Voor Kinderen.

Een ernstig antwoord.

Van tijd tot tijd worden ook door hen die juist geen kinderen meer zijn maar iets ouder, vragen gedaan, waarop niet zoo licht een antwoord is te geven. We zullen dus voor die velen te gelijk iets zeggen, dat duidelijk genoeg is om hen, zoo we hopen te voldoen.

Wanneer een jongmensch lust krijgt om den Heere te dienen en wel bijzonder door, zoo Hij wil, later de menschen te leeren en te onderwijzen in den weg der zaligheid, dan begeert hij, zegt Paulus, »een treffelijk werk". Maar, vrienden, bedenkt nu wel wat volgt.

De Heere God roept door zijne voorzienigheid tot dat ambt en indien God iemand roept tot het prediken van het Evangelie, zal Hij anderen roepen om het te hooren. Niemand behoeft zich voorop te stellen. Toen Paulus bekeerd was, was zijn gebed: »Heere, wat wilt Gij, dat ik doen zal? " Dit is een gebed, dat ieder betaamt, die zich tot de bediening geroepen gevoelt. Als God voor hem een werk heeft, zal Hij hem zekerlijk tot het werk brengen, of het werk tot hem. Vrienden zullen gewillig gemaakt worden, om hem prediker te doen worden. De hinderpalen op den weg zullen weggeruimd, en de menschen zullen verlangend worden, om van zijn gaven te genieten.

Het beste is misschien op een voorbeeld te wijzen, dat ik onlangs vond. 't Is dat van bisschop Simpson, een leeraar der Engelsche kerk. Na zijn bekeering kreeg hij de overtuiging dat hij moest gaan prediken. Hij trachtte dit tegen te staan, omdat hij vreesde nimmer te zullen slagen. Twee bijzondere moeilijkheden waren hem in den weg. Hij dacht, dat hij de gaveö van spreken miste. Zijn mede-studenten zeiden hem trouwens dat hij nimmer een spreker kon worden, want zijn stem was niet goed en hij kon niet eens eens anders woorden herhalen. Echter bleef hem de overtuiging bij dat hij moest prediken. • Hij bracht drie jaren in de studie der geneeskunde door, maar was gedurig in zièlestrijd. Hij vastte en bad om terechtwijzing, maar er kwam niets. Op een Sabbatdag voelde hij eens sterken drang, toen er geen avondprediking zeu zijn, zelf het volk toe te spreken; maar hij zeide in zichzelf: »Hoe kan ik? mijn vrienden zullen denken dat ik zot ben, want zij weten, dat ik geen indruk op iemand kan maken."

In 't bijzonder vreesde hij voor de meening van zijn oom; maar zie, terwijl hij in zichzelf over dezen redeneerde, komt zijn oom zijn kamer binnen, en vroeg hem of hij dien avond niet het volk toespreken kon, ja zeide hem hoe hij dacht, dat hij het behoorde te doen. Nu kreeg Simpson moed. Hij sprak tot een groote vergadering, eenvoudig en ernstig, en werd weldra gedrongen om meer te prediken. Een andere moeilijkheid was nog in den weg. Als eenige zoon, het eenig kind dat te huis was, scheen het hem onmogelijk zijn moeder te verlaten. Op zekeren dag vertelde hij haar van zijn zièlestrijd en zijn overtuiging, toen zij, met een glimlach op het gelaat en oogen vol tranen, zeide: »Mijn zoon, sedert gij geboren zijt, heb ik naar dit uur uitgezien."

Toen vertelde zij hem, hoe zij en zijn stervende vader hem, toen hij nog een heel klein kind was, den Heere toegewijd, en gebeden hadden dat, indien het Zijn wil ware, hij een leeraar mocht worden. Aldus verdwenen de moeielijkheden en de weg werd voor hem geopend om het werk, waarin hij zoo zichtbaar werd gezegend, te aanvaarden.

Dat is nu een zeer eenvoudige geschiedenis, maar mij dunkt — ze geeft op vele bezwaren antwoord. Laten we echter nooit vergeten dat we den Heere even goed kunnen dienen achter den ploeg, in den winkel, op 't kantoor, als in den predikstoel.

Er was eens een vrome veenwerker, die dagelijks turf baggerde. Geen verheven werk niet waar, of liever zeer laag bij, ja in den grond. Toch kon hij er vroomlijk bij zingen, psalmen en liederen, al hield hij ook niet altijd de wijs.

»Wel Kees, zoo vroolijk!'' iemand toe, die voorbijging.

»Zeker, " zei Kees, »waarom zou ik niet zingen. Ik doe engelenwerk."

»Engelenwerk ? '' vroeg de ander, steekt turf."

»Ja, " zei Kees, »maar ik doe wat de Heere mij heeft te doen gegeven, en dat doen de engelen ook."

Doeter Maarten Luther had de gewoonte aan tafel behalve te eten ook druk te praten. Wat hij zeide was soms zoo mooi, dat men het heeft opgeschreven. Iets er van volgt hier.

Men zoude, zoo merkte de hervormer eens op, den Bijbel kunnen vergelijken bij een groot bosch, in hetwelk vele en velerhande boomen staan, van welke men allerlei soorten van vruchten plukken kan; want men yindt in den Bijbel rijken troost, leerling, vermaning, waarschuwing, belofte en bedreiging. En er is geen boom in dat woud, aan welken men niet kloppen, en waar men niet een paar appels of peeren van afschudden kan.

Een ander maal zei Luther: De liefde en zorg der ouders voor de kinderen is zoo groot en krachtig, dat zij hen met te meer vlijt en zorg oppassen, naar mate zij meer hulpbehoevend zijn. Daarom is mijn Martijntje mijn liefste schat: want hij behoeft mijn hulp en dienst meer dan Johannes of Magdalena; die kunnen praten en hun behoeften uitdrukken, en daarom hebben zij zoo groote zorg niet meer noodig.

Dat zijn eenvoudige woorden en toch is 't goed, ook na drie eeuwen, ze niet te vergeten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen