Met opzet hebben

we de laatste weken de zaak der hereeniging van alle Gereformeerden in één kerkelijk huis onzerzijds niet opnieuw ter sprake gebracht.

Napleiten treft geen doel.

En zonder dan ook één oogenblik het hooge en schoone doel dat ons wenkt, en dat we om 's Heeren wil niet mogen loslaten, uit het oog te verliezen, begrepen we, dat het woord thans niet aan ons mocht zijn, maar geheel en onverdeeld diende gelaten te worden aan de voor-en tegenstanders der vereeniging in den boezem der Christ. Geref. kerken zelve.

De benoeming van Dr. Bavinck was daarbij een incident, waarover we in afzonderlijk artikel ons oordeel uitspraken en dat ook o. i. na gebleken onmogelijkheid om tot een schikking te komen, ter sparing van veel gevoeligheid liever had moeten gemeden worden. Iets wat we met te meer vrijmoedigheid uitspreken, omdat het ons pijn doet, thans heeren Directeuren van de Vrije Universiteit van zekere zijde aan oordeelvellingen te zien bloot staan, die slechts onkunde verraden omtrent hun broederlijke gezindheid en onrecht doen aan de loyauteit van hun karakter.

Toch zal ook dit incident weer koren op den molen der bestrijders van onze ineensmelting zijn, en alzoo geen andere dan wrange vrucht dragen.

Iets waar we te meer nadruk opleggen, omdat het reeds nu voor wie de kerkelijke toestanden meer dan oppervlakkig beziet, moeilijk aan twijfel onderhevig kan zijn, in welken geest de overgroote meerderheid der Chr. Geref. kerken zich zal uitspreken.

Zelfs de geamendeerde Concept-acte zal geen genade vinden, en de kerken zullen zich in niet twijfelachtigen zin tegen vereeniging verklaren.

Steeds meer wint de meening veld, dat de Doleerenden, gelijk Ds. Littooy het uitdrukt, een soort schaakpartij met de Christ. Geref. hebben willen spelen, en hun daarbij bijna te slim af waren geweest; dat gelukkigerwijs enkele nuchtere mannen onder hen nog bijtijds zoo sluw opzet hebben ontdekt; en dat men nu niet beter doen kan, dan zoo absoluut mogelijk elke verdere onderhandeling met zoo gevaarlijke diplomaten af te breken.

Zelfs het denkbeeld om naast elkander gescheiden voort te leven, wordt zoo aanlokkelijk en eenvoudig voorgesteld, dat het bijna den schijn krijgt, alsof gescheiden leven nes; wel zoo Godver keer lijkend is als saamgaan.

En wat vooral gewicht in de schaal legt, uit het feit dat de pogingen der mannen van 1834 metterdaad tot verrassende uitkomsten hebben geleid, wordt niet alleen de conclusie der dankbaarheid getrokken, dat God de Heere zijn zegen aan bun pogingen schonk, maar ook de conclusie der critiek, dat hierin een goedkeurend oordeel Gods over hun wijze van doen en van zich in te richten, ligt uitgesproken.

Natuurlijk baat hier geen redeneeren tegen, en we zullen ons van tegenredeneering dan ook onthouden.

We zullen het ons laten aanleunen, dat we worden voorgesteld als valsche broederen, die, zeggende eenheid om Gods wil te zoeken, eigenlijk slechts slimme schaakspelers waren, die er ons op toelegden, om de broederen er te laten inloopen.

We zullen het aanhooren, dat al onze ernst miskend, onze zedelijke drang geminacht, de teerderheid onzer liefde met schouderophalen begroet wordt.

We zullen het gelaten en kalm aanzien, dat de Christ. Gereformeerden zich in eigen boezem opsluiten, en, onze bede afwijzend, ons alleen laten staan.

Kerkelijke vereeniging was steeds een der teederste operatiën die beproefd veerden en bijna nimmer gelukten; en die zoo hier als in Amerika juist daardoor bijna altoos misliepen, omdat men aan het wantrouwen vrij spel liet, en zich van het hooger geestelijk terrein liet afglijden naar de diepte der enghartigheden.

Slechts één ding troost hierbij, de v/etenschap namelijk, dat beginselen in hun consequentie onverbiddelijk zijn, en dat vroeg of laat ook bij onze dissentieerende broederen aan de overzijde ten volle het licht zal opgaan over de motieven die beiderzijds hebben gewerkt.

En dan moet van deze twee één gebeuren.

Dan moe, óf de Christelijke Gerefomeerde kerk, zich in haar beginsel, waaruit ze thans tegen ons ageert vastzetten, óf ze moet zelve hiervan het onhoudbare inzien.

Doet ze het eerste, dan zal ze te laat bespeuren, dat er in ons protest tegen een en ander in haar kerkformatie nog iets anders dan slimheid en eigenbelang, maar wel terdege een geestelijk en historisch deel der waarheid school.

En doet ze het laatste, dan komt de ure, waarop de hereeniging tot nog inniger ineensmelting zal kunnen leiden, naar de bede van ons hart.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen