Uit de Pers.

In Hollandia waarschuwt Ds. Sikkel tegen AQ practische richtitig, die niet naar beginsekn, maar alleen naar succes vraagt. In Amerika vooral geeft deze richting den toon aan, maar daar toont ze ook welke ernstige gevaren ze meebrengt:

In Amerta is men op dit punt »ons vooruit". Men is daar in dit stuk «praktischer" en beter op peil.

Ieder predikant doet daar zijn eigen zaken of kiest zelf voor samenwerking een collega, die zijn partuur is, zoodat geen «sukkel" hem kan worden opgedrongen, en hij niet voor een »hals" behoeft te werken, die op eigen wieken niet drijven kan.

En voorts bepaalt een predikant daar dan zijn eigen «prijzen".

Van vrijwillige bijdragen voor de Gemeente van Christus weet hij niet; hij heeft slechts ^zijn" sgemeente', en wie daar lid van wordt betaalt •Dcontributie", zooals elke menschelijke vereenigin contributie vordert.

Bijzondere diensten worden bizonder betaald. Doop zooveel. Avondmaal zooveel. Trouwen zooveel. Begrafenis zooveel.

De predikant zorgt dan, dat de mensche» ook eepige variatie krijgen. Hij noodigt van tijd to lijd zendelingen, redenaars en zangers uit; hij engageert een vasten musicus voor bet orgel en een gewilde zangeres voor het zingen; hij geeft eens een concertdienst met zang en muziek, en eens een dienst met lichtbeelden.

En dit alles maakt hij wereldkundig door ad vertentiën in de bladen, met dag en datum van alle diensten en plechtigheden en met de bedragen van de «contributie' in szijn" «gemeente" en van de «prijzen" voor doop, troav/, catechisatie begrafenis, enz. Op groote reclameborden : aan de kerkgebouwen wordt dit alles ook door den ondernemer der «gemeente" vermeld.

Men ziet, Amerika is ons üök in dit stuk, gelijk in zooveel andere practische stukken, ver vooruit. Maar, gelijk in zooveel aadeie, zullen wij ook in dit stuk wel zoetjes volgen, zoo we slechts op de praktische lijn zijn.

Wij zijn in Holland heusch al aardig aan bet wakker worden, en aan het «praktisch" worden.

Vooral de jeugd belooft in dit opzicht veel. Stu denten zelfs studeeren er tegenwoordig op, om «{.raktische" «predikanten" te worden En zij stoffen er op, hoe zij de menschen reeds weten te pakken en in te palmen. Zij zijn «praktische" «studenten'.

Hoe heeft men het zoo weten uit te vinden?

In Amerika is het duidelijk geblekfn, dat «Gereformeerd" hier nies hindert, en bij ons word het al zoo klaar als een klontje dat hier «Gereformeerd ' (en «Calvinistisch" zelfs) ook al niets hindert. «Menschen zijn overal menschen", en wie •ie weet te «pakken", wel, die «heeft" ze. En van de «menschen" en hun gezindheid hangt alles af.

De «Dienst des Woords" is dan ook voor dit «praktisch* «bewerken van menschen"met noodig; de roeping tot het ambt in Christus' Naam ook niet; zelfs geenerlei kerkelijk oordeel.

Een «student', die de brutaliteit maar heeft en «glad" is, sdoet" thans reeds naar zijn eigen zeggen «met de menschen, wat hij wil", al mist hij alle bekwaamheid voor het Woord Gods. En hij heeft, lang voordat hij op zijn knieën den Dienst des Woords in Christus' Naam ontvangen heeft, de vgemeenten" al «in zijn zak". Hij is voor zijn leven al klaar; — ja al bedorven 1 en een treurig werktuig om de Gemeente van Christus met zijn gladheid en zijn kunstjes zijn leven lang stelselmatig te bederven! Later kiest hij de plaats uit, waar hij «staan" wil. Met «ouderlingen" enszulke menschen" weet hij «praktisch" om te gaan; hij «Iaat" zich beroepen, waar hij wil. En voorts stuurt hij de zaken «praktisch" in «zijn gemeente".

Dat het zoover reeds komt in den kring, waar de levensmoeite nog niet in den vleeschelijken strik dreef, of een valsch clericalisme verleidelijk fluisterde als de slang ; — maar zelfs bij jonge mannen, om wie de Gemeente des Heeren bad ja in den kring van studenten, waarin het idealisme des geloofs moet leven; en dat brj een studie, die het beginsel van Christus verheerlijkt, — ja dat is «praktisch'' naar den geest der eeuw, maar het laat voor den Dienst van Gods Woord weinig hope, hoe mooi deze heeren misschien 'later shun" «zaakje' voor elkaar zullen hebben.

Wij benijden hen allerminst. Vau hen zal gelden het Woord Gods, dat hun werk als het hooi en de stoppelen door het vuur des Heeren zal ve^'gaan en dat, zoo zij zelf behoaden zullen worden, het met hen ook door het vuur zal heengaan.

In het eerste jaar van zijn bediening, toen schrijver dezes innerlijk geestelijk worstelde, om de »rijmoedigheid des geloofs, dat hij waarlijk Gods Woord bediende, en dat het Woord Gods in zijn dienst eenigermate tot zijn recht kwam, sprak hij daarover eens met een collega, die het zilveren ambtsfeest reeds achter zich had; — de man is nu dood.

En wat kreeg hij tot antwoord ?

Dat antwoord was onvergetelijk. Het luidde: «O, gij zijt nog te veel idealist, om predikant te zijn; later krijgt gij eelt om uw hart, gelijk een werkman in zijn handen, en dan gaat het werk voor een predikant veel beter."

Sinds vroeg de vrager niet meer. Terwijl zijn hart ineenkromp, had hij aan deze ééne «praktische" les genoeg.

Ja, genoeg; want die les was een waarschuwing, een baken in zee, een handwijzer des doods, die den «praktischen" weg aanwees als den weg die niet betreden moest worden wijl er geen terugkeeren op mogelijk zou zijn. Die ééne praktische les was genoeg, om levenslang telkens weer te dringen tot de bede voor den Dienst des Woords: «maak mijn voetstappen vast in uw Woord, en laat geen ongerechtigheid over mij heerschen."

Het is vreeselijk wanneer die praktijk van menschendienst zich van de prediking en vanden prediker meester maakt, door het beginsel van den Dienst des Woords weg te stooten, te verkoopen, te verschacheren, te verhandelen, onder bloemen en mooie praatjes te begraven, te laten vereelten in het hart, — of hoe gij het maar noemen wilt; — het komt alles op hetzelfde neer.

Het Woord Gods is een hamer, die éénmaal de steenrotsen beukt; het is een vuur, dat éénmaal doorbreekt tegen ieder die zelfbebagelijk meent, het ondergeschikt te kunnen maken aan menschen.

O, wij weten het zeer wel, dat menschen, ook predikanten, heel wat kunnen. De wereld is er vol van, en de dag verkondigt het aan den dag.

Gij behoeft het daarpm nog niet eens te lezen van de zelfvoldane aangezichten, uit houding gang, manieren en spreektoon, «n uit het bewuste veelvoudig herhaalde woord »ik" of «wij'in den mond van predikanten.

En gij behoeft dan nog niets er van te merken, hoe zij, die «praktisch" niet bij kunnen blijven, omdat zij in de macht zijn van Gods Woord, voor velen, voor steeds meerderen ongeschikte menschen zijn, die dwars in den weg staan, en die eigenlijk »weg" moeten, eer men goed vooruit kan.

Neen, wij zijn niet blind-en doof genoeg, om de «praktische" mannen niet in de spiegaten te hebben, en niet te doorzien, hoe zij het aanleggen, en hoe »hun" «gemeenteleden" dit in de meeste gevallen niet merken. Handigheid en gladdigheid en een kunstje en een aardigheid, zoogenaamde «takt" om ' stemming te maken, — dat is maar alles.

Men kan daar een bizondere «tekstkeus" voor hebben. Men kan daar zeer welsp ekend voor zijn. Men kan daar zeer voor komen in het gemoede lijke. Men kan daar weten te spreken en zich uit te drukken in gewilde menschenta I. Men kan daar vroom en bevindelijk praten en spreken, naardat de menschen, de vrome, de be indelijke menschen zeggen, dat het behoort. Men kan zich daar geheel dienstbaar stellen tot in het bidden toe. Men kan daar zich zelf wijs maken, dat men immers toch een dienaar der gemeente is. Men kan zich met de beste bedoelingen paaien, tot zelfbedrog toe.

En zoo kan men slim en w Iberekend de menschen lijmen, believen, om ze aan zijn snoer te krijgen en te houden. Zoo kan men genieten en laten genieten. Mooie stukken kan men zoo maken, en geven, en krijgen, en doen.

Maar — het Woord Gods zal zich wreken!

Het wil gediend worden.

Het wil tot zijn recht komen.

Het wil, dat alle gedachten en overleggingen er zich aan gevangen geven.

Het wil het Woord Gods zijn.

Het komt terug, als het weg moest.

Het breekt uit als een aardbeving, om al dat maaksel van zelfgenoegzame, ingebeelde ijdele voldaanheid in een oogenblik te schande te maken.

Op dat Woord Gods rijdt de Christus. En Hij vlamt tegen alle ijdele ingebeelden, die in zijn Gemeente anders en wat meer wilden, dan Hij wil door zijn Woord.

De Dienst des Woords moge al dit wapentuig des vleesches versmaden en daarom raar den maatstaf der menschen, «die ffien toch maar hebben moet, " zwak staan.

g Alleen de Dienst des Woords is toch bekwaam, om de Gemeente van Christus te bouwen.

In den dienst des Woords staat de Dienaar des Woords als Diena r niet van menschen, maar van Christus. Hij is dienaar der Gemeente slechts om Jezus wil; dat wil zeggen: hij is dienaar van Christus om zijn Gemeente te dienen door het Woord Goda alleen, en enkel in den Naam des Heeren.

Dit werk kan allen menschen tegen zijn.

Het kan tijdelijk smadelijk worden verireden voor het jagen naar allerlei dat tot verzadiging des vleesches dient, en menschen belieft en verheerlijkt.

Nochtans is alleen deze Dienst des Woords het werk Gods in de Gemeente van Christus.

En daarom zal het bestaan. En het za! op Gods tijd en wijze bloeien en onvergankelijke vrucht dragen in het Huls Gods, hetwelk is de Getneente des levenden Gods, een pilaar en vastigheid der waarheid.

Ietwat overdrijving moge in deze philip pica schuilen, maar dit kan geen kwaad, waar het te doen is om op dit ernstig gevaar te wijzen.

Een al te zachte geneesmeester maakt alleen stinkende wonden.

En in de hoofdzaak heeft Ds. Sikkel volkomen gelijk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen