moest zij daartoe eerst kennis ervan hebben, dat de dood in de wereld is gekomen door de zonde, en vóór alles eenigszins leeren begrijpen wat »dood" zeggen wil. Daartoe sloeg men dezen weg in: t De onderwijzer ving een vlinder, en liet Laura dien betasten. Daarop doodde hij het diertje, en legde het weder op haar hand. Eerst had het zich bewogen en gekropen; nu lag het roerloos en stijf »Zie'', zei de onderwijzer, »dat is nu de dood.”

Daar herinnerde Laura zich plotseling, hoe zij ook eens vóór jaren de ijskoude hand had aangeraakt van een broertje, dat gestorven was. Zij schrikte bij de gedachte daaraan en werd er zoo iiaar van, dat zij geheele dagen achtereen in dé grootste droefheid verkeerde. Eindelijk echter werd zij weer blijmoedig, en kon men weder met haar spreken over haar onsterfelijke ziel en haar eeuwig heil.

Op deze wijs, langzaam van stap tot stap voortgaande, mocht het Dr. Howe onder Gods zegen gelukken het arme meisje, dat eerst van heel de wereld als 't ware was afgesloten, geschikt te maken om met en onder de menschen te verkeeren. Nu had hg trouwens een uitnemende leerling. Want Laura deed wat zij kon, en haar vlijt en leerlust waren zeer groot, anders was zij zeker zoover niet gekomen. Kinderen met vijf zintuigen brengen het zonder - lust en ijver niet ver; hoeveel minder nog, wie er eigenlijk maar één heeft! Misschien kan een enkele der lezers of der lezeressen aan Laura nog wel een voorbeeld nemen.

Ten laatste — hoe ongelooflijk 't ook klinkt — bracht het meisje 't zelfs zoover, dat ze 'tgeen zij geleerd had ook nog aan anderen kon meedeelen, wat altijd heerlijk is. Eens kwam er een doofstom jongetje m het gesticht en nu kon Laura den onderwijzer helpen bij 't leeren van dit kind. En dat deed zij gaarne. Maar niet alleen was Laura's verstand verhelderd en verrijkt, ook haar aard en karakter waren flink en degelijk geworden. Zij was een zondares gelijk alle kinderen en had ook groote gebreken, maar toch ontving zij genade om zich zoo te gedragen, dat allen die om haar waren, haar liefhadden.

Het meisje had dan ook de menschen hartelijk lief, en hield veel van gezelligheid en omgang. Daar kon zij niet buiten, hoe moeilijk het ook was, altijd personen te vinden, die met een doof en blind kind konden spreken. Was zij alleen, dan leerde zij of speelde, of hield gesprekken met zichzelf door middel van beide handen, zooals hierboven is verteld. Doch zoodra merkte zij niet, dat er een ander meisje in de kamer was, of ze ging naar haar toe, verwelkomde haar hartelijk, en weldra begon dan een »druk gesprek".

Natuurlijk was 't altijd zulk een, waarvan gij of ik geen woord zoudt verstaan en zeker heel weinig begrepen hebben. Al praatten er honderd zoo, dan was er nog geen leven. Maar 't was overigens merkwaardig en wonderlijk te zier, hoe Laura met haar vingers als in de lucht schreef, om iets te zeggen. Doch als 't antwoord moest komen legde zij, die niet zien kon, snel haar hand op die van het makkertje dat bij haar was, en voelde dan aanstonds wat deze, ook op de vingers, zei.

Bitter bedroefd was Laura altijd, wanneer door haar schuld een van haar speelmakkertjes een of ander klein ongeluk overkwam. Was er een ziek, dan ging zij bij het bed zitten, paste zoo goed zij kon de zieke op, en luisterde nauwkeurig naar het ademhalen, om daaruit te weten of de zieke erg was of niet.

(Slot volgt).

AAN VRAGERS.

Waarom noemt men een dag soms datum ? Wat beteekent dat?

Eigenlijk is het verkeerd te zeggen, dat men »een dag datum noemt", maar we begrijpen elkander. Vroeger had men de gewoonte, als er gewichtige stukken bijv. wetten waren gemaakt, er bij te zetten datum (een Latijnsch woord 't welk beduidt: gegeven) den zooveelsten van de maand van dat of dat jaar. Dat beteekent dus: toen is de wet gegeven, op dien dag, (als er ook nog acttim bij staat wil dat zeggen: toen is er over geredeneerd, gehandeld).

Daar nu 't woord datum zoo telkens voorkwam, begon men eindelijk te spreken van den datum voor den dag en zoo is 't nu nog. Ook zegt men wel van een brief dat hij is gedateerd voor »gedagteekend". De vrienden, die reeds op een kantoor of zoo werkzaam zijn, weten zeker wel, dat het »dateeren van een wissel" echter niet zeggen wil, wanneer hij is afgegeven, m? 3r wanneer hij betaalbaar is.

J. J. te B vraagt wat «vierschaar'' beteekent, en of 't iets anders is dan rechtbank? Wat het laatste betreft, neen. De rechtbank heette vroeger vierschaar om deze reden: In oude tijden hielden de rechters zitting op een plek onder den blooten hemel. Deze plek nu was afgeperkt door vier hazelaarstakken. Van den eenen tak of staak tot den anderen waren touwen gespannen, die de ruimte afsloten. Voor »spannen'' zei men in dien tijd «scharen" (denkelijk als nu nog wel «scheren" bijv. in «schering en inslag" en »over één kam scheren"). Zoo kwam men aan 't woord viersehaar en de uitdrukking: de vierschaar spannen.

NB. Zoo spoedig mogelijk krijgen de andere vragen een beurt, maar men lette er toch vooral op deze duidelijk te stellen en, als 't kan, kort.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen