GeheugenvandeVU cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van GeheugenvandeVU te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van GeheugenvandeVU.

Bekijk het origineel

Met hartelijke deelneming

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Met hartelijke deelneming

4 minuten leestijd Arcering uitzetten

Amsterdam, 15 Mei 1914.

Met hartelijke deelneming zal in onze Kerken het bericht ontvangen wezen, dat onze broeder Ds. R. J. W, Rudolph overleden is. Al wist ieder, dat voor zijn ongeneeslijke krankheid geen herstel meer mogelijk was, en al danken we God den Heere, die Zijn kind uit zoo bitter en smartelijk lijden verlost heeft, toch voelen we, nu we bij zijn graf staan, te dieper, welk een kostelijke gave Gods ons in hem had geschonken, en hoeveel we missen zullen, nu hij is heengegaan.

Ds. Rudolph behoorde tot die oudere generatie van de studenten der Vrije Universiteit, voor wie hun komen aan onze Hoogeschool een geloofsdaad is geweest. Reeds als student voelde ieder zich tot hem aangetrokken, niet alleen om de nobelheid van zijn karakter %n de uitnemende gaven hem geschonken, maar bovenal om het heilig idealisme, dat hem bezielde. Reeds toen teekende zich de eigenaardige richting van zijn geest af, want in de theologische en juridische faculteit tegelijk studeerende, toonde hij reeds, hoe zijn hart niet onverdeeld aan de Kerk behoorde, maar hij vol belangstelling was ook voor de groote politieke en sociale vraagstukken van onzen tijd. En zoo is ook zijn geheele leven geweest. Hoewel reeds jong geroepen tot Dienaar des Woords te Leiden, waar hij een pas tot reformatie gebrachte Gemeente had op te bouwen en te leiden, — een taak, die voor menig ander al zijn levenskracht zou geëischt hebben — wist Ds. Rudolph op wonderbare wijze met zijn tijd en gaven te woekeren. Van dege Schriftstudie gaf hij blijk in zijn verklaring van de gelijkenissen, met Ds. Renkema uitgegeven; voor de sociale quaestie trachtte hij van Christelijk standpunt voorlichting te geven; voorts schreef hij in de pers en trad onvermoeid op op politieke vergaderingen; hij had een warm hart voor de studenten te Leiden, en zorgde inzonderheid voor onze Indologen. En dit alles was nog slechts een deel van zijn veelomvattenden werkkring. Bovenal trok zijn hart echter naar kinderen: zelf niet met kinderen gezegend, was het alsof de liefde van zijn hart het meest uitging naar verwaarloosde kinderen, om hun tot een vader te wezen. Na bijna een kwart eeuw met trouw zijn gemeente gediend te hebben, nam hij dan ook de benoeming aan tot president-directeur van de Gereformeerde inrichting voor voogdij-en regeeringskinderen te Achteveld om aan de verzorging dezer kinderen zijn beste kracht te wijden. Toen, nog eer hij zijn taak ten volle op zich kon nemen, kwam dat bange lijden over hem, dat nu aan dit rijke leven een einde heeft gemaakt.

En toch meer nog dan om dit rijke leven in den dienst van zijn God doorgebracht, zal Ds. Rudolph's naam bij ons volk, in gezegende gedachtenis blijven om die laatste maanden van zijn ziek-en sterfbed. Worstelende met den greep van de doodelijke krankheid, die hem had aangetast, bezweek de heldenmoed van zijn geloof geen oogenblik. Wie naar zijn ziekbed ging om hem te troosten, keerde zelf bemoedigd, getroost en gesterkt in het geloof weer terug. Waar de stem hem begeven had, predikte hij voor heel ons volk, door die innig roerende brieven, die zoo gretig werden gelezen, en waard zijn, dat ze bewaard en afzonderlijk worden uitgegeven. Het was alsof het goud van zijn geloof, nu het in den smeltoven gelegd werd, nog zoo veel schooner glans verkeeg. Er schitterde in die brieven een geduld en lijd-^ zaamheid, een liefde voor zijn Heiland en een roemen in Zijn genade, waardoor menig kind van God verkwikt is geworden.

Moge God de Heere zijn diep bedroefde eduwe, die in haar geliefden man alles ier op aarde verliest, troosten, en ga van it sterven voor ons allen een getuigenis it, hoe waarachtig het woord van den salmdichter is : Let op den vrome en zie op den oprechte, want het einde van dien man zal vrede zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van zondag 17 mei 1914

De Heraut | 4 Pagina's

Met hartelijke deelneming

Bekijk de hele uitgave van zondag 17 mei 1914

De Heraut | 4 Pagina's