Buitenland.

Engeland. De beslissing der Royal Commission in zake het kerkegoed der Free Church.

Wellicht hebben sommigen onzer lezers zich de vraag gesteld, hoe ten slotte de iinantieele quaestie tusschen de Free Church van Schotland en de United Free Church geregeld is. Het is bekend, dat door middel van een rechterlijke uitspraak ter laatste instantie, aan de kleine Free Church alle kerkelijke goederen van de Free Church van Schotland, die zich met de geünieerde Presbyteriaansche Kerk vereenigde, werden toegewezen. Zij die zich in die vereeniging niet konden vinden: een klein getal kerken met ongeveer dertig predikanten, beschouwden zich als de wettige voortzetting van de Free Church van Schotland, en zagen zich in het bezit gesteld van al de miljoenen ponden sterling, die de groote Vrije Schotsche kerk bezat. Zij was met dit bezit verlegen. De zaak werd in het parlement behandeld, en ten slotte is de beslissing in handen gesteld van een koninklijke commissie. Deze heeft aan de kleine Free Church een half miljoen pond sterling, dus /• 6, 000, 000, toegewezen; echter niet in geld, maar in kerkegoederen. Daardoor heeft de Free Church vooral in het westen van Schotland, en op de eilanden, veel kerkgebouwen en pastorieën in bezit gekregen, die zij van predikanten moet voorzien. Dit geschiedt geleidelijk, en het moet gezegd worden, dat zij zich daarvan naar vermogen met lofifelijken ijver wijdt.

Australië. Vereeniging van kerken.

Het zoeken van eenheid door verschillende kerken zit in de lucht. Het is verklaarbaar, doordat de macht van het ongeloof zich steeds driester openbaart, waardoor men zich van zelf meer getrokken gevoelt tot hen, die denzelfden Christus belijden. Het is wellicht ook verklaar. baar uit de omstandigheid, dat menigeen de verschillen die er tusschen de onderscheiden kerken bestaan, als onwezenlijk is gaan beschouwen.

In een land als Australië, met zijn uitgestrekt grondgebied, dat slechts spaarzamelijk door menschen bewoond wordt, is er nog meer aanleiding om te trachten tot vereeniging te komen, dan in andere lauden. Ook zijn er in dat land minder moeilijkheden te overwinnen dan elders. Immers staan al de kerken in dit werelddeel in dezelfde verhouding tot den staat. In Engeland heeft men de Church of England, die staatskerk is en voor een groot deel door den staat onderhouden wordt; in Australië heeft men wel afdeelingen der Engelsche staatskerk, maar deze genieten van den staat geen enkel privilegie.

Sedert een zeven jaren is de zaak d^r vereeniging aan de orde gesteld. De Presbyteriaansche kerk richtte een uitnoodiging tot samenspreking over vereeniging aan de Methodistische en de Congregationalistische kerken, die deze uitnoodiging aanstonds aannamen. Tot de Anglicaansche kerk van Australië werd ook eenzelfde uitnoodiging gericht, doch daarop kon geen antwoord gegeven worden, omdat de Synode, die alleen macht heeft vertegenwoordigers te benoemen om te beraadslagen met vertegenwoordigers der Presbyteriaansche kerk, slechts eenmaal om de vijfjaar saamkomt.

Deze Synode heeft nu plaats gehad, en daarom konden deputaten van de Presbyteriaansche kerk saamspreken met afgevaardigden der Anglicaansche kerk. Bij deze besprekingen werd door de broeders der Presbyteriaansche kerk op den voorgrond gesteld, dat zij niet konden toelaten dat er betwijfeld werd, dat de predikanten hunner kerk wettige dienaren zijn in de kerk des Heeren, en dat geen beslissing kon worden aangenomen, welke verdere onderhandelingen met de Methodistische of Congregationalistische kerk werden gehouden.

De samenspreking met de afgevaardigden der Anglicaansche kerk was allervriendelijkst. De Synode der Anglicaansche kerk in Australië had in een rondgaand schrijven geraden te onderzoeken, welke de leer en de positie is van hen, die zich met haar wilden vereenigen, en met predikanten en gemeenteleden van verschillende Christelijke gemeenschappen dikwijls in daarvoor geschikte centra saam te komen voor gemeenschappelijk onderzoek, bespreking en gebed.

In de resolution der Synode van de Anglicaansche kerk is echter weinig te vinden, dat hoop geeft dat er eene vereeniging met de Protestantsche kerken van Australië zal tot stand komen. Daarin ligt toch de bewering, dat het historisch geworden episcopaat, gelijk dit door de Anglicaansche kerk verstaan wordt, tot het wezen van de kerk behoort. Zonder episcopaat kan er geen ware kerk van Christus zijn, en zonder bisschoppelijke ordening kan niemand als echt dienaar der kerk optreden; — aan deze stellingen houdt men vast.

De Presbyterianen die te Melbourne met de Anglicanen confereerden, gaven toe als een „zaak van orde" in de vereenigde kerk, dat in de vereenigde kerk alle ordening van personen tot den dienst van presbyter en tot het bedienen van het Woord en de Sacramenten, ten minste door één bisschop en drie presbyters zou plaats hebben. Doch zij stemden die toe, zonder de leer te aanvaarden die aan het historisch episcopaat ten grondslag ligt. Wel werd voorgeslagen, om bij wijze van overgangsmaatregel de predikanten der Presbyteriaansche kerk, die geen nieuwe ordening wilden ondergaan, sommige function van de „ministry" der Episcopaalsche kerk te doen uitoefenen, maar allen die voor het eerst in den dienst der kerk traden, zouden op bovengenoemde manier geordend moeten worden. Doch wij meenen, dat op die manier van eene vereeniging van Presbyterianen, Methodisten en Congregationalisten met Episcopaten geen sprake kan zijn. Men kan dus wel aannemen, dat de poging, om tot ééne Protestantsche kerk in Australië te komen, voorloopig mislukt is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen