Voor Kinderen.

BUITENSHUIS.

XIV.

Zoodra mogelijk ging Geertje, die behoefte had, haar hart eens te luchten, naar de bajert of liever naar 't gasthuis om moec? er te spreken, die zij het voorgevallene vertelde.

"Ja kind, " zei moeder, "ik zie daar nu ook zoozeer geen kwaad in, maar als de koster het liever niet wil, moet je 't laten. Hij heeft veel voor ons gedaan, en dat dienen we op prijs te stellen. We konden hem nog meer noodig hebben."

"Maar ik deed dan toch eigenlijk geen kwaad? "

kwaad? " "Ja, wat zal ik je zeggen, 't Best is dat je naar de menschen je schikt bij wie je bent. Ze weten meer van den Bijbel af dan wij." b n

Dit laatste" v/as ook zoo, doch het liet Geertje onbevredigd, die van moeder gelijk hoopte te krijgen. Dat moeder nu nog wel anders had kunnen spreken is ook waar, doch het ontbrak haar aan de rechte kennis der dingen die het koninkrijk Gods aangaan, en daarbij wilde zij haar dochter niet graag geheel afvallen.

Wat teleurgesteld - keerde Geertje terug tot haar school-en huisplichten. 't Ging echter niet als vroeger, 't Was of de kinderen-ondeugender waren dan ooit te voren, en 't er op toelegden haar 't leven lastig te maken. In huis ging het evenmin goed. Geertje vond dat de juffrouw al moeilijker werd van humeur, en al minder uitvoerde, ja bijna alles op haar, Geertje, liet aankomen. Kortom alles begon haar tegen te staan. Waren de kinderen op school wat druk - 't geen in de warme dagen wel wou gebeuren - dan verklaarde Geertje, dat "haar hoofd omliep" en dat de scholieren "de beest speelden." Vond zij des morgens de huiskamer wat in wanorde, dan was 't: "'t Ligt hier als op de Noordermarkt."

(Deze markt, vlak bij de Anjeliersgracht, was en is nog de verkoopplaats van allerlei op bepaalde dagen, zoodat het zelfs moeilijk is te zeggen, wat men er niet kan koopen. Dat al ligt in kraampjes en op de straat uitgestald, en 't is er dan ook op marktdagen stampvol van koopers, verkoopers, kijkende en ttende bezoekers, meest vrouwen. Alles warrelt bont dooreen, en zoo wordt begrijpelijk waarom men te Amsterdam de uitdrukking "als op de Noordermarkt" gebruikt).

De waarheid echter wa.s, dat niet de kinderen en de zaken, maar Geerije veranderd was. Ons humeur, zegt iemand zeer terecht, is als een verrekijker. Plaatst men het eene glas voor 't oog, dan ziet men alles klein; door het andere schijnt alles groot. Wie slecht gestemd is, maakt een mug tot een olifant en een molshoop tot een berg. Bovenal echter is waar, dat zoo wij ons van den Heere afkeeren en den dienst des Heeren eigenlijk als een last beschouwen en naar wat anders verlangen, we ook hefst hun ontvlieden wier lust is in Gods wet en gebod. Geertje was ontevreden omdat zij niet kon leven naar den lust haars harten, en die ontevredenheid kwam neer op de kinderen en de huishouding, die er toch niet de schuld van waren.

Op zekeren morgen' riep de koster Geertje bij zich alleen en zei:

"Beste meid, ik heb je een lastig werkje op te dragen. Zie eens hier. Op dit lijstje staan tien namen van ouders, die nu al weken niet betaald hebben. Je weet, ik ga daar meest zelf op af, maar kan vandaag niet, want er is een trouwpartij bij mijnheer Stevens en ik moet daar den heelen dag zijn. Zou jij er nu op uit kunnen gaan en zien wat geld binnen te krijgen? Maar wees vooral vriendelijk, want denk er aan: je vangt meer vliegen m, et stroop dan met azijn, en als ze heelemaal niet willen betalen, wat kan ik er dan nog aan doen? Achter eiken naam staat, hoeveel stuivers een ieder te betalen heeft."

Geertje was dadelijk bereid, al was zij slim genoeg niet te laten merken, hoeveel genoegen haar dit voorstel deed, vooral bij zulk mooi weer. Zij trok haar Zondagspak aan, zei met een blij hart de jonge jeugd voor dien dag vaarwel, en ging de straat op, wel platzak, maar met alle hoop om straks met gevalden buidel thuis te komen.

De eerste poging daartoe slaagde niet best. In plaats van geld kreeg het meisje wat men een "standje" noemt. Er verscheen namelijk een moeder die vrij haveloos gekleed en over de onderdeur liggende 't uitschreeuwde, dat heel de buurt het moest hooren: "Durf jelui nog om geld vragen, als je eerst mijn kind hebt mishandeld? 'k Ben blij dat hij er af is, en je krijgt hem niet meer. 't Is schande, dat zeg ik!"

Of Geertje nu al zei, dat het kind niet mishandeld was, maar zich een buil had geloopen tegen de waterton, die ten dienst der dorstigen in de school stond, 't hielp niet. Evenmin dat het meisje er op wees, hoe men ten minste had behooren te zeggen, dat het kind voorgoed wegbleef.

"Daar heb ik altemaal niks mee noodig!" schreeuwde de vrouw, die boos werd omdat zich niet, gelijk ze gehoopt had, een groep menschen om de deur verzamelde, en meteen smeet zij de onderdeur dicht.

De lezer zal misschien zeggen, dat zulk een behandehng toch al heel leelijk was, en dat is ook zoo. Maar in dien tijd hadden de schoolmeesters en schoolvrouwcn 't minder makkelijk dan thans, ten minste wat den omgang met de ouders betreft. Ik herinner mij een boek te hebben gezien, dat nu een twee eeuwen heugt. Vooraan is een plaatje dat een school voorstelt. De meester staat in het midden van de kinderen. Rechts van' hem bevindt zich een moeder met een klein meisje. De vrouw is blijkbaar zeer verbolgen, en uit haar mond komen deze woorden:

"Ik ben gans ontsint En kan niet verdraeghen Dat mijn goede kint Dus gij hebt geslaeghen."

Aan 's meesters rechterhand echter ziet men een vader met zijn zoontje. Deze vader spreekt:

"Slae hem wel met stock of roe. Eer ik hem elders doe."

En de meester? Ja, die slaat de oogen verbijsterd rond en roept uit:

"Malheureux est l'homme, dit Aristote, quia Ie soin des enfans de plusieurs mères!"

D. w. z.

"Ongelukkig is de man, zegt Aristoteles, die te zorgen heeft voor kinderen van verschillende ouders."

(Aristoteles was een Grieksch wijsgeer, die over velerlei heeft geschreven, en vooral vroeger zeer in trek was).

Of nu de menschen in dien tijd als ze driftig waren op rijm spraken, is te betwijfelen. Maar als zoo iets kon gebeuren in de escolc rancoise, de Fransche of deftige school, dan begrijpen we hoe 't elders toeging.

Gelukkig had Geertje niet overal zoo treurige ervaringen. Verscheiden achterstallige betalers - 't waren in den regel dezelfde - verwachtten, zoo 't scheen, al dat ze gemaand zouden worden en betaalden. Zoodoende gelukte het bijna alles wat verschuldigd Was te innen en kón Geertje met een paar beloften en veel stuivers huiswaarts keeren.

't Was echter nog wat vroeg, pas een uur, en het meisje gevoelde weinig lust op zoo'n mooien, maar heeten dag, nog misschien een aar uur in de warme en juist niet frissche chool te vertoeven. Ze had haar taak volracht, 't was goed gegaan, de koster kwam og niet thuis; waarom zou zij haast maken?

Een gedachte kwam bij haar op "De Bocht van Guinee" lag niet ver af. Daar kon ze nu ngemerkt eens heen gaan; 't was toch ook vlak ij huis.

Zoo gezegd zoo gedaan. Ze ging door het teegje en klopte aan. Weldra werd er geopend, n de vrouw des huizes ontving haar met een: "Heere me tijd, dat is nu eens aardig van je, om binnen, beste meid."

Geertje wenschte niets liever. Toen zij boven as en gezeten, vroeg de juffrouw: "Heb je al gegeten? "

"Neen, dat doe ik straks."

"Wacht dan even", en de vrouw verdween, n kwam weldra terug met iets smakelijks, dat eertje niet afwees. Al etende geraakte zij et haar nieuwe vriendin in een gesprek, zoo ertrouwelijk, als hadden zij malkaer al jaren ekend, of "gekeune" zooals men zei op 't Fransche pad.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen