Gelijk we wel vermoedden,

Gelijk we wel vermoedden, trekt het standpunt, dat de Utrechtsche Wekstemmen ten opzichte van de Volkskerk innemen, in confessioneelen kring zeer de aandacht.

Wel bewaart de Gereformeerde Kerk een zeer voorzichtig stilzwijgen en laat ze over deze Utrechtsche stoutigheden zich niet uit, maar een lezer van de Wekstemmen heeft in een ingezonden stuk de puntjes vrij scherp op de i gezet.

Eerst prijst hij de groote klaarheid en duidelijkheid van de bedoelde artikelen ia de Wekstemmen, Wat h^ vroeger v»n confesjN[one«l« !^de gele%ea had, maakte, .goo be* oogt h^, steeds „een vagen indruk en liet ^ !**-« hem in 't halfduister rondtasten." Hij ver. heugt zich daarom uit het land der nevelen in het heldere licht te zijn gekomen en nu te weten, welke richting men uit stuurt Maar deze nieuwe richting verwondert hem evenzeer als ze ons verwonderde. „Werd van confessioneele zijde, zoo merkt ds inzander op, steeds wat eenigszins riekte naarseparatie, met kracht bestreden en veroordeeld en met klem betoogd, dat men dien weg ea dien alleen zou zoeken, die de eenheid des volks beoogde en uitliep op „heel de kerk en heel het volk, " — in uw artikel, wordt met de eenheid die er nog is, finaal gebro. ken en ook de eenheid, die in de toekomst nog weren kan, vrijwel prijs gegeven."

Men ziet hieruit, dat we waarlijk niet ten onrechte van een omkeer der geesten spraken.

Het behoeft wel niet betoogd, dat die omkeer ons niet alleen verwondert maar ook verheugt.

De leuze „heel het volk en heel de ketk" is niet alleen een zinledige frase en een ijdel ideaal, maar ze maakt ook, en dat is wel het ergste, onherroepelijk scheiding tusschen ons en deze broeders. Want zoolang ze die leuze vasthouden, is saamwetken en saamleven onmogelijk. Het zou een uitwisschen van - heel ons verleden, een verloochening van ons Gereformeerd beginsel zijn. En dit is het droeve van deze ieuza, dat waar deze broeders voor de eenheid der Kerk ijveren, ze ia hun kerk wel die eenheid handhaven met allerlei ketters en ongeloovigen, maar juist omgekeerd die eenheid onmogelijk maken met degecen die in belijdenis en geloof met hen overeenstemmen.

Daarom zijn we dankbaar, dat in deze groep een ander geluid wordt geboord. Laat men de valsche eenheid los; is men bereid om naar Gods Woord te scheiden, wat door geloofsovertuiging gescheiden is; is het ideaal een ware Gereformeerde kerk op te richten met handhaving van de belijdenis en de tucht; een kerk, waartoe alleen degenen behooren die Gereformeerd zijn in belijdenis en levenswandel, — dan is er hope, dat de scheidsmuren eens wegvallen en al ons Gereformeerde volk weer in éen tente woont.

Hoe kan het hart soms daarnaar verlangen. Wat blijft de gedwongen scheiding voor het broederhart een smart. Wat missen we daardoor veel ook aan talenten en gaven, die nu voor ons verloren gaan.

Gelukkig dat we weten: bij God is geen ing onmogelijk.

En wie op de teekenen des tijds acht eeft, grijpt moed.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen