Voor kinderen.

TWEE.

I.

Wie de golf van Napels binnenvaart en straks den voet aan land zet op de Westkust van Italië, ziet een van de heerlijkste streken der wereld. Alles, het gezicht op de groote stad Napels, den vuurberg Vesuvius, de heerlijke natuur, de verschillende eilanden, alles is even schoon en heerlijk. De Italianen hebben dan . ook een — welbeschouwd vrij dwaas — spreekwoord, dat hierop neerkomt, dat wie Napels heeft gezien wel kan sterven, wijl er toch niets schooners is.

Dicht bij Napels in de Tyrrheensche zee ligt het lieflijk eiland Capri, d.i. geiteneiland. Wanneer dit heerlijke eiland blinkt in' de stralen der ondergaande zon, die alles kleurt, dan biedt het een schouwspel, dat de menschen van een „toovereiland" doet spreken. Wereldberoemd is de Caverna Azura of Blauwe Grot, een holle rots met een hoog koepeldak, terwijl den diepen bodem het zeewater dekt, welks blauwe golfjes binnenstromen, door een poortje, waardoor ook de schuitjes binnen gaan en waarin de vele bezoekers rondvaren, geheel verrukt over hetgeen zij aanschouwen.

Op de rotshoogten van het heerlijke eiland wijst de landman den bezoeker nog de bouwvallen van het Palazzi di Tiberi, d. i. het paleis van Tiberius; vermaard is ook niet ver tegenover de „villa van Lukullus", uit de oudheid bekend, daar de gastheer een groot slemper was.

Tiberius was de tweede Keizer van Rome. Bijna heel den tijd dien onze Heiland op aarde leefde, heeft Tiberius geregeerd. Het kan zijn beeld en opschrift geweest zijn, dat prijkte op den penning, waarmee de Farizeeërs onzen Heiland wilden verzoeken. Zoo ook was het e Tiberius, wiens ongenoegen Pilatus — en met reden — vreesde, toen de Joden hem toeriepen: „Zoo gij dezen (Caristus) loslaat, zijt gij des keizers vriend niet!”

’t Was ook onder keizer Tiberius, dat het gewichtigste feit plaats vond hetwelk ooit op deze wereld is aanschouwd en dat alle menschen aangaat. Gij begrijpt welk ik bedoel. En wel weinigen van de 120 mlllicen menschen die het Romeinsche rijk, volgens de beschrijving van Augustus, telde, wisten van hoe groote bekentenis dat feit wezen zou.

Keizer Tiberius bracht de laatste elf jaren van zijn leven, van 26 tot 37 na Christus, op het eiland Capri door, om op die heerlijke plek te genieten en veilig te zijn. Nog altijd leett de herinnering aan hem daar voort. De volks-

overlevering zegt, dat hij nu nog in het binnenste van den berg hoog te paard zit, als een reusachtige, betooverde gestalte, met oogen van edelgesteente.

Elf j»ar was het eiland, terwijl de oude keizer daar vertoefde, het tooneel van ongebondenheid en wreedheid. De beheerscher van heel de toenmalige zoogenaamde beschaafde wereld, vervulde deze heerlijke plek met al de gruwelen die uit een diep bedorven hart voortkomen.

„Wie niet wist wat hier omging" zegt een schrijver, „die kon, als hij in een booije wiegde tusschen het eiland en de kust, voortdurend den blik werpen op schoone landhuizen, paleizen en lusthoven. Hij kon zich dan verbeelden, dat hier het „eiland der zaligen" was waarvan de ouden spreken. Maar kwam hij te weten wat al zoo geschiedde op het eiland door den dwingeland bewoond, h^ zou teruggeschrikt en heen gegaan zijn.

„Somber, eenzelvig, in haat, wantrouwen en veinzerij, vol verachting jegens de menschen, die hij overal slechts van de verachtelijke zijde leerde kennen, was hij tevens verbitterd, dat hij niet nog meer kon genieten van allerlei zondige uitspatting, dat zijn krachten niet toereikend waren. Zoo werd hij gekweld door denduivelschen wensch om de gansche wereld in zijn naderenden ondergang mee te slepen. Dus was het gesteld in de ziel van den man, van wiens wenken het lot van het ontzaggelijke Romeinsche wereldrijk afhing. Zijn hand was tegen allen, en zijn spreuk: „Men hate mij, maar men gehoorzame mij”.

Op een der rotsen van Capri wijst men nog een punt aan, waarvan de Romeinsche geschiedschrijver Suetonius spreekt. Daar werden in de tegenwoordigheid des keizers de slachtoffers van zijn haat, na ontzettend gemarteld te zijn, in de zee geworpen.

Een ander veelzeggend bewijs van de gruwelen door Tiberius op Capri gepleegd, levert een marmeren gedenksteen, met een Grieksch inschrift van somberen inhoud. Het werd in een geheime grot van het eiland ontdekt, en bewaart de gedachtenis van een overigens onbekeuden jongeling, die den Griekschen naam Hypatos droeg. Waarschijnlijk liet Tiberius hem in een aanval van wantrouwen vermoorden.

„Gij goede geesten”, zoo luidt het schrift, „die het land van denSyx bewoont (het doodenrijk), „neemt mij ongelukkige in den Hades (de onderwereld) op. M-j dood J 3 niet de wet van de goden des noodlots, maar het plotseling bevel van den heerscher, waarvan ik schuldeloose niets vermoeden kon. Met geschenken had mij de Caesar (keizer) nog juist overladen, en nuheefc hij mijn hoop en die mijner ouders vernietigd. Nog heb ik de 15 jaren niet bereikt en reeds zie ik den glans van den lichtenden dag niet meer. Hypatos heet ik. Ouders en broeders weent niet langer om mij, gij armen”.

Een Fransch dichter heeft eens den toestand geteekend van een koning, die ook gelijk Tiberius een wreede dwingeland en aller schrik was. Hij zegt van hem:

Als alles buiten lacht en groeit en speelt, Schuilt deze koning binnen muur en wal; Beangst voor d' adel, voor het volk, voor God, En voor zijn troonop/olger bovenal.

Zoo w? 3 het ook bij Tiberius, al sloot hij zich niet op binnen maren, maar op een heerlijk eiland. Hij vertrouwde niemand, zelfs zijn gnnstelingen niet, en 't is gebleken met reden. Allen haatte hem en hij haatte allen.

(Wordt vervolgd.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen