Voor Kinderen.

VOLHOUDEN.

X.

’t Werd 12 December.

Een felle storm stak op, en weder werden de chepen op de groote onbekende zee van elkaar edreven.

Geen wonder, dat opnieuw zich stemmen lieen hooren die spraken van terugkeeren, althans an het opzoeken van een haven, waar men chuilen kon. Maar Vasco de Gama sprak onerwrikt:

„Op de reede van Lissabon beloofde ik aan od, niet aan zulk een terugkeeren te denken. preekt er mij niet van. Want wie er van rept, al ik in zee werpen."

Het volk zweeg bij die kloeke taal. Doch het oornemen was daarmee niet opgegeven.

Op een der karveelen maakte de manschap en samenzwering, om den kapitein te dwingen en steven te wenden. Eerst deden enkelen ee, toen meer, en eindelijk dreigde heel de emanning in het opzet betrokken te worden. en echter, die niet mee wilde doen, vertelde an den kapitein wat er broeide. Deze laatste egaf zich aanstonds naar den admiraal, en eelde het hem mee.

Vasco de Gama was een man, die korte meten maakte. Hij liet onmiddellijk de belhamels nder de bemanning in boeien slaan, terwijl hij elf zich op de karveel bevond, en zei toen tot e matrozen:

„God zal ons leiden en uitredden, door Zijn barmhartigheid, ah wij die verdienen. Naar Portugal ga ik niet terug zonder berichten omtrent datgene, 't welk ik ben uitgegaan te zoeken.”

Nu zult ge zeggen, dat Gods barmhartigheid niet is te verdienen. Maar Vasco de Gama, in de dwaalleer der Roorasche kerk opgevoed, wist niet beter. Duidelijk echter blijkt zijn besluit om het niet op te geven.

Intusschen was men nog altijd niet eens zoo ver gekomen, als vroeger Diaz reeds was geweest. Den 15 den December kwam men het Heilige-kruis eiland voorbij. Daar had Diaz zijn laatste zuil opgericht. Weldra werd nu ook de monding van de groote Vischrivier bereikt, en daarmee de uiterste grens van de streken welke Diaz had ontdekt, en dien hij namen had gegeven.

Wat verderop lag was nog geheel onbekend. Zeer tegen zijn zin, moest De Gama tot dea aosten December op deze kusten blijven, wijl tegenwind hem belette verder te komen. Doch in de Kerstweek werd het beter. Men kon zeilen en voer 70 mijlen ver langs de oostkust.

Op Kerstdag zag men land. 't Was op den „Dies natalis Domini, " d. w. z. dag van de geboorte des Heeren. Daaarom kreeg de kust ook den naam van Natal, dien ze nu nog draagt. Het land is uit de geschiedenissen van den laatsten tijd ons wel bekend. Denk maar aan den Zuid Afrikaanschen oorlog.

Zoo brak het jaar 1498 aan. Dit zette goed in, met mooi weer. Men scheen nu de stormen te boven. Ook, en dit was van groot belang, toonden-zich de inboorlingen op de kust vriendelijk.

Dit kwam goed van pas. Want de Portugeezen hadden gebrek aan drinkwater. De inlanders echter brachten in hun flesschen, uitgeholde pompoenen, zooveel van het kos telijk vocht als men wilde. En 't kostte niet veel. Voor een mesje, wat spijkers, een spiegeltje, een paar mooie knoopen kreeg men veel gedaan. De hoofdman der zwarten deed wat hij kon voor de blanken. Om hem te be loonen, gaf De Gama hem .... een paar roode kousen. Ook niet veel, zult ge zeggen. Maar de man was er verrukt over. 't Waren trouwens de eerste die hij ooit had gedragen. •

Daarbij moeten we niet vergeten, dat werkelijk betalen moeielijk was. Want wat moest men dezen wilden eigenlijk geven? Geld had voor hen geen waarde; Europeesche kleeren droegen ze niet; met vuurwapens en werktuigen wisten zij niet om te gaan. Kortom, men kon al heel weinig aan hen slijten, waar ze iets aan hadden. Sieraden en snuisterijen was het eenige dat nog te gebruiken viel, en daar waren de inlanders dan ook zeer verzot op en hoogst gelukkig "mee.

AAN VRAGERS.

„De „vraag is deze.”

Is de gewone spreuk: Hij of zij is een stille in den lande, " een die haar grond vindt in Gods woord. Zoo neen, waar heeft zij dan haar oorsprong aan te danken?

Deze vraag van M. K. te R., vindt haar beantv'ooriiing in Psalm 35. David roept daarin de hiUp des Heeren in tegen zijn bestrijders en zegt in VS. 19 en 20:

„Laat ze zich niet verblijden over mij, die mij om valsche oorzaken vijand zijn; noch wenken met de oogen, die mij zonder oorzaak haten. Want zij spreken niet van vrede, maar zij bedenken bedriegelijke zaken tegen de stillen in den lande."

Met deze „stillen in den lande" worden bedoeld, zij die stil en zonder opzien te baren of iemand te hinderen, hun weg gaan.

„Stillen in den lande, " is dus een der uitdrukkingen uit of naar de Schrift, waaraan onze taal rijk is, b.v.:

Zijn kruis dragen. Zijn ziel in lijdzaamheid bezitten. Jobs geduld. De doode vlieg. Een aanfluiting. Een Judas. Enz.

Een tweede vraag luidt:

Waarom wordt de rechtvaardige vergeleken bij een ceder, of was dat wat anders dan nu? Want nu is cederhout niet in groote achting.

Tot antwoord dient opgemerkt, dat de ceder ot spar in het oosten de vorst was, om zoo te zeggen, onder de boomen.

Trouwens wie nu nog een mooien volwassen ceder ziet, zal dit begrijpen. Hij had groote, schaduwrijke takken met roode appels of klossen, werd zeer hoog, dikwijls over de 30 Ned. el, en kon ook zeer dik zijn en heel oud worden.

Daarbij was het hout van den boom zeer gezocht. Het zag er uit als mahoniehout, had zekeren geur en werd niet aangetast door wormen. Het liet zich — denk aan den tempel-IJOUW — zeer goed bewerken, en was toch heel duurzaam.

Geen wonder, dat de rechtvaardige bi] zulk een boom wordt vergeleken, en de dichter zingt: 't Rechtvaardig volk zal bloeien. Gelijk op Libanon, Bij 't koestren van de zon, De palm en ceder groeien.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen