Voor Kinderen.

EEN VREEMD VERZOEKSCHRIFT.

't Is wel bekend, dat koning Frederik van ruisen een groot liefhebber was van vruchten. ij had ze gaarne, mooi en goed, in groote vercheidenheid, 's zomers en 's winters, en gebruikte en zoowel vóór als onder en na den maaltijd, n zijn vertrekken stond altijd ooft gereed. Hij eed zoo saet het oog op zijn gezondheid, die nders zou geleden hebben, wijl het paleis, ook m gezondheidsredenen, meestal van binnen amelijk warm werd gehouden, buitengewoon arm zelfs, zegt een geschiedschrijver.

Geen vruchten waren bij den koning meer eliefd dan kersen, waarvan allerlei verhalen in mloop zijn. Zeker is, dat hij c-p zekeren tijd eer ontstemd werd, toen hij ontdekte dat ook e musschen wel wisten dat kersen lekker maken, en zij ongenood hun deel namen, en el juist van de beste!

Daar moest een eind aan komen, dacht rederik. Hij gaf zijn tuinlieden strenge beveen; de musschen werden op alle wijzen beochten en gedood, of verjaagd, hun nesten ernield; 't was een oorlog in 't klein, waarbij e aangevallenen niet veel hadden om zich te erweren. Toch duurde het nog wel twee jaar er de overwinning was behaald. Toen echter

waren ook de musschen !n de koninklijke boomgaarden zoo goed als uitgeroeid,

Maar o wee, met de musschen waren ook verdwenen de.... kersen, ja nog vele andere vruchten bovendien. Frederik keek vreemd op Dat had bij niet verwacht. Wat was er dan gebeurd? Rupsen en ander ongediert hadden nu de kersenboomen en nog andere kaal gevreten. Dat konden ze ongestoord doen, wijl hun aartsvijanden, de musschen, dood waren.

Zoo was men van den wal in de sloot geraakt.

Wat nu te doen? De koning had gehoopt kersen in overvloed te hebben, en zie, thans had hij er in zijn tuinen haast geen. Hij meest nu vruchten uit andere streken laten komen, wat toen veel moeilijker ging en kostbaarder was dan thans.

Op zekeren dag, toen hij weer een schotel van die dure kersen had leeg gegeten, vond hij op den bodem een dik, toegevouwen papier, dat tot opschrift had; „Smeekschrift."

Hij opende het en las:

„Sire /

Bedrogen door valsche berichten, hebt gij ons schuldig geacht en ter dood of ter. verbannbg veroordeeld. Maar nu hebt gij veel minder kersen dan vroeger, of eigenlijk gezegd, gij hebt in het geheel geen kersen meer, waar gij zoo veel van* houdt. Laat ons wederkeeren op die oude boomen, die ons dierbaar zijn. Want daarin hebben we eens genesteld. Dan zullen uw tafels weer met de saprijkste vruchten zijn bedekt. Maar leg dan geen blaam meer op ons om de kersen die wij eten zullen. Beschouw die kleine schatting als het eerlijk verworven loon, voor dsn dienst, welken wij u zullen bewijzen. Beter is een goede oogst met eenige honderden kersen minder, dan een volslagen gebrek aan vruchten.

Als dit ook uw meening is, spreek dan één woord, Sire! en wij zullen vliegensvlug van allen kant komen.

Een oude verbannen Muscb."

Frederik glimlachte, toen hij dit zonderling verzoekschrift had gelezen. Hij dacht een oogenblik na en zei toen:

„Ik geloof dat ze gelijk hebben, "

De „oude musch" kreeg haar wenscb. Voortaan mochten de musschen weer geduld worden in de boomgaarden en tuinen van Zijn Majesteit. Frederik had er geen spijt van. Want na een poos kon hij weer zelf in zijn behoeften voorzien, en eigen kersen eten naar hartelust.

De eenigen die schade leden bij 'skonings veranderde gezindheid waren de rupsen en hun gezelschap. Want de musschen hielden hun belofte, en vraten uit dankbaarheid — of eetgierigheid — de kruipende vernielers met huid en haar op.

AAN VRAGERS.

In zeker oud boek, zoo schrijft A. B., las ik een rede van iemand, die tot z> jn hoorders zei: „Zoo als elk land en iedere stad, heeft ook de kroeg baar wapen. Het heeft vier kwartieren. In het eerste staat een gans, in het tweede een leeuw, in het derde een aap en in het vierde een zwijn." De hoorders vonden dat heel mooi, maar het is mij niet duidelijk wat er mee bedoeld wordt. Wat dunkt u er van?

Deze spreker heeft hier zeker gedacht aan een oude legende of fabel, die ook zoo iets behandelt. Als we de verklaring er van volgen, kunnen we de vier vakken aldus verklaren: De mensch die zich gaat bedrinken is dan als een gans en meestal ook door den drank snaterziek. Later als de drank werkt, wordt hij moedigt ja fel soms als een leeuw. Weldra echter verandert zijn moed in de dwaasheid van een aap, en ten slotte wentelt hij zich in het slijk gelijk een zwijn.

Wat moet men er door verstaan, als wij in den Bijbel lezen, dat een mensch die treurde, zich omgordde met een zak.

Dat hier geen gewone zak bedoeld' wordt zal de vraeer zelf wel begrijpen. De zak was een zwart kleed, gemaakt van grof geitenhaar. Ook de profeten droegen wel zulke zakken of ruwharige mantels. Zoo b.v. de profeet Elia.

De zak had ongeveer den vorm van een borstrok zonder mouwen. Men sloeg er een band of gordel omheen. Men droeg den zak niet alleen des daags maar ook bij nacht. Anders legden de Oosterlingen hun lange klee deren des nachts af, ook wijl zij er zich wel van bedienden als van dekens. De uitdrukking: „Ik ga in het zwart, " die wij in de Schrift vinden, wil ook zeggen: ik draag rouwgewaad, wat ook op zulk een zak kan zien. Het schijnt dat de zak zoowel door mannen als door vrouwen, ten teeken van rouw, gedragen werd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen