Voor Kinderen.

EEN TROUWE GETUIGE.

ONWEERSWOLKEN.

Eenige jaren waren voorbijgegaan. De winter van 1539 was aangebroken.

In een der vertrekken van het klooster zijner orde vinden we onzen vriend Lupetino weder. Hij zag bleek en afgemat als een man die veel gewerkt heeft en vóór den tijd veroudert. Zijn haar begon reeds te grijzen.

Voor hem lagen eenige brieven, die hij blijkbaar reeds gelezen had. Thans zat hij in diepe gedachten verzonken, toen een zacht kloppen op de deur hem stoorde.

Een monnik trad binnen. Baldo wenkte hem plaats te nemen.

»Goed nieuws, lieve broeder", zoo sprak de overste; »althan3 zoo wij niet rekenen met het vleesch, maar zien op de goede zaak die wij dienen."

»U Eerwaarde zou misschien wel doen ook oom het eerste een weinig te denken, en dat wel in den dubbelen zin", was het antwoord dat de monnik, een reeds bejaard man, gaf.

»Als gij u niet in acht neemt, houdt gij 't niet vol."

sBroeder", sprak Lupetino, «ik weet dat wij door eenzelfde a'lerheiligst geloof zijn vereenigd. Wat nu mijzelf betreft, ik ben allesbehalve een rijkmanszoon. Overvloed heb ik nooit gekend. Zelfs het noodige voor de studie ontbrak mij. Doch ik heb geleerd tevreden te zijn en gelijk ik er totnogtoe kwam, zal de Heere ook verder helpen. Wat nu de hoofdzaak aangaat, wij zien beide dat de kerk ver is afgeweken van Christus en zijn Woord, en wij trachten ook beide haar en het volk tot den waren dienst des Heeren terug te leiden. Dat kan niet geschieden dan met veel strijd; ja, gij weet, dat ook wij bij velen verdacht zijn en het gevaar zelfs begint te dreigen."

> Ik weet het", was het antwoord, »al hoop ik door Gods genade trouw te zijn, al was het tot den dood en te doen wat ik kan om de dwalingen uit de kerk weg te doen, en het licht op den kandelaar te stellen. Doch meer gevaar, dan mij, bedreigt u, u allereerst. Vooral wanneer gij u zoo bloot geeft als bij de Disputationes. Hoe is het gisteren gegaan? "

^Voortreffelijk; de Heere schonk mij moed en vrijheid. Er waren verscheiden priesters; ook edellieden en aanzienlijke burgers. Tegenover mij stonden twee geestelijken uit Venetië, Zij beriepen zich als altijd op de vaderen en de conciliën en allerlei geboden van menschen. Ik echter sprak enkel uit des Heeren Woord, en dat — niet ik — heeft overwonnen. Dat getuigden allen."

»Heerlijk" sprak de monnik, die gelijk zijn overste, reeds lang voor de waarheid was gewonnen en hem trouw terzijde stond. »Doch neem u in acht. Het lijkt mij niet dat het juist geestelijken uit Venetië waren" want....

»Mij te beter", was het antwoord. »Wie weet welken indruk hun nederlaag in de stad maakt. Misschien zal de Raad

^ »Vlei u niet, eerwaarde heer, sprak de monnik, droevig het hoofd schuddende. > Er zijn kwade teekenen. Weet gij wat ik u raden zou? Doe als onze vrienden, als Schwartze de prediker, als bisschop Vergerio. Zij deelen ons geloof en strijden als wij. Maar zij gelooven dat een onweer nadert en een gunstigcn tijd dient afgewacht en hebben 'tijdelijk in Duitschland of in Zwitserland een schuilplaats gezocht, waar zij veilig zijn. Zü kunnen vandaar toch ook de goede zaak dienen."

»Ik zal over anderen niet oordeelen'' sprak Lupetino. > Broeder Schwartze is een Duitscher, en deed wel naar zijn vaderland terug te keeren. De eerwaarde bisschop is een wijs en vroom man, wiens oogen voor de waarheid zijn geopend en die weet op wat wijze hij haar het beste dient. Maar ik ben hier gesteld en en heb geen vrijheid mijn werk en mijn land te verlaten, zoolang ik nog hier arbeiden kan."

„Maar ziet gij dan ook niet dat de storm opsteekt? De paus heeft beslist tegen ohs partij gekozen wat kardinaal Contarini en bisX schop Vegerio en anderen ook mochten droomen. Geloof mij, straks wordt ook hier de Inquisitie ingevoerd en dan ..."

»Dan zal de Heere God 'took weer voorzien" sprak Baldo. »Laat mij u thans, als vertrouwden vriend, liever meedeelen dat ik goede vertroostende brieven heb van de vrienden uit het Noorden."

»Uit Duitschland? "

»Ja, Melanchton schrijft mij dat Luther's Bijbelvertaling — gij weet zij is een paar jaar na die van Brunioli verschenen — door duizenden gelezen wordt en er onophoudelijk Bijbels gedrukt en verspreid worden. Ook naar ons land gaan geheele ladingen boeken, die over de Evangelische waarheid handelen. Melanchton en Luther groeten ons hartelijk. Zij hebben door Schwartze, van wien ik eveneens een brief kreeg, van ons gehoord en verblijden zich in al het werk, dat hier geschiedt.

»Ware het hier slechts als daar" sprak de monnik met een zucht. »Hadden wij een regeering als die van den keurvorst van Saksen, die Gods Woord eert en de waarheid vrijelijk haar loop laat. Meer toch begeeren wij niet. Wij wenschen niet dat zij die ons tegenstaan verdrukt zullen worden, gelijk men ons doet. Waarom laat men ons niet begaan? "

»Gij kent het woord: »In de wereld zult gij verdrukking hebben." Overigens deel ik in uw wensch. De keurvorst dien ge daar noemdet stelt ook belang in ons werk, gelijk Melanchton en ook Schwartze mij schrijven. Ja, ik zou u nog meer Duitsche vorsten kunnen noemen, die de goede zaak helpen en die zich verheugen dat het volk ook in Italië het Wooid Gods begint aan te nemen. Toch blijft ons betrouwen niet op prinsen maar in den Heere alleen."

»Gij gaat dus voort? " ^

»Zeker. De Heere zal mij helpen en sterken. Ik geloof, daarom spreek ik."

Nog eenigen tijd bleven beide mannen bijeen. De monnik las de brieven, wat hem als den innigen vriend van den Provinciaal was veroorloofd, en de laatste maakte intusschen aanteekeningen over allerlei dat nog te doen was.

»Mag ik nu vragen welke uw plannen zijn? '' vroeg de monnik eindelijk, de brieven teruggevend.

„Vooreerst blijf ik in het klooster, om mijn geschrift over de Rechtvaardigmaking en tegen den aflaat te voltooien en voor het drukken te zorgen. In 't voorjaar tegen den Vastentijd hoop ik weder te gaan prediken."

»Waar, denkt gij? " »Te Cherso, in Istrië."

»Een gevaarlijk onderneming", hernam de monnik, »maar ik zeg als de ridder van Freudsbcrg tot Luther: »Zijt gij zeker van uw zaak, ga dan getroost. God zal u niet verlaten."

»Met uit de werken."

De groote zendeling Schwartz, die te Malabar in Indië velen tot zegen is geweest, verhaalt ons hoe een heiden eens tot den Heere werd bekeerd.

Deze man, die ontrust was van wege zijn zonden, had den priesters gevraagd wat hij doen moest. Nu zeiden zij hem stompe spijkers in de voetzolen die hij droeg te slaan. Dan moest hij, met de bloote voeten op die zolen loopende, vier honderd tachtig mijlen ver gaan. Die boetedoening zou hem vergeving van zonden bezorgen.

De man ging op weg. Hij leed veel. Eens was hij zoo moe, ja uitgeput, dat hij onder een schaduwrijken boom moest gaan rusten.

De Heere God nu beschikte het zoo, dat juist daar vlak bij een zendeling kwam en begon te prediken over de vergeving der zonden door het bloed van Christus. Eerst bleef de man zitten, doch weldra stond hij op en luisterde nieuwsgierig.

Terwijl hij preekte werd het hart van den Indiër zoo getroffen, dat hij zijn schoenzolen losmaakte, en hen wegwierp, uitroepend: »Dit is het wat ik noodig heb!"

Hij ging later tot den prediker, liet zich onderwijzen, en het einde was, gelijk Schwartz zegt: »hij werd een levende getuige, dat het bloed van Jezus inderdaad van alle zonden reinigt."

HOOGENBIRK.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen