Voor Kinderen.

De Dagdief.

Eens gingen, naar 't verhaal ons meldt. Drie vrienden wandlen in het veld.

De zon scheen helder, 't weer was zoel. De zomerwind woei frisch en koel.

Niet ver was 't drietal nog gegaan. Daar zagen zij een molen staan.

De wind was goed, snel liep de vliet. Maar toch — de molen maalde niet.

En schoon 'taan koren niet ontbrak — Dat tuigde menig volle zak —

De molenaar, zoo lang hij was. Lag lui en leeg er bij in het gras.

Verbaasd zag hem het drietal aan En bleef toen voor den molen staan.

Ze staarden zwijgend op 't gebouw. Alsof hun blik 't doorboren wou.

Dit leek den luien molenaar Al bijster slecht en wonder raar.

In 't einde sprak hij, boos, tot d' een : »Waar tuurt gij toch zoo stadig heen? "

»»Wel, naar dit huis, mijn goede man; Ei zeg ons toch wat 't wezen kan.'"'

»Maar hebt gij dan geen oogen meer? " Sprak de ander; > 't ts een molen, heer."'

»»Dan hebben wij ons wel vergist; Wij dachten een gevangnis is 't.""

»Hoe dacht ge dat? En op wat grond? " »»Omdat een dief aan d'ingang stond.""

De molenaar niet verder vroeg Snel droop hij af; hij wist genoeg.

Wijzer dan 't scheen.

Esopus, een wijs man onder de Griekem ontmoette eens op den weg iemand, die bleef stilstaan, en hem vroeg:

»Hoever is 't nog naar de stad? "

»Loop voort!" antwoordde Esopus.

»Wat een lompert, " sprak de zwijger brommend in zich zelf, terwijl hij boos heenliep.

»Hei vriend!" riep Esopus nu eensklaps, »'t is nog een groot half uur!"

»Maar waarom zeidet gij dat straks niet ? " vroeg de ander verbaasd.

»Wel, " was 't antwoord, »hoe kon ik het zeggen, > vóór ik weet hoe snel gij loopt? "

Als een wijs mensch iets doet wat gij niet egrijpt, noem hem dan nog geen dwaas, want ij zoudt het zelf wezen.

VOOR WGËTGftAGE LEZERS.

We hebben nu gezien, hoe er allerlei wijzen zijn om een boek te lezen, Intusschen zou ik niemand raden het voorbeeld dier lezers, waarover we spraken, te volgen.

Wij worden in de Schrift vermaand er op te letten, /loe wij hooren. Nu zijn het lezen en het hooren daarin gelijk, dat het allebei middelen zijn om iets te weten te komen. Het komt dan ook bij het lezen zoowel als bij 't hooren, zeer veel aan op het „hoe, " te meer wijl de meeste menschen gemakkelijker iets vatten en onthouden dat zij hooren, dan dat ze lezen.

Het eerste waar men op dient te letten is, wat men leest. D. w. z. wat soort boeken. Men kan lezen voor zijn ontspanning, maar ook om wijzer te worden, wat te leeren. Ook zijn er, als bekend is, goddelooze en slechte boeken en daarentegen andere, die door jalle vrome menschen gelezen en geliefd worden. Over de boeken zelf echter spreken we ditmaal niet. De vraag is nu, hoe een boek zoo te lezen, dat men er 't rechte nut van trekt.

En dan zou ik ieder ernstig raden: Als het boek een voorrede i) heeft, die niet over te slaan, ook niet het laatst te lezen, maar, zooals de naam reeds aanwijst dat men doen moet, vooraf. Immers 't kan licht zijn dat de schrijver u iets heeft te vertellen wat hij moeilijk in 't boek zelf kan zetten, of dat hij iets wil duidelijk maken, u waarschuwen enz. Wie dat nu al te maal overslaat, big ft er natuurlijk onwetend van, tot zgn eigen schade. Ook is het eigenlijk een onbeleefdheid jegens den schrijver, die toch niet voor niemendal zijn voorrede schreef.

Begint ge nn aan 't boek zelf, lees dan niet ie veel op eens. Er zijn menschen, die, als zij een mooi boek hebben, er mee doen als was 't hun op straffe van gevangenis of verbanning geboden het uit te lezen. Zij staan er mee op en gaan er mee naar bed, ja soms lezen zij in 't bed liggende, nog. Het moet uit en komt dan ook uit. Maar hoe? Neen, zulk lezen is een jacht, een voorthollen en tot niets nut. 't Is net of iemand zei: ik ben gewoon vier maal daags te eten, maar voor 't geraak of omdat het mij zoo smaakt, zal ik hedenmorgen, vlak na mijn ontbijt, mijn middagmaal maar gebruiken, en zoodra dat op is, de andere maaltijden. Of dat goed bekomen zou is te betwijfelen. En nu kan men evengoed zijn geheugen of zijn verstand als zijn maag overladen en dat is altijd verkeerd, vooral wijl de laatste wel zoo gemakkelijk te ontladen is als de beide eerste.

Op het lezen in behoorlijke mate moet echter nog iets volgen, waar vooral jeugdige lezers meestal weinig mee ophebben, namelijk dat ge het boek dicht doet, eens nagaat wat ge hebt gelezen en er over nadenkt. Dat is me te saai, zegt menigeen, maar wel beschouwd is wie zoo spreekt gelijk aan een trechter, waar de kostelijkste wijnen wel inkomen, maar ook dadelijk weer uitvloeien. Wat we leze", moet, even als wat we eten, verwerkt, verteerd worden, of we hebben er geen nut van.

Voorts moeten we leeren nadenken en oordeelen over het gelezene, opdat we er nut uit trekken of het bespeuren als er iets verkeerds in schuilt. Vele menschen zeggen: dat merk ik al lezende wel. Maar iemand die er ook wel wat van wist, de groote wijsgeer Baco, achtte zich daarvoor toch niet knap genoeg en zegt: Gij moet u nooit een oordeel vormen terwijl gij leest, maar daarna.

Daarmee sluiten we voor 't oogenblik, in de oop dat elk lezer al aanstonds de les van Baco op wat men hier gelezen heeft zal toepassen.

CORRESPONDENTIE.

M. B. Uw antwoord vindt een plaats in een volgend nr.

HOOGENBIRK.

1) »Voorwoord” is geen woord, althans geen Nederlansch.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen