In de Wag. der vorige week kwam een

waardeerend stuk voor, dat eene bespreking waard is.

Aan haat en nijd lei deze schrijver het zwijgen op.

Hij begreep, en terecht, dat er voor een belijder des JHeeren, ook al blijft hij onder de Synodale organisatie, toch nog wei iets hoogers en edelers te doen is, dan te schimpen en te schelden op zijn doleerende broederen.

Door dien beteren geest geleid, stelde hij zich dan ook op een hooger standpunt, en vroeg zich af: Of toch de Doleantie niet te groote verspilling van krachten veroorzaakt had, die, waren ze niet op de paden der Doleantie geraakt, zoo heerlijk met Synodale krachten hadden kunnnn saamwerken, om het verlorene te zoeken, te verbinden wat gewond lag, en aldus het Koninkrijk der hemelen uit te breiden. Mogen we dsn geachten schrijver allereerst op Israël in zijn afzondering wijzen.

Naar schrijvers theorie had God de Heere niet deze afzondering in Israël moeten maken.

Integendeel, de uitnemende krachten in Israël hadden met de uitnemende krachten der vele volken moeten saamwerken, en door de vereenigde krachten van een Mozes en Buddha, een Zoroaster en Confusius, van een Jesaja en Plato, een David en Sophocles, een Salomo en Solon, had men moeten pogen om de diepgezonkene volksklasse te verheffen, veel leed te verzachten en alzco het rijk van deugd en ontferming uit te breiden.

Toch deed God de Heere niet alzoo.

Hij nam veertien eeuwen om in Israel de zuivere wateren voor vermenging te vrijwaren ; liet inmiddels de volken op hun eigen paden wandelen; en rechtvaardigde ten slotte zijn goddelijk werk, door den wonderbaren zegen, die straks uit Jezus voor Japhet afvloeide.

Hieruit blijkt dus, dat er wel terdege tijden kunnen zijn, waarin het geroep uitgaat: Bind de getuigenis toe; verzegel de wet onder mijne leerlingen!" Jes. 8 : 16), en dat juist in dat tijdelijk concentreeren van geestelijke kracht de profetische waarborg ligt voor een betere toekomst.

Of dit ook de vrucht der Doleantie zijn zal, kan eerst na jaren aan de uitkomst blijken. We vergen dus niet van de Wag. dat hij hierover thans reeds een oordeel veile.

Alleen zij hij er op gewezen, dal zijn algemeene stelling niet doorgaat.

En ook nog op iets anders.

Toen de Reformatie uitbrak, oordeelden de Roomsche apologeten precies zóó als thans de Wa^. Ook zij riepen wee en ach over zooveel verspilling van kracht, en deden eveneens de vraag, of het toch niet meer het Godsrijk zou gediend hebben, zoo deze elementen met de hiërarchi-sche elementen waren blijven saamwerken.

Thans erkent nochtans de Wag. dat de Reformatie terecht doorging en juist daardoor het Godsrijk beter diende.

Ja zelfs cp de Christ. Geref. broederen durven we wijzen.

Ook bij hun optreden klaagde men over scheuring en verspilling van kracht.

Het liep toch op niets uit. Het liep toch dood. Het was kostelijke kracht vermorsen.

En thans?

Thans immers ontvangen dieze^fde Christ.

Gereformeerden van alle kant vriendelijke knikjes en heeft men voor hun gezegenden arbeid allen lof.

Van Whi efield en Wesley in Engeland geldt hetzelfde.

Tegen de Free Church is gelijke klacht aangeheven, evenals tegen de United Presbyterian.

En toch, wat zegt van achteren de uitkomst.' En vraagt nu de Wag. waaraan dit ligt, dan v/illen wij ons de moeite geven, twee stellingen tegenover haar te verdedigen r i". dat gehoorzaamheid beter is dan offerande en opmerken dan het vette der rammen; en 2". dat niet de philanthropic, m.aar de waarheid alleen kan vrijmaken.

Die verdediging een volgend maal.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen