Buitenland.

Engeland. Uit het Pan-Presbyteriaansche Concilie te Aberdeen.

Wij hebben nooit kunnen sympathiseeren met het Pan-Presbyteriaansch concilie, en dit, wijl deze samenkomst gefundeerd is op overeenstemming wat den vorm der Kerkregeering betreft, en niet op eengemeenschappelijkebelijdenis. Op den duur moest dit verkeerd uitkomen, dachten wij, en de uitkomst heeft ons niet gelogenstraft. Althans meenen wij, dat het concilie te Aberdeen bewezen heeft dat op den duur eene vergadering van Kerkelijke gemeenschappen, die niet saam komt op een gemeenschappelijken geloofsbasis, van zelf wordt een dispuutcollege, waarop de meest uiteenloopende denkbeelden verkondigd worden, en dat daarom uit een praktisch oogpunt beschouwd, met onvruchtbaarheid is geslagen.

Zoo sprak Prof, Cowan uit Aberdeen over den kleinen Catechismus van Westminster als het leerboek der Eogelsch-sprekende Presbyterianen. Hij meende, dat daatin ontbrak de belijdenis van de vaderlijke liefde Gods tot alle menschen, voorts werd daatin gemist een uiting omtrent de plichten van den Christen tegenover de Kerk en den staat, zoowel als ten opzichte van de zending onder de Heidenen, Ook meende de hoogleeraar dat de predestinatieleer van den Catechismus in tegenspraak was met de bekende „groote teksten" der Schrift, Er moest dus èf een geheel nieuwe Catechismus door de Kerken opgesteld worden hi den leeraar behoorde vrijheid gelaten te worden om aan den Catechismus het noodige toe te voegen ofer in te veranderen.

Van gelijke strekking was een voordracht van den Amerikaanschen hoogleeraar A, Schaff, welke handelde over de geschiedenis van het ontstaan der oude symbolen of belijdenisschriften. Hij meende, dat velen over die symbolen dachten gelijk de heilige Antonius over de kluiienaais in Egypte; nadat hij ei velen had bezocht, zeide hij, dat hij van ieder hunner iets geleerd had. De hoogleeraar Curtis uit Aberdeen wees in zijn referaat over de wMrdjB. der belijdenisschriften in den tegenwoordigeit tijd, op de moeilijkheden die in Schotland voor de deur stonden. Aldaar heeft de in de Engelsch-Amerikaansche wereld zoo sterk ber staande begeerte naar vereenigbg gewerkt, dat het tusschen de Staatskerk en de Vrije Kerk niet alleen kwam tot toenadering, maar dat reeds onderhandelingen waren aangeknoopt om te komen tot algeheele vereeniging. Wanneer dit doel bereikt wordt, welke plaats zal dan aan de Westminstersche Confessie, die tegenwoordig geen van de twee Kerken meer geheel (simpliciter and totaliter) onderschrijft, aangewezen worden? Zal men die belijdenis slechts met beperkt gezag aanvaarden of die door eene andere vervangen? In elk geval zou het volgens Prof. Curtis onchristelijk, ja zelfs eenzelfmoord zijn, wanneer de oude belijdenis door de kerkelijke tucht als letterlijke leerwet bij wijze van dwang opgelegd wordt.

Daarmede was echter Dr. NichoUa uit St. Looii het niet eens. Hij meende dat de belijdenisschriften meer moesten gewaardeerd worden. Volgens hem behoorde een consciëntieus mensch, wanneer hij het niet eens is met de beUjdenis zijner kerkelijke gemeenschap, die kerk té vei< laten. De kerk heeft te allen tijde belijdenissen in het leven geroepen en zij kan ze ook tegenwoordig niet missen. Maar hij erkende ook, dat de tijden en de omstandigheden veranderen, waardoor het noodig wordt dat de kerktelkeni opnieuw haar geloof formuleert.

Hieruit blijkt dat men dapper un het discussieeren is geweest. Maar daarvoor behoeft toch geen Pan-Presbyteriaansch Concilie saam te komen!

(Slot volgt).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen