Scheurer’s Hospitaal.

Het zevende jaarverslag van de Vereeniging Sckeurer's hospitaal legt opnieuw getuigenis af van rijken zegen.

Wat het binnenlandsche leven dezer vereeniging aangaat, klom het aantal leden niet zoo belangrijk. Een klein honderdtal werd er aan toegevoegd. Milder vloeide de bron der vrijwillige giften; het eindcijfer hiervan overtreft dat van het vorige jaar zelfs met 800 gulden. Het totaal bedrag, dat aldus werd saamgebracht, is ƒ 11.5 81; zeker een niet te versmaden bijdrage voor Amsterdam's Kerkeraad, die de zorg voor dit hospitaal draagt.

Van meer belang is echter voor onze Kerken de mededeelingen, die ook dit verslag weer brengt aangaande het Hospitaal zelf. Daaraan ontleent dit verslag zijn blijvende waarde, en daarom wordt het in steeds breeder kring met zooveel belangstelling gelezen. Op ons Petronellahospitaal zijn we trotsch. Onze doctoren hebben we lief; Dr. Scheurer als den stichter het meest, maar daarnaast gunnen we gaarne een plaats ook aan den nieuwen doctor Esser. En wat ons volk voelt voor de beide pleegzusters, die daar met toewijding en liefde zoo moeilijken arbeid verrichten, valt niet met enkele woorden te zeggen. Het gevaar, waaraan mej. Rutgers zich blootstelde door bij ernstige pokkenepidemie in het huis van Ds. Bakker terstond ter hulpe te ijlen, en de inzinking van kracht, die ten gevolge van te veel arbeid over mej. Kuyper kwam, vervulde menig hart met bange zorg. Maar de donkere wolk dreef over en het verslag meldt met blijden dank aan God, dat beide zusters weer met volle kracht zich aan het Hospitaal kunnen geven.

Laat ons ten slotte van de meer intiemere mededeelingen uit het leven in het Hospitaal een enkel fragment overnemen:

20 December 1902 .... Schreef ik je wel eens over een patiënt, Gaboel geheeten, die hier reeds was van de opening van 't ziekenhuis af? Zij had tuberculose in den voet. Het been werd toen tot aan de knie door Dr. Scheurer afgezet, en aanvankelijk scheen alles goed te gaan. Later echter kreeg zij een nieuwe wond in de knie, en eindelijk werden ook de longen aangedaan, en verleden week is zij gestorven. Zij was zeer ontvankelijk voor het Evangelie, en werd ongeveer een maand • of 9 geleden gedoopt, en kwam sinds mede aan het Avondmaal; zij sprak ook dikwijls met de andere patiënten. In haar hoekje op de zaal konden we ook altijd naaiwerk voor het ziekenhuis brengen, wat zij vlug en netjes afleverde. Toen zij erger werd, wilde haar familie haar naar huis brengen, maar dit wilde zij niet; zij wilde tot haar dood bij ons blijven en Christelijke vertroosting ontvangen. Den laatsten dag heeft zij ook nog aan haar Javaansche famihe getuigenis afgelegd van haar geloof, zonder een zweem van angst voor den dood. Het lijk heeft de familie toen medegenomen en een Mohammedaansche begrafenis gegeven. Wij wilden ook om dit lichaam niet meer twisten; de ziel was veilig geborgen en konden ze niet meer schaden....

Januari 1903 Van morgen hadden we doop op de zaal van een jongen, die hier ook al heel lang was, met een zeer vergroote milt. Bijna de eheele buik was één milt. Hij was al lang ge-

loovende in zijn hart, maar dacht, dat hij niet gedoopt zou mogen worden om zijn erge ziek zijn. En nu was hij al zoo ver heen, dat we geen kans zagen, hem naar de kerk te dragen, en vroegen we dus Ds. Zwaan om hem op de zaal in zijn bed te willen doopen. En zoo gebeurde het; na afloop zongen we Ps. 68: loop verzoek héél zachtjes. Het was zeer aandoenlijk, dit uitgeteerde lichaam, met die mooie groote oogen, en dat moedige „ja" op al de vragen. Ik hoop, dat de Heere hem nu maar gauw zal wegnemen; zijn lichaam bezwaart hem zoo.

Sinds Dr. Scheurers terugkomst hebben we alweer zoo'n klein tragedie op de ziekenzaal gehad. Een van de eerste avonden na zijn terugkomst, wordt hier een ziek meisje binnen gebracht .... Een allerliefst kind, waaraan ik mij in de twee dagen, dat ze bij ons was, zeer gehecht had; ze was half bewusteloos, maar steeds in een lieve dankbare stemming, en een omhelzing was het loon voor al wat we haar brachten.

Wij waren steeds er over doende, dat ze zou sterven zonder ooit iets van den Heere Jezus gehoord te hebben, en het was zoo moeilijk in dezen half bewusten toestand iets nieuws te gaan vertellen. Zondagavond (Maandag stierf zij) ging Dr. Scheurer nog even bij haar zitten, en zeide: „Weet je wel, dat je heel ziek bent? " — „Ja". — „En als je nu eens niet weer beter werdt, wat dan? " — „Dan was ik niet bang." — „Zoo, waarom niet? '' — „Omdat ik op God vertrouw." — en waarom vertrouw je op God? " — „Omdat Hij voor mij geleden heeft." — „Hoe heet Hij dan, die voor je geleden heeft? " — „Jezus Christus". — „Zoo, weet je dat goed, en hebt je wel eens gebeden of die Heere Jezus dat booze hartje daarbinnen wilde reinigen? " — „Ja". — „Weet je dan, dat je een boos hartje hebt? " — „Ja, een héél boos hartje, o mijn hartje doet zoo'n pijn, " — en toen was het helder bewustzijn weer weg.' Dr. Scheurer. bad toen met ons en haar. O, het was zoo aandoenlijk, die heerlijke belijdenis, uit dat jonge kind, 100 waren wij alweer menschelijk bezorgd geweest voor wat Gods Geest reeds lang, op Zijn wijze, gewrocht had

Ik begrijp nog niet, hoe dit kind dit geleerd had. Ik heb nog gebrobeerd het haar te vragen, maar dan was het: „van u, juffrouw! en toen ik het hoorde, was ik niet meer bang.' Ik ben er niet achter kunnen komen. Ze is van hier uit begraven. Ds. Zwaan heeft dienst gehouden.

I Februari 1903 .... Ik schreef je vaa de week over dien zieken jongen, die op de zaal gedoopt was, en over zijn uiterst geduldig lijden.

De Heere heeft hem gisteren gelukkig tot Zich genomen. Ik was zoo blij; eindelijk. De laatste 4 dagen heeft hij liggen sterven, af en toe bijna weg, en dan weer zoo helder, en in die heldere oogenblikken zoo heerlijk gestemd. O, 't was net een boek, waaruit ik eiken dag een les leerde; ik heb het al deze jaren nooit zoo bijgewoond. Ik had met hem zulke heerlijke gespre'eken, waaruit zoo duidelijk bleek zijn geloof en kinderlijk vertrouwen op den Heer. Den laatsten avond las ik hem voor uit Johannes 14 de eerste verzen, en sprak over de plaats ook voor hem bereid door den Heere Jezus. „Ja, zeker, juffrouw, " was het blijmoedig antwoord, „ook voor mij. Maar alléén door het sterven van mijn Zaligmaker." 't Is nu zoo leeg, nu hij er niet meer is, we hebben hem begraven, naast Marinam, en wij zullen een teeken op zijn graf laten jetten.

O, één zoo'n sterfbed weegt zoo ruimschoots op tegen veel teleurstelling, tegen veel onbegrijpelijks, dat we dikwijls in de Javanen zien; het is zoo heerlijk, als God nu en dan zulk een vrucht van het werk hier ons toonen wil. Het geeft nieuwen moed en nieuwe blijdschap om Hem gehoorzaam te dienen en te volgen, ook als Hij de vruchten verborgen houdt....

Hieruit blijkt, dat het groote doel van het Hospitaal, om door den dienst der barmhartigheid de harten te ontsluiten voor de prediking van het Evangelie, wel degelijk bereikt virordt. Waar juist aan dat feit nog onlangs in onzen eigen kring twijfel werd geopperd, en men meende, dat de Javanen wel het Hospitaal wilden gebruiken om daar genezing voor het lichaam te zoeken, maar voor de roepstem van het Evangelie doof zouden blijven, daar was het goed, dat het verslag ons deze vruchten van den medischen zendingsdienst toonen kwam.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen