Voor Kinderen.

VERZAMELEN.

III.

HOE HET AAN TE LEGGEN.

Hoe krijgen we nu een goed, nuttig herbarium.

^yel men moet beginnen met de planten volledig te verzamelen, met de gewichtigste deelen, b. V. de bloemen en vruchten. Natuurlijk is één tak meestal voldoende; denk er evenwel om dat bladen van eenzelfden tak daarom nog niet altijd alle'tzelfde zijn. Verder moet ge ze plukken bij droog weer; anders worden de planten licht zwart, 't Is ook beter een blikken bns mee te nemen, die het gevondene tegen nat beschut, dan een omslag met papier er in om de planten tusschen te leggen. Voor varens en zulke gewassen gaat dit echter heel goed.

Nu moet de plant drogen. Daartoe legt ge haar tusschen vloei-of filtreerpapier, d.i. ongelijmd, grauw papier. De plant moet goed worden uitgespreid en zoo min mogelijk mag het 'eene blad op het andere komen te leggen, tenzij dan dat ge er papier tusschen legt. Doch meestal is 't beter wat er te veel is ai te snijden. Dit papier wordt nu eerst een weinig, later wat meer geperst, maar nooit heel zwaar.

De mooiste manier van drogen echter is in l.i'L-t ziiii. Zeer voorzichtig worut dan de plant liKt zulk zand omgeven en is hi; i zand koud geworden, dan moet er weer nieuw, heet zand aangebracht, tot de plant geheel droog is. Als dat goed geschiedt, behoudt gij niet alleen den gewonen stand, maar ook de kleur, veel beter dan tusschen papier. Ik vrees echter dat de t meeste verzamelaars er gauw genoeg van krijgen zouden, want het is een geduldwerkje, dat verzeker ik u!

Even als sommige dieren hebben ook ettelijke planten een verbazende levenskracht. Misschien hebt gij wel eens van »mummie-tarwe" gehoord. Mummies zijn de gebalsemde lijken van Egyptenaren, die drieduizend en meer jaren geledea leefden. Men gaf hun in hun graf soms tarwekorrels mee. Deze nu zijn niet zoo heel lang geleden gevonden, geplant en — daaruit zijn weer prachtige halmen en aren opgeschoten. Denkt er aan. Duizenden jaren hadden die korrels daar gelegen en nog zat er het leven en de groeikracht in. Wat is de Heere God toch een machtig Schepper. Alle menschen saam kunnen niet één korreltje maken dat leeft. Hij schept er millioenen; elk jaar, en legt er een leven va. dat eeuw in eeuw uit duurt.

Welbekend zijn ook de rozen van Jericho, schoon 't eigenlijk geen rozen zijn. Als men die gedroogd ziet is er geur noch heerlijkheid aan. Doch wanneer men nu zulk een dorren tak in 't water legt, wordt het leven dat er in is openbaar en leeft do plant weer op, ook al heeft hij jaren lang verdroogd en als dood gelegen.

Of nu onze planten zoo levenskrachtig zijn, betwijfel ik. Doch wel weet ik, dat het goed is sommige vleezige planten in kokend water te doopen. Anders loopen ze soms naderhand weer uit. Dé bloemen echter mogen niet in dit water komen, want dat zou hun schade doen.

Het papier, waartusschen de planten drogen, moet in 't begin dikwijls ververscht of vernieuwd worden. Natuurlijk is dit bij zeer waterrijke planten meer noodig dan bij andere. Merkt gij, dat de plant stijf is, niet meer krinkelt, dan is het in orde; alleen moeten de planten dan nog een poosje open liggen voor de lucht, opdat ze later niet schimmelen.

Is nu de plant of bloem eenmaal goed gedroogd, dan legt ge haar tusschen flink gelijmd papier, (d.i. dat niet vloeit) of wel ge hecht de plant met dunne strookjes op zulk papier vast. Dan schrijft_ ge er netjes bij, den naam der plant, waar zij gegroeid is, wanneer ge haar geplukt hebt en nog meer, dat de moeite waard is te weten. Al de planten saam bewaart ge 't best tusschen twee stevige, dichtgebonden ii vellen bordpapier.

Op twee dingen moet gij nu letten. Vooreerst dat gij 't pak niet legt in een vochtige duffe kast, want dan nemen de planten weer vocht op en bederven. Legt gij ze daarna op een droge plek dan komt er licht stof op. Dat moet ge er dan op een dag als 't goed droog weer is, voorzichtig met een veer of iets dergelijks afvegen. Stof en vocht kunnen 't mooiste herbarium bederven.

Een ander maal meer.

„Die gestolen heeft stele niet weer."

Over deze woorden predikte eens de zendeling Rott op het eiland Ermeo in de Stille Zuidzee.

Hij bestreed in het bijzonder de valsche meening der eilanders, dat de diefstal geene misdaad maar eene verdienste was, indien zij namelijk listig werd uitgevoerd. Ten slotte drong hij er op aan, dat zij niet alleen voor het vervolg eerlijk moesten zijn, maar ook dat zij de gestolen voorwerpen terug moesten brengen.

Toen hij den volgenden morgen opstond, zag hij eene menigte inboorlingen voor zijne deur zitten. Zij hadden dien nacht niet kunnen slapen, door de onrust, die de prediking bij hen had veroorzaakt, en daarom brachten zij vele geroofde zaken terug. De ééne hief een bijl omhoog, een ander een beitel, zeggende: »Dit heb ik van den timmerman van het schip Charlotte gestolen." Anderen brachten zagen, messen en koorden aan, met de berouwvolle erkentenis, dat die ontvreemd waren.

Rott zeide: »Maar, lieve menschen! wat zal ik daarmede doen? Hebt gij uwen landsliedea iets ontstolen, zoo geef het hun terstond terug en den schepen als zij wederkomen."

Daarop antwoordden allen: so, Neen, 'wij kunnen deze dingen niet weer medenemen, wij hebben geen rust, zoolang die zaken zich in onze huizen bevinden, wij verzoeken u ze tot u te nemen en ze den eigenaars terug te geven."

Zóó sterk was de stem des gewetens.' Z*lfs eenigen, die een zendehng op het eiland Taheiti iets ontstolen hadden, gingen in hunne kano en zeilden met den eersten gunstigen wind 70 mijlen ver, om den rechtmatigen eigenaren de ontvreemde zaken terug te brengen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen