In de Banier wierd onlangs gewezen op

wat de Z. Hotl. Kerkbode gezegd had over het verbod voor een kerk van Christus, om ooit of immer tot uitvoering van het besluit eener meerdere vergadering mede te werken, wanneer dit besluit ingaat tegen Gods Woord.

De Z. Holl. Kerkb. formuleerde dit aldus:

i". »Elke kerk", (daarmede wordt elke afzonderlijke gemeente bedoeld) »elke kerk behoort zich aan de besluiten van meerdere vergaderingen te houden, mits de besluiten niet in tegenspraak zijn met Gods Woord."

in tegenspraak zijn met Gods Woord." En 2°. »Achten opzieners eener gemeente een door een meerdere vergadering genomen besluit in strijd met Gods getuigenis, dan behoort deze kerk er op aan te dringen, dat men van dit besluit terugkome, en als men dit niet wil, dan behoort men het verband te verbreken met zulke kerken, die besluiten nemen tegen het hoog bevel van 's Heeren mond."

Op grond hiervan concludeert nu de Red. van de Banier, dat ze toch wel gelijk had, door de kerken die in Doleantie gingen van Independentisme te beschuldigen.

Ze wenscht hierin „de feiten te laten spreken "!

Alzoo, een formuleering van gedragslijn, niet in qualiteit, maar op eigen risico, stel al dat ze onjuist ware, acht de Banier een feit, en wel een zoodanig feit, waaruit geconcludeerd kan en moet tot de signatuur die de straks 300 doleerende kerken dragen.

De onhoudbaarheid hiervan springt in het oog.

En wat dit vermeende Independentisme betreft, zoo kan de Banier uit de jongste uitgave van Prof. Dr. Rutgers leeren, hoe op en top en in merg en been Independentistisch, naar dien maatstaf gemeten, inde zestiende eeuw al onze Gereformeerde kerken hier te lande waren.

Slechts dit geven we aan de Banier toe, dat de formuleering van het beginsel te wenschen overlaat, „Breken" is het ultimum remedium.

„Breken" is het ultimum remedium. Men begint met zulk een besluit niet uil te voeren. En eerst zoo er dwang komt, die tot een handeling, in strijd met Gods Woord, nopen wil, dan gaat men over eerst tot verweer, en ten leste tot breuke.

Wat daarentegen de Banier wil, blijkt duidelijk uit deze haar bijvoeging: »Want wat beteekent het toch, dat men meerdere vergaderingen heeft, als de opzieners van elke gemeente zich ten slotte niet bij hare besluiten behooren neer te leggen ?

besluiten behooren neer te leggen ? . En wat anders is het, dan goochelspel, als men terneêrschrijft, dat dit geldt voor de besluiten die ingaan »tegen het hoog bevel van 's Heeren mond"? Want dat is het juist wat de meerdere vergadering nooit zal toegeven aan de opzieners eener gemeente, die haar zulk een goddeloos bedrijf ten laste leggen, dat hare besluiten in strijd zouden zijn met Gods Woord.

met Gods Woord. Met de souvereiniteit in eigen kring is men hoog weggeloopen, en men is nu aan de souvereiniteit in het eigen kringentje toe ! o Gelukkige gemeenten, aan wier opzieners de uitoefening van die souvereiteit is opgedragen !" Dit nu is niet alleen in zijn formuleering min juist, maar Roomsch in beginsel.

min juist, maar Roomsch in beginsel. Min juist in formuleering, want souvereiniteit in eigen kring is op kerkelijk gebied onzerzijds steeds bestreden. We kennen op kerkelijk gebied slechts één souvereiniteit, die van den Christus, die over alle kerken gaat.

En Roomsch in beginsel.

Immers, dat als de keuze staat tusschen gehoorzaamheid aan Gods Woord en aan menschelijke besluiten, die besluiten weerstaan moeten, is juist het goddelijk recht, dat Luther, Zwingli en Calvijn tegen Rome verdedigd hebben.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen