Voor Kinderen.

EEN TWEEDE DE RUYTER.

II.

IN DE LEER.

Er moest wederom raad worden gehouden, wat met Peter te beginnen. Een oogenblik dacht vader er aan, den jongen zijn zin maar te geven, maar moeder had daar zeer veel tegen. Zij wees er op hoeveel ongelukken er elk jaar op zee plaats vinden en ook hoe Peter in elk geval op 't oogenblik nog te jong was om met een schip uit te gaan.

„Dat is waar", zei vader. „Toch zou mij dat alles niet weerhouden, want er moeten ook zeelui zijn en wat zijn jeugd betreft, ik zie wel kans hem op een schip te krijgen. Maar het leelijkste is dat zoovelen na een jaar of wat van de zee genoeg krijgen, en wat dan ? Daarbij, wordt hij als zeeman oud, zonder het ver te brengen, dan heeft hij het ten slotte nog kwaad, en daarom moesten wij hem liever aan land zien te houden en ander werk voor hem zoeken".

Dat andere werk bleek echter niet zoo gemakkelijk te vinden. Wel werden er te Drontheim, gelijk elders, verschillende ambachten uitgeoefend, maar daar de stad niet groot was, kenden de meeste patroons onzen Peter Wessel maar al te goed, om zulk een wildeman in dienst te willen hebben. Wel werd het beproefd bij een paar vakken, maar het ging daarmede al net als op school. De jongen liet den baas op hem wachten, en zat intusschen ergens op een schip of slenterde langs het strand. Ten slotte werd hij weggestuurd even als op school.

„Ik weet niet wat met onzen Peter te beginnen" sprak vader Wessel verdrietig tot zijn vrouw. „Zouden wij hem nu maar niet naar zee laten gaan ? "

Maar moeder wilde daar nog niet van hooren. „Ik geloof dat wij beter kunnen doen, " sprak zij, „we moesten eens zien dat wij onzen Peter in de leer kregen bij Olaf den kleerenmaker.' Dan moet hij wel den heelen dag stil zitten, en daarbij kan de baas gedurig het oog op hem houden, veel beter dan bij den timmerman of den smid".

Wel was vader het met dezen raad niet dadelijk eens, doch —-weer evenals bij onzen de Ruyter — werd toch eindelijk beslotenden knaap, bij een vak te doen dat zeker al even weinig voor hem paste «Is het wiel draaien voor onzen Michiel.

Meester Olaf dien de zaak werd voorgesteld, had er zeer weinig zin in, doch stemde eindelijk toe het eens te beproeven. Ging het niet, dan zou hij Peter al spoedig weer naar huis zenden. Mocht het wèl gaan, dan zou de knaap al ra iets verdienen.

Zoo kwam dan onze vriend bij het kleerenaken en kreeg een plaats op de snijderstafel.

Voorloopig zou hij een uur of zeven daags bezig zijn.

De eerste week ging het vrij goed, zoolang Peter nog order den invloed was van de ernstige vermaningen hem door vader en moeder gegeven. Dsze laatsten waren recht in hun schik, nu het beter scheen te gaan dan zij hadden durven denken. Ook meester Olaf was tevreden en begon te denken dat Peter toch niet zoo onrustig was als men hem had afgeschilderd, en er uit den jongen mettertijd, nog wel een bruikbare kleedermaker groeien kon.

Doch het was juist het vertrouwen, dat de ouders en de baas in den jongen begonnen te stellen 't welk maken zou dat ten slotte alles anders liep dan zij nu verwachtten.

In 't midden der tweede week namelijk, meende de meester kleermaker, dat zijn leerling nu genoeg huisvast was geworden, om hem eenige boodschappen in de stad te laten doen. Er kwam een glans van genoegen op Peters olijk gezicht, toen hij de opdracht kreeg hier en daar een pakje te gaan bezorgen. Welgemoed en weibeladen ging hij den winkel uit en de straat op.

De pakjes waren weldra bezorgd. Doch in plaats van nu terug te keeren, kon onze Peter de verzoeking niet weerstaan om eens even langs de haven te wandelen, en te zien of er ook schepen waren binnen gekomen.

Terwijl hij zoo langs den waterkant slenterde en geheel zijn tijd vergat, voelde hij zich op den schouder tikken. Hij keek om, en zag een paar kennissen, enkele jaren onder dan hij en even als bij liefhebbers van de zee en de schepen.

„Zoo Peter" zei de een, „waar zit je toch? Wij hebben je in geen dagen gezien. En zoo ik hoor b«n je toch niet meer op school".

„Och, bij is snijder geworden", zei de anéer spottend, " dat lijkt hem zeker beter.

„Een mooi vak", sprak de eerste, „dan was ik nog maar liever bij het timmeren gebleven. Dat wad immers je eerste vak? Maar snijder 1 den heelen dag op de tafel zitten, en pieken met de naald, je houdt dat nooit uit jongen".

De tranen kwamen Peter haast in de oogen, terwijl hij vroeg:

„En wat doen jijlui dan? "

„Wel", zei de een, „wij zijn allebei bij een leeder in dienst gegaan en helpen nu en dan bij het laden en lossen. Zie je dat groote scnip, •— daar moeten wij nu met de jol weêc heen. Als alles goed gaat, komen we over een paar maanden ook op een schip en gaan varen. Dat is wat beters dan altijd op die suijderstafel te zitten."

Daar kon Peter al heel weinig tegen zeggen, temeer wijl hij in zijn hart zijn oude makkers benijdde, maar hij herinnerde zich met schrik hoeveel tijd hij al verpraat had, en nam haastig afscbeid, terwijl bij niet nalaten kon, straks nog eens nu en dan om te zien naar zijn gelukkige vrienden. Lang niet welgemoed kwam hij wtêc bij baas Olaf terug.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen