Buitenland.

N.-Amerika. Uit de Geref. Kerken. Nederlandsche

In de Hope vonden we de volgende v/oorden van Ds. A. Pieters te Holland Michigan :

„Daar ons dit jaar het voorrecht geschonken werd om bijna overal de Hollandsche nederzettingen te bezoeken, ons over hunne gestalsterkte en uitgebreidheid te verwonderen en blijde te zijn met hunnen blijkbaren voorspoed, kwam de vraag gedurig bij ons op : „Wat wil toch God met dit volk? " Hij heeft ze van Nederland uitgeleid en heeft ze in de bloeiendste Staten van ons land gezet. Hij heeft hun scholen en kerken, mitsgaders stoffelijken voorspoed geschonken. Waartoe? Hij heeft er immers een doel mee!

Om ze in het midden van Amerika als een vreemd volk, afgezonderd van het nationale leven, te doen voortleven? Onmogelijk. Om ze dan als individuen op te lossen in het Amerikaansche volksleven ? Ons verleden spreekt dat tegen. Wij hebben als Hollandsch volk in Amerika een eigenaardige, gezamenlijke geschiedenis, en mogen dus ook een gezamenlijke toekomst verwachten. Is het dan Gods doel dat wij voor onszelven en onze kinderen de beste elementen van het Amerikaansche maatschappelijke en kerkelijke leven zullen overnemen en tegelijk in het midden daarvan een zoutende kracht zullen worden door het beste, dat wij in karakter en godsdienst van Nederland hebben overgebracht ? Dit is een beter antwoord, iets dat ons bestaan ten deele wettigt, en dat aan onze ontwikkeling, inzonderheid op het gebied van opvoeding, een beteekenis geeft. En toch, gaan wij niet verder, dan blijft het om onszelven te doen, al is het dan ook in

hooger sfeer. Maar wij weten dat de persoon, de kerk, of het volk dat voor zichzelven leeft, den geestelijken dood sterft. Dat is een onverbiddelijke wet.

Wij moeten daarom het einddoel van ons volksbestaan verder zoeken, en waar vinden wij dat, dan in de verspreiding van het Evan gelie tot aan de einden der aarde toe? Daaraan alleen is geene zelfzucht verbonden."

Wij voor ons zouden [er ons in verheugen, als de Nederlandsche Gereformeerden in de nieuwe wereld de beste elementen van he Amerikaansche maatschappelijke en kerkelijk leven met het beste, dat Nederland in genoemd opzicht geeft, zochten te vereenigen. Dan werd Amerikaansche voortvarendheid aan Nederlandsche beginselvastheid gepaard. Dan werd het gevaar vermeden van door Engelsch methodisme en door Duitsche Vermittelungs-theologie te worden afgedreven van het fundament, dat eenmaal gelegd is, en zouden de Amerikaansche Gereformeerde kerken van Nederlandschen oorsprong tot een rijken zegen kunnen zijn voor de nieuwe wereld.

Dat onze Amerikaansche broeders in alles nog niet even vast zijn, blijkt uit het volgende stukje dat we eveneens in de Hope vonden:

„ZIJN DE RIJM-PSALMEN GEÏNSPIREERD? " — Een onzer lezers doet ons de vraag — indien de rijmpsalmen menschelijk werk zijn en niet geïnspireerd, waarom dan de gemeente, onder ons Hollandsch volk, alleen deze psalmen zingt ? Mogen wij onzen vriend verwijzen naar de breede artikelreeks, een jaar of zeven geleden door ons geschreven in deze kolommen over

„Ons Kerkgezang!"

Wij volstaan ditmaal met te zeggen dat de HoUandsche Gereformeerde kerken der aarde, onder al de Gereformeerde kerken, met uitzondering van de „United Presb. Kerk", geheel alleen staan in dit opzicht.

En onze „Gezangen" hadden zich ongetwijfeld een hun toekomende plaats verworven in de kerken des vaderlands, indien dom en driest geweld niet getracht had de langzaam denkende en langzaam veranderende Hollanders een zadel op den rug te leggen, dat zij niet wilden dragan.

Had men de keuze vrijgelaten, dan waren de Gezangen langzaam in de kerken inheemsch geworden; nu men ze opdrong, werd een vooroordeel geboren, dat nog voortleeft en niet gemakkelijk sterft in de Vrije Kerken. En toch, vele van die Gezangen zijn zoo wonder, wonder schoon !"

Weet de redactie van de Hope dan niet, dat de quaestie van dat zingen van gezangen inde kerk niets te maken heeft met de mindere of meerdere schoonheid dier liederen? Wat letterkundige waarde betreft en wat de innigheid van het Godsdienstig gevoel aangaat, staan de psalmen ongetwijfeld bovenaan. Er is geen Godsdienstige poëzie, die met de psalmen op ééne lijn te plaatsen is.

Het is bekend, dat in Duitschland de Gereformeerde kerken geen psalmbundel bezitten, gelijk als wij dien hebben, maar zich moeten behelpen met een gezangboek. Nu zijn er in dat gezangboek ook enkele berijmde psalmen opgenomen. En nu is het opmerkelijk, dat de gemeente die berijmde psalmen bij voorkeur zingt.

Doch dat daargelaten. De Hope weet zeer wel, dat we kerkrechtelijk alleen zuiver staan, wanneer men enkel psalmen in het midden der gemeente laat zingen, en dat, al waren de gezangen veel schooner dan de psalmen, zij toch niet in het midden der gemeente zouden mogen gezongen worden. Alleen een Generale Synode heeft de macht, om verandering in de liturgie te brengen. Dit staat als een paal boven water.

Maar is het gewenscht om van lieverlede de kerken aldus te bewerken, dat zij geneigd worden om de bekende gezangen, zij het na eenige schifting, bij onze godsdienstoefeningen in te voeren ?

Wij kunnen ons nog niet losmaken van de gedachte, dat de Heere door middel van den Psalmbundel aan zijne Kerk heeft willen bekend maken, hoe Hij verlangt dat zijnlof zal worden gezongen in het midden der gemeente, of beter uitgedrukt: wanneer de Kerk des Heeren in 's Heeren naam vergaderd is.

(Wordt vervolgd.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen